Της κάλπης τα εννιάμερα...

του Σταύρου Χριστακόπουλου

 Μετά τη συνάντηση μεταξύ της ομάδας Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών, των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Eurogroup, καθώς και του επιτρόπου για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις της Ε.Ε. Όλι Ρεν, αλλά και του Γ. Παπακωνσταντίνου, το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα κινείται μεταξύ σύγχυσης και τρομοκρατίας.   

Προφανώς γι’ αυτό δεν φταίει η συνάντηση.  

Επιπλέον δεν φταίει ούτε το περίφημο δημοσίευμα του Spiegel Online περί ελληνικών σκέψεων για έξοδο από το ευρώ. 

Άλλωστε το γερμανικό περιοδικό δεν τα φαντάστηκε αυτά που έγραψε: κάποιοι του τα είπαν – και κάποιους λόγους θα είχαν. Πάντως καπνός βγήκε, άρα φωτιά υπάρχει και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή περιορίζεται στις κερδοσκοπικές διαθέσεις όσων, με την ανάρτηση του δημοσιεύματος, επιδόθηκαν στα αγαπημένα τους – και εξαιρετικά προσοδοφόρα – κερδοσκοπικά παιχνίδια στις αγορές πέραν του Ατλαντικού. 

Για την πραγματική αιτία του δημοσιεύματος του Spiegel ας κρατήσουμε μικρό καλάθι, για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το σενάριό του να έχει όντως διακινηθεί από κάποιους τον τελευταίο μήνα και όποιοι το έδωσαν στο περιοδικό επιχείρησαν να το κάψουν.

Άλλωστε, εκτός από το επίμαχο κείμενο του Christian Reiermann, υπήρξε ένα ακόμη, πάλι στο Spiegel, του Sven Böll, με τίτλο «Αιχμάλωτοι στην Ευρωζώνη» και υπέρτιτλο «Χρεωμένο κράτος Ελλάδα».

Το δεύτερο δημοσίευμα δεν αρνήθηκε τις πληροφορίες του Spiegel περί ελληνικών σκέψεων για έξοδο από το ευρώ, αλλά ήταν ενδιαφέρον διότι: αν και ομολογούσε πως οι προβλέψεις είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, περιέγραφε ένα είδος Αρμαγεδδώνα για την παγκόσμια οικονομία σε περίπτωση που η Ελλάδα αποχωρούσε από το ευρώ.

Εν τω μεταξύ τα περί γερμανικής προβοκάτσιας έδιναν και έπαιρναν, ενώ ο πρωθυπουργός, λαύρος, δεύτερη φορά σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, μιλούσε για σεναριολογία «στα όρια της εγκληματικότητας». Στα δε κανάλια είδαμε και ακούσαμε πάρα πολλούς να κραυγάζουν για σενάρια ανήκουστα, αδύνατον να συμβούν.

Ήταν όμως αυτό το θέμα των ημερών; Προφανώς όχι!...

Ενέχυρο η περιουσία

Το πραγματικά μεγάλο θέμα της περιόδου, και ειδικότερα αυτών των ημερών, είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις, κυρίως επειδή πλέον αναγνωρίζεται απ’ όλους – εμμέσως και από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών – ότι η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να δανειστεί από τις αγορές το 2012. Άρα θα αναζητήσει νέο δανεισμό από τον προσωρινό ευρωμηχανισμό και το ΔΝΤ. Επομένως, αν το αίτημά της γίνει δεκτό, θα κληθεί να υπογράψει νέα σύμβαση με νέους, επαχθέστερους όρους.

Ο ευρύτερα θεωρούμενος ως βέβαιος όρος θα προβλέπει ενέχυρα σε κρατική περιουσία. Πρόκειται για δανεισμό με καθεστώς του 19ου αιώνα, το οποίο ενδέχεται να επεκταθεί στο σύνολο του ελληνικού χρέους – ακόμη και μέσα από τα σενάρια περί υποτιθέμενης... «ήπιας» αναδιάρθρωσης (επιμήκυνση μεγάλου μέρους ή του συνόλου του χρέους).

Επιπλέον όμως τίθεται και ζήτημα πιο άγριας αναδιάρθρωσης του χρέους, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προβλέψει αξιόπιστα τη μορφή της, παρά τα όσα ακούγονται.

Τι έχουμε όμως μέχρι τώρα στο χέρι; Ότι η Γερμανία και κάποιες ακόμη χώρες του ανεπτυγμένου ευρωπαϊκού Βορρά δεν εμφανίζονται... πρόθυμες για νέο δανεισμό προς την Ελλάδα – χαρακτηριστική η άποψη του Βρετανού υπουργού Οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν, που μιλώντας στο BBC είπε ότι η Βρετανία δεν συμμετάσχει σε δεύτερο πακέτο στήριξης για την Ελλάδα και ότι με δυσκολία αποφάσισε να συμμετάσχει και σε αυτό της Πορτογαλίας.

Πέραν όλων αυτών υπάρχει και η ελληνική οικονομία, η οποία καταρρέει σε όλα τα επίπεδα την ώρα ακριβώς που οι δανειστές μάς ζητούν όλο και πιο άμεσα μέτρα, διαρκώς αυξανόμενα, σαν τα δισεκατομμύρια ευρώ να είναι στραγάλια, και παράλληλα εντείνονται οι συνήθεις φωνές που προπαγανδίζουν ανοιχτά την πλήρη παράδοση της εθνικής περιουσίας στους δανειστές σαν «σωτηρία της χώρας».

Κατάρρευση της εμπιστοσύνης

Προφανώς λοιπόν το θέμα δεν είναι αν το όποιο Spiegel προβοκάρει ή όχι, κάτι που άλλωστε σηκώνει πολλή συζήτηση. Το πρόβλημα, αντιθέτως, είναι ότι η ίδια η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ύστερα από έναν χρόνο εφαρμογής των μέτρων του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και της πλήρους κηδεμόνευσης της Ελλάδας από τους δανειστές της, είναι δραματική, χωρίς μάλιστα ορατή διέξοδο.

Όλα όσα έγιναν από την... αποφράδα 23η Απριλίου 2010 και μετά έχουν οδηγήσει τη χώρα ένα βήμα από το βάραθρο. Προ του αδιεξόδου και με τις απαιτήσεις από τον ελληνικό λαό να είναι πια αβάστακτες, έχει έλθει η ώρα του μεγάλου εκβιασμού. Άλλωστε ο προηγούμενος («Μνημόνιο ή χρεοκοπία») δείχνει να έχει εκμετρήσει το ζην.

Ακόμη και στην ευνοϊκή για το ΠΑΣΟΚ δημοσκόπηση της Marc για το Έθνος της Κυριακής, όπως σημειώνει η εφημερίδα, «υπέρ της τήρησης και εφαρμογής του μνημονίου τάσσεται μόλις το 17%  (μεταξύ αυτών το 26,2% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ). 


Αντίθετα σχεδόν οι μισοί ερωτηθέντες υποστηρίζουν ότι η χώρα πρέπει να τηρήσει το μνημόνιο αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους του».

Προσέξτε τη συνέχεια:

«Ισχυρή είναι η τάση μεταξύ των πολιτών η οποία υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον με το μνημόνιο, έστω και αν αυτό οδηγεί σε πτώχευση ή έξοδο της χώρας από το ευρώ. 

Σημειώνεται ότι μεταξύ των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ το 46,7% υποστηρίζει την προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και το 23,8% η Ελλάδα να εγκαταλείψει το μνημόνιο. 

Σε ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους της Ν.Δ., υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης τάσσεται το 51,1% και υπέρ της εγκατάλειψης του μνημονίου το 37,4%».

Σε μια άλλη δημοσκόπηση, της VPRC για τα «Επίκαιρα», τον Απρίλιο, στο κεφάλαιο «Πολιτικές εξόδου από την κρίση», ετέθη το ερώτημα: «Για την έξοδο από την κρίση έχουν ακουστεί και μια σειρά από διαφορετικές προτάσεις. Θα ήθελα να τις θέσω υπ’ όψιν σας και να μου πείτε αν μάλλον συμφωνείτε ή μάλλον διαφωνείτε με αυτές». 

Ιδού το αποτέλεσμα:

● Ποινικοποίηση της μεγάλης φοροδιαφυγής: «Μάλλον συμφωνώ» 81%, «Μάλλον διαφωνώ» 7%.

● Επαναδιαπραγμάτευση και περικοπή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας: «Μάλλον συμφωνώ» 54%, «Μάλλον διαφωνώ» 20%.

● Κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζών στο εσωτερικό της χώρας: «Μάλλον συμφωνώ» 45%, «Μάλλον διαφωνώ» 26%.

● Στάση πληρωμών των υποχρεώσεων της χώρας προς τους «διεθνείς δανειστές»: «Μάλλον συμφωνώ» 34%, «Μάλλον διαφωνώ» 36%.

Υπ' αυτές τις συνθήκες ένα ακόμη ισχυρότερο δίλημμα θα πρέπει να τεθεί, αν υποθέσουμε ότι οι κυβερνήτες μας και οι δανειστές - επιτηρητές θέλουν τη συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας...

«Νέα μέτρα ή χρεοκοπία και δραχμή;»

Το νέο δίλημμα, λοιπόν, έχει ήδη διατυπωθεί και περιλαμβάνει εκλογές. Κατ’ αρχάς στηρίζεται στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι αυτή η κυβέρνηση, με μηδαμινή αξιοπιστία στο εξωτερικό, ελάχιστη εμπιστοσύνη στο εσωτερικό και μηδαμινή συνοχή, έχει χάσει κάθε έλεγχο. Όσο περισσότερο μάλιστα και η οικονομία κινείται εκτός ελέγχου τόσο περισσότερο θα εμφανίζεται ανίκανη να αποσπά συναίνεση στις αδιέξοδες και καταστροφικές επιλογές της.

Έτσι το μόνο όπλο που της απέμεινε είναι ο φόβος. Αυτό άλλωστε ήταν το κύριο συστατικό του διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία»: η πρόκληση φόβου.

Τώρα λοιπόν έρχεται η νέα βερσιόν του ίδιου διλήμματος, με εκλογικό μάλιστα φόντο. 

Γράφει η Καθημερινή την Κυριακή στο κύριο άρθρο της:

«Η λύση είναι μία: ο μεν κ. Παπανδρέου να πάρει τις αποφάσεις του αγνοώντας το παλαιό ΠΑΣΟΚ και το όποιο κόστος, η δε Ν.Δ. να στηρίξει αυτή την προσπάθεια, όπως συμβαίνει στην Πορτογαλία. Άλλη λύση δεν υπάρχει, εκτός από τον κατήφορο προς τη χρεοκοπία, το κοινωνικό χάος και εν τέλει την έξοδο από το ευρώ. Ας σταθούμε, λοιπόν, ως χώρα στο ύψος των περιστάσεων για να προλάβουμε τα χειρότερα».

Το ίδιο πνεύμα αποτυπώνεται και σε άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο Βήμα το Σάββατο. Αφού ο αρθρογράφος προαναγγέλλει ένα νέο σκληρότερο «μνημόνιο», σημειώνει:

«Ουδείς μπορεί να βεβαιώσει ότι η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία έχει το πολιτικό και ηθικό βάρος, αλλά και τη διάθεση να εφαρμόσει απρόσκοπτα, χωρίς φόβο και πάθος, το νέο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας.

Υπό αυτή την έννοια η προσφυγή στις κάλπες ίσως πλέον να είναι και επιβεβλημένη. Αφού υπάρξει η συμφωνία και παρουσιασθεί στον ελληνικό λαό, να ζητηθεί και η κρίση και η ευθύνη του απέναντι στη χώρα. Ο κάθε πολίτης να τοποθετηθεί και με την ψήφο του να επιλέξει αν επιλέγει και στηρίζει τη διάσωση εντός της ευρωζώνης ή την προτιμά χρεοκοπημένη και εκτός της ευρωζώνης.

Στις Δημοκρατίες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ευρώ με αποδοχή των μέτρων ή χρεοκοπία με δραχμή και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει; Ιδού το δίλημμα, χωρίς φόβο και πάθος».

Προφανώς το μόνο που... δεν πρέπει να συζητήσουμε σε περίπτωση εκλογών είναι αν η Ελλάδα είχε και έχει άλλες λύσεις ή γιατί ο δρόμος που επελέγη ως «σωτηρία» οδηγεί σε πλήρη καταστροφή.

Αντιστρόφως θα πρέπει να περιοριστούμε στις επιπτώσεις που θα έχει μια έξοδος από το ευρώ με το χρέος στην πλάτη, ύστερα μάλιστα από μια... χρεοκοπία, στην οποία παρεμπιπτόντως θα μας έχει οδηγήσει η αδιέξοδη επιλογή της τρόικας, των ανήκουστων όρων των δανειακών συμβάσεων, των «μνημονίων» και της πλήρους παράδοσης της χώρας στους τοκογλύφους.

Ύστερα απ’ όλα αυτά υποτίθεται πως θα δεχθούν ασμένως οι Έλληνες να υποστούν έναν δεύτερο γύρο ακόμη πιο σκληρής λεηλασίας μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θα τους έχουν εκβιάσει με έξοδο από το ευρώ.

Και ποιοι θα τους έχουν εκβιάσει; Αυτοί που θα τους έχουν οδηγήσει στη χρεοκοπία με πρόσχημα την αποφυγή της. 

Προφανώς κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι η κοινωνία έχει προεξοφλήσει χειρότερα απ’ αυτά με τα οποία την απειλούν. Συμπέρασμα; Της κάλπης τα εννιάμερα...

Πηγή: http://www.topontiki.gr/