Πέντε χρόνια από τον Μάη ’06-‘07
Δημοκρατικός συντονισμός των συνελεύσεων, όχι μια νέα γραφειοκρατία
του Θάνου Ανδρίτσου
Σήμερα Τετάρτη 18 του Μάη διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές.
Ακριβώς πέντε χρόνια πριν, την ίδια μέρα πορείες με χιλιάδες φοιτητές έλαβαν χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Ημέρα Πέμπτη, το εβδομαδιαίο ...ραντεβού με τους ταραξίες, όπως το χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός, που για ένα ολόκληρο χρόνο αναμετρήθηκε με ένα φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα, που καθόρισε μια νέα γενιά αγωνιστών, τράνταξε την κοινωνία, γέννησε ξανά τις παραστάσεις της συλλογικότητας και της πάλης διαρκείας και κυοφόρησε σημαντικούς μετασχηματισμούς για το κίνημα και την Αριστερά.
Πέντε χρόνια μετά, το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου, μαζί και ολόκληρης της κοινωνίας, τίθεται σε αμφισβήτηση, από τη συμμορία του Mνημονίου, και το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Πράγματι, στις ερχόμενες εκλογές, κρίνονται πολλά για την επόμενη μέρα του κινήματος. Η στόχευση των αστικών δυνάμεων είναι σαφής. Να ξεμπερδεύουν με τη μόνιμη εστία αγώνων και αμφισβήτησης που είναι το φοιτητικό κίνημα από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Έχουν καταλάβει πλέον ότι η κληρονομιά των αγώνων και της Αριστεράς στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να σβηστεί με τους κομματικούς στρατούς, τους πληρωμένους μπράβους, τις εκδρομές και τα πάρτυ ή τη διαπλοκή με το ακαδημαϊκό κατεστημένο.
Η μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα επιχειρηματικό, αυταρχικό εκπαιδευτήριο απαιτεί, εκτός από τους νόμους, και τη διάλυση των ίδιων των συλλογικών διαδικασιών που συγκροτούσαν το φοιτητικό σώμα. Και πρώτα και κύρια των φοιτητικών συλλόγων και των γενικών συνελεύσεων, που παρέχουν τόσα χρόνια τη δυνατότητα για εμφάνιση μαζικού κινήματος και ηγεμονία μιας αντικυβερνητικής και συχνά αντικαπιταλιστικής γραμμής.
Απέναντι σε αυτά στοχεύουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για αυτό επιτίθενται στο άσυλο και πρωτοστατούν στην απονέκρωση των γενικών συνελεύσεων, ενώ η ΔΑΠ, θέλοντας να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στην αντιδραστική πολιτική στις σχολές, πρότεινε ένα ολόκληρο μοντέλο αντιδραστικής υπέρβασης της ΕΦΕΕ στην κατεύθυνση της πλήρους θεσμικής ενσωμάτωσης.
Η στιγμή δεν είναι τυχαία. Από τη μια μεριά φοβούνται την κοινωνική δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε εξεγερτικά γεγονότα μπροστά στη σύγχρονη βαρβαρότητα και στην τεράστια επίθεση που διεξάγεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με το υπουργείο Παιδείας να διστάζει μέχρι σήμερα να φέρει το νέο νόμο. Από την άλλη επιδιώκουν να πατήσουν πάνω σε πραγματικές αδυναμίες που εμφάνισε την τελευταία χρονιά το
φοιτητικό κίνημα, ώστε να του επιφέρουν ένα ιστορικών διαστάσεων πλήγμα. Και σε αυτή την προσπάθεια βρίσκουν απρόσμενο σύμμαχο στην Αριστερά με την απαράδεκτη στάση του ΚΚΕ, που απέχει και υποτιμά τις γενικές συνελεύσεις, στοχεύοντας στη κομματική συγκρότηση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών και επιδιώκοντας ουσιαστικά τη διάλυση των συλλόγων, ακόμα και της ενιαίας - πανελλαδικής εκλογικής διαδικασίας. Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΕΝ), βλέπουν ως μόνο δρόμο την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ.
Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, που προκύπτει από την ίδια την αλλαγή της περιόδου, μέσα στην κρίση. Που μετασχηματίζει το υπέδαφος ολόκληρης της κοινωνίας και της νεολαίας μέσα στη μονιμότητα της φτώχειας και της ανεργίας.
Επομένως, η κληρονομιά των αγώνων του παρελθόντος και βεβαίως και του πιο σύγχρονου ’06-’07 είναι πολύτιμη, αλλά η απλή προσπάθεια επανάληψης τους θα είναι πάντα άστοχη. Γιατί απαιτείται αναβάθμιση και στο περιεχόμενο, βάζοντας στον πυρήνα το κοινωνικό ζήτημα και το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που παράγει τις κρίσεις. Αλλά και στην κοινωνική απεύθυνση, σε βαθύτερη και οργανική σύνθεση με τις δυνάμεις της εργασίας και της υπόλοιπης νεολαίας, καθώς και στις μορφές συγκρότησης.
Φαίνεται καθαρά: Το φοιτητικό κίνημα ή θα δεχτεί ένα συντριπτικό πλήγμα που θα αμφισβητήσει και την ίδια του την ύπαρξη ή θα γεννηθεί εκ νέου για το μέλλον της κοινωνικής ανατροπής. Και αυτό θα είναι έργο των ίδιων των αγωνιζόμενων φοιτητών, του μαχητικού και δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος και όχι της ανασύστασης της γραφειοκρατίας, αστικής ή και κόκκινης.
Όπως και ο οριστικός εκφυλισμός του αστικοποιημένου συνδικαλιστικού κινήματος θα ανατραπεί μόνο μέσα από την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την είσοδο στο προσκήνιο του κόσμου της εργασίας και όχι από την ενδυνάμωση ή την αλλαγή συσχετισμών των γραφειοκρατικών ηγεσιών.
Έτσι πρέπει να επαναφέρουμε τη νικηφόρα δυναμική του πανελλαδικού συντονιστικού καταλήψεων και διαδηλώσεων και των συντονιστικών επιτροπών του ’06- ’07, αλλά και να σταθούμε δημιουργικά στις αδυναμίες του. Να θέσουμε εκ νέου τους στόχους του μόνιμου συντονισμού των μαζικών γενικών συνελεύσεων, του δημοκρατικού πολιτικού συντονισμού τους και του ορισμού αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων, υπόλογων στις συνελεύσεις και τις συντονιστικές επιτροπές.
Δεν απέχουμε από το μέλλον μας
ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΠΑΣΠ ΚΑΙ ΔΑΠ
Αυτό που κρίνεται περισσότερο στις φετινές εκλογές θα είναι η στάση της σπουδάζουσας νεολαίας απέναντι στην πολιτική του Μνημονίου. Ο πιο σημαντικός στόχος είναι η μαζική και απερίφραστη καταδίκη της σύγχρονης χούντας κυβέρνησης - ΕΕ- ΔΝΤ και των εκφραστών της αντιλαϊκής πολιτικής (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ), παλαιότερης και νέας.
Μαύρο στην ΠΑΣΠ, τους χειροκροτητές τής πιο επιθετικής κυβέρνησης της πρόσφατης ιστορίας. Δεν είναι κριτήριο τι προσωπείο επιλέγει να έχει, υποστηρικτικό ή δήθεν αντιπολιτευόμενο. Στον πόλεμο που εξαπολύουν οι κυρίαρχοι έχει επιλέξει πλευρά και αυτή είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της νεολαίας.
Άλλωστε όλη αυτή τη χρονιά, σε όποια εκλογική μάχη, οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ συγκέντρωναν υψηλά ποσοστά, ο Γιωργάκης και το επιτελείο του χαμογελούσαν φέρνοντας νέα μέτρα.
Μαύρο και στην αντιδραστική ΔΑΠ, την πρωταγωνίστρια της αστικής επίθεσης εδώ και τόσα χρόνια, που δηλώνει στα προεκλογικά της υλικά ότι «θα είναι παρούσα», όπως ήταν πάντα όποτε το σύστημα τη χρειαζόταν, στην πρώτη γραμμή για την υποταγή και την καταστολή του κινήματος. Και οι δύο θέλουν να αποπολιτικοποιήσουν τις εκλογές, σαν μια μάχη μηχανισμών και νοθείας.
Όχι και στον ατομικό και ηττημένο δρόμο της αποχής ή του άκυρου. Είτε προέρχεται από την απόρριψη κάθε συλλογικής διαδικασίας, είτε έχει αντιεκλογική κινηματική αφετηρία, στην πράξη βγάζει λάδι την κυρίαρχη πολιτική.
Άλλωστε η μεγάλη αποχή από τόσες εκλογικές διαδικασίες το τελευταίο διάστημα ωφέλησε το κίνημα ή την κυβέρνηση; Όταν ο πρωθυπουργός ή τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ή ακόμα και η Μέρκελ και ο Στρος Καν, υποστήριζαν ότι η ασκούμενη πολιτική έχει τη στήριξη του ελληνικού λαού, υπολόγιζαν τα μεγάλα ποσοστά της αποχής; Όχι. Μόνο η ενεργή και συλλογική πάλη, καθημερινά, στο κίνημα και στις εκλογές, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ο ατομικός δρόμος από όπου και αν ξεκινά καταλήγει πάντοτε στην ήττα και την περιθωριοποίηση.
Πηγή: http://www.prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου