Σε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με μαχητικό συλλαλητήριο μετατράπηκε το ανοιχτό κάλεσμα πολιτών μέσα απ’ το Διαδίκτυο για ειρηνική πολύωρη κατάληψη της πλατείας Συντάγματος κατά το πρότυπο της Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης.
Από τις έξι το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ η Βουλή περικυκλώθηκε από τους «Αγανακτισμένους» που ήταν περισσότερο χαρούμενοι για το ότι κατάφεραν επιτέλους να πάρουν τον έλεγχο της κεντρικής πλατείας, απέναντι σε μια κυβέρνηση που είχε εξαπολύσει ωμή βία και βροχή δακρυγόνων και χημικών για να καταστείλει κάθε οργανωμένη μαζική διαδήλωση που ήθελε να πετύχει κάτι αντίστοιχο.
Στη μεγάλη λαϊκή συμμετοχή έσπρωξαν τα νέα μέτρα – το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που σημαίνει μακροχρόνια υποδούλωση και άμεση απειλή εξαθλίωσης – και οι κραυγές του ΣΕΒ για εκβιαστικό δημοψήφισμα. (Καθώς είναι σαφές, και μετρήθηκε και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι έχει αυξηθεί η συνειδητή τάση άρνησης του μονόδρομου που επιβάλλει η ΕΕ και η κυβέρνηση Παπανδρέου.) Βοήθησε και ο «έξυπνος» χαρακτήρας του καλέσματος, που επέτρεπε σε όλες τις τάσεις του αγώνα κατά του μνημονίου να εκφραστούν. Αλλά και η έμμεση υποστήριξη της κινητοποίησης από όλη την Αριστερά, που δεν διάλεξε να σνομπάρει την αυθόρμητη βούληση του κόσμου να συγκεντρωθεί κατά των μέτρων και της αποπνιχτικής κατάστασης πολιορκίας που του έχουν επιβάλει τρόικα, κυβέρνηση και καθεστωτικά ΜΜΕ.
Ήταν εκεί όλο το πολιτικό τόξο που συγκροτεί το αντιφατικό μπλοκ του «όχι στο μνημόνιο»: πολλοί θυμωμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, νέος κόσμος ανένταχτος, εργαζόμενοι που μας έλεγαν πως κατεβαίνουν σε όλες τις πορείες με το ΠΑΜΕ, άλλοι πολλοί που δεν ήθελαν να βρεθούν κάτω «με καμία ταμπέλα». Αυτή η συνάντηση των δεκάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων και περαστικών, που όλοι έλεγαν πως μπορεί να αυξηθεί σε όγκο και παλμό τις επόμενες μέρες, σε τίποτα δεν θύμιζε παλιότερες νερόβραστες συνάξεις «ανεξάρτητων» μπλόγκερ. Και η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει ήρεμους τόνους και να μην παίξει το χαρτί των στημένων επεισοδίων, με τα ΜΑΤ σε πιο χαλαρή στάση, από φόβο απέναντι στη δύναμη της ειρηνικής αυτής συγκέντρωσης, που όμως σίγουρα μπορεί να αποκτήσει επικίνδυνα πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε τόσο στις συζητήσεις όσο και σε ορισμένα – λιγοστά – συνθήματα που φωνάχτηκαν.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε μια τάση συνολικής εναντίωσης σε όλα τα κόμματα, που ωστόσο δεν έδινε τον τόνο. Υπήρξαν συνθήματα της παλιάς αμηχανίας όπως το «Κλέφτες, κλέφτες», σφυρίγματα αποδοκιμασίας προς την πλευρά του Κοινοβουλίου, αλλά και το πιο σαφές «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω». Το κεντρικό πανό μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη έγραφε «Είμαστε ξύπνιοι και είναι ώρα να φύγετε» και ένα μικρότερο πιο δίπλα φώναζε Ουστ! με σήμα ένα ελικόπτερο. Θα λέγαμε πως επικρατούσε μια λιγότερο ηλεκτρισμένη από την περσινή συγκέντρωση της 5ης Μάη ατμόσφαιρα, μα με μια καινούργια αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι κάτι πάει να γίνει. «Αφού μπορέσαμε να πάρουμε την πλατεία, μπορούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για να ανατρέψουμε τα μέτρα και να διώξουμε την τρόικα».
Το κλίμα έγινε πιο αγωνιστικό με την παρουσία εκατοντάδων εργαζομένων της ΔΕΗ οι οποίοι έφτασαν με τις σημαίες της ΓΕΝΟΠ στην πλατεία προπορευόμενοι του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η αρχική αμηχανία των συγκεντρωμένων μετατράπηκε σε χειροκρότημα υποδοχής των εργατών που φώναζαν «ρεύμα φθηνό, ΔΕΗ για το λαό» και ανάρτησαν ένα τεράστιο πανό απέναντι από το υπουργείο Οικονομικών που έγραφε «Εμείς δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε». Νωρίτερα ελάχιστοι φωνακλάδες που προσπάθησαν πεισματικά να σπείρουν διχόνοια ανάμεσα στους συγκεντρωμένους της πλατείας και στους «βολεμένους συνδικαλιστές» απομονώθηκαν. Υπάρχουν και καλλιεργούνται τέτοιες διχαστικές απόψεις, σε διάφορες παραλλαγές στο Διαδίκτυο, στρέφοντας έντεχνα το «πλαίσιο του αγώνα» ενάντια στις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς.
Το πραγματικό ερώτημα που καίει αυτή τη στιγμή τον κόσμο της εργασίας είναι πώς θα βαθύνει το ρήγμα με την κυβέρνηση και την τρόικα. Και πώς αυτό το κίνημα θα πάρει πιο ανατρεπτικά χαρακτηριστικά. Δεν θα είναι υποχώρηση αν τα σωματεία των εργαζομένων απέχουν από αυτή τη διαδικασία, ή μείνουν στην οργάνωση χωριστών πορειών; Και, ανάποδα, ας σκεφτούμε τι δυναμική θα πάρει η υπόθεση αν οι «Αγανακτισμένοι» γίνουν απεργοί και πρωτοπόροι αγωνιστές στο χώρο της δουλειάς τους. Ερωτήματα που φέρνουν κυρίως το ΚΚΕ, που αντιμετωπίζει σε τέτοιες περιπτώσεις τις αιτιάσεις καλόπιστων και κακόπιστων αγωνιστών, προ των ευθυνών του. Αλλά και η υπόλοιπη Αριστερά, τώρα πρέπει να συμβάλει στο διάλογο και την κοινή δράση για την ανατροπή χωρίς τον τυφλοσούρτη της παλιάς της τακτικής.
Η καλύτερη απάντηση στα παραπάνω που μπορούσε να δώσει η #Μ25 της Αθήνας ήρθε από το κέντρο της πλατείας όπου από τις δέκα το βράδυ οι νεολαίοι του κινήματος «Πραγματική δημοκρατία τώρα!» έστησαν συνέλευση στην οποία πήραν το λόγο μέχρι αργά δεκάδες εργαζόμενοι, νέοι και νέες, αναζητώντας τους πολιτικούς στόχους αυτού του κινήματος, και τρόπους να μπει το κλίμα της πλατείας στους χώρους δουλειάς, να οργανωθούν νέες απεργίες, κλπ., ανανεώνοντας τελικά το ραντεβού για την Πέμπτη, ξανά στις έξι το απόγευμα, με κάποιους να κατασκηνώνουν για να διανυκτερεύσουν.
Στη μεγάλη λαϊκή συμμετοχή έσπρωξαν τα νέα μέτρα – το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που σημαίνει μακροχρόνια υποδούλωση και άμεση απειλή εξαθλίωσης – και οι κραυγές του ΣΕΒ για εκβιαστικό δημοψήφισμα. (Καθώς είναι σαφές, και μετρήθηκε και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι έχει αυξηθεί η συνειδητή τάση άρνησης του μονόδρομου που επιβάλλει η ΕΕ και η κυβέρνηση Παπανδρέου.) Βοήθησε και ο «έξυπνος» χαρακτήρας του καλέσματος, που επέτρεπε σε όλες τις τάσεις του αγώνα κατά του μνημονίου να εκφραστούν. Αλλά και η έμμεση υποστήριξη της κινητοποίησης από όλη την Αριστερά, που δεν διάλεξε να σνομπάρει την αυθόρμητη βούληση του κόσμου να συγκεντρωθεί κατά των μέτρων και της αποπνιχτικής κατάστασης πολιορκίας που του έχουν επιβάλει τρόικα, κυβέρνηση και καθεστωτικά ΜΜΕ.
Ήταν εκεί όλο το πολιτικό τόξο που συγκροτεί το αντιφατικό μπλοκ του «όχι στο μνημόνιο»: πολλοί θυμωμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, νέος κόσμος ανένταχτος, εργαζόμενοι που μας έλεγαν πως κατεβαίνουν σε όλες τις πορείες με το ΠΑΜΕ, άλλοι πολλοί που δεν ήθελαν να βρεθούν κάτω «με καμία ταμπέλα». Αυτή η συνάντηση των δεκάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων και περαστικών, που όλοι έλεγαν πως μπορεί να αυξηθεί σε όγκο και παλμό τις επόμενες μέρες, σε τίποτα δεν θύμιζε παλιότερες νερόβραστες συνάξεις «ανεξάρτητων» μπλόγκερ. Και η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει ήρεμους τόνους και να μην παίξει το χαρτί των στημένων επεισοδίων, με τα ΜΑΤ σε πιο χαλαρή στάση, από φόβο απέναντι στη δύναμη της ειρηνικής αυτής συγκέντρωσης, που όμως σίγουρα μπορεί να αποκτήσει επικίνδυνα πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε τόσο στις συζητήσεις όσο και σε ορισμένα – λιγοστά – συνθήματα που φωνάχτηκαν.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε μια τάση συνολικής εναντίωσης σε όλα τα κόμματα, που ωστόσο δεν έδινε τον τόνο. Υπήρξαν συνθήματα της παλιάς αμηχανίας όπως το «Κλέφτες, κλέφτες», σφυρίγματα αποδοκιμασίας προς την πλευρά του Κοινοβουλίου, αλλά και το πιο σαφές «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω». Το κεντρικό πανό μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη έγραφε «Είμαστε ξύπνιοι και είναι ώρα να φύγετε» και ένα μικρότερο πιο δίπλα φώναζε Ουστ! με σήμα ένα ελικόπτερο. Θα λέγαμε πως επικρατούσε μια λιγότερο ηλεκτρισμένη από την περσινή συγκέντρωση της 5ης Μάη ατμόσφαιρα, μα με μια καινούργια αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι κάτι πάει να γίνει. «Αφού μπορέσαμε να πάρουμε την πλατεία, μπορούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για να ανατρέψουμε τα μέτρα και να διώξουμε την τρόικα».
Το κλίμα έγινε πιο αγωνιστικό με την παρουσία εκατοντάδων εργαζομένων της ΔΕΗ οι οποίοι έφτασαν με τις σημαίες της ΓΕΝΟΠ στην πλατεία προπορευόμενοι του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η αρχική αμηχανία των συγκεντρωμένων μετατράπηκε σε χειροκρότημα υποδοχής των εργατών που φώναζαν «ρεύμα φθηνό, ΔΕΗ για το λαό» και ανάρτησαν ένα τεράστιο πανό απέναντι από το υπουργείο Οικονομικών που έγραφε «Εμείς δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε». Νωρίτερα ελάχιστοι φωνακλάδες που προσπάθησαν πεισματικά να σπείρουν διχόνοια ανάμεσα στους συγκεντρωμένους της πλατείας και στους «βολεμένους συνδικαλιστές» απομονώθηκαν. Υπάρχουν και καλλιεργούνται τέτοιες διχαστικές απόψεις, σε διάφορες παραλλαγές στο Διαδίκτυο, στρέφοντας έντεχνα το «πλαίσιο του αγώνα» ενάντια στις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς.
Το πραγματικό ερώτημα που καίει αυτή τη στιγμή τον κόσμο της εργασίας είναι πώς θα βαθύνει το ρήγμα με την κυβέρνηση και την τρόικα. Και πώς αυτό το κίνημα θα πάρει πιο ανατρεπτικά χαρακτηριστικά. Δεν θα είναι υποχώρηση αν τα σωματεία των εργαζομένων απέχουν από αυτή τη διαδικασία, ή μείνουν στην οργάνωση χωριστών πορειών; Και, ανάποδα, ας σκεφτούμε τι δυναμική θα πάρει η υπόθεση αν οι «Αγανακτισμένοι» γίνουν απεργοί και πρωτοπόροι αγωνιστές στο χώρο της δουλειάς τους. Ερωτήματα που φέρνουν κυρίως το ΚΚΕ, που αντιμετωπίζει σε τέτοιες περιπτώσεις τις αιτιάσεις καλόπιστων και κακόπιστων αγωνιστών, προ των ευθυνών του. Αλλά και η υπόλοιπη Αριστερά, τώρα πρέπει να συμβάλει στο διάλογο και την κοινή δράση για την ανατροπή χωρίς τον τυφλοσούρτη της παλιάς της τακτικής.
Η καλύτερη απάντηση στα παραπάνω που μπορούσε να δώσει η #Μ25 της Αθήνας ήρθε από το κέντρο της πλατείας όπου από τις δέκα το βράδυ οι νεολαίοι του κινήματος «Πραγματική δημοκρατία τώρα!» έστησαν συνέλευση στην οποία πήραν το λόγο μέχρι αργά δεκάδες εργαζόμενοι, νέοι και νέες, αναζητώντας τους πολιτικούς στόχους αυτού του κινήματος, και τρόπους να μπει το κλίμα της πλατείας στους χώρους δουλειάς, να οργανωθούν νέες απεργίες, κλπ., ανανεώνοντας τελικά το ραντεβού για την Πέμπτη, ξανά στις έξι το απόγευμα, με κάποιους να κατασκηνώνουν για να διανυκτερεύσουν.
Αυτό που πολλοί τόνιζαν, ήταν η έκπληξη για τη δυνατότητα που τελικά είχαμε να κρατήσουμε με αυτό τον τρόπο την πλατεία, όπως και η ελπίδα να δυναμώσει το μέτωπο με τη συμπύκνωση και ενίσχυση της βούλησης του κόσμου με δυο τρία βασικά συνθήματα που να εκφράζουν την ανάγκη ανατροπής των μέτρων και της τρόικας, και τη δύναμη του λαού να επιβάλει αλλαγή πορείας για τη χώρα.
ΠΦ
ΠΦ
Πηγή: http://www.aristerovima.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου