Αποθράσυνση του νεοφασισμού
του Αλμπέρτο Μαράνι
Η φρίκη του Όσλο και της Ουτόγια μας εξαναγκάζουν να επαναξιολογήσουμε μια πραγματικότητα που μέχρι σήμερα σνομπάραμε: τις οργανώσεις, τις διαδηλώσεις και τις νεανικές συμπάθειες ναζιστικής-φασιστικής μορφής. Εδώ και καιρό αποδομήθηκε η γενική αγανάκτηση των πολιτών προς τον φασισμό, μέσα από αναγνωρίσεις, ιστορική αναθεώρηση, παραχώρηση χώρου στους ηγέτες του, ανεκτικότητα και, σε πολλές περιπτώσεις, συμπάθεια ή ανοιχτή στήριξη σε μαύρες οργανώσεις, συχνά εκ μέρους στελεχών των δημόσιων διοικήσεων και της κυβέρνησης. Παράλληλα, παρακολουθήσαμε στη Ρομάνια, εκ μέρους του PDS και εν συνεχεία PD, μια ουσιαστική (όχι φαινομενική) διαδικασία κατεδάφισης κάθε αντιφασιστικής αξίας.
Στο Πρεντάπιο, γενέτειρα του Μουσολίνι, ο εορτασμός της απελευθέρωσης της πόλης (28 Οκτωβρίου 1944) καταργήθηκε για πάντα, για να αφήσει ολόκληρη την πόλη έρμαιο της εισβολής κάθε χρόνο ενός τεράστιου πλήθους αλαζόνων και καμαρωτών φασιστών, που καταλαμβάνουν τις πλατείες, τους δρόμους και τα μαγαζιά. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν ακριβώς οι αντάρτες από το Πρεντάπιο αυτοί που ζήτησαν από τους αγγλο-αμερικανούς να καθυστερήσουν για μερικές μέρες την είσοδό τους στην πόλη, για να συμπέσει συμβολικά η πτώση του φασισμού στη γενέτειρα του ιδρυτή του με την ημερομηνία της πρώτης του νίκης.
Το 1999, ο τότε δήμαρχος του Δημοκρατικού Κόμματος Ίβο Μαρτέλι ξανάνοιξε το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Μουσολίνι, το οποίο αναπαλαιώθηκε από το Δήμο για να αποτελέσει την έδρα όλων των πολιτιστικών εκδηλώσεων με μεγάλη τελετή και υποδοχή των συγγενών του δικτάτορα, οι οποίοι κλήθηκαν ειδικά, και τους οποίους η δημοτική αρχή συνόδεψε σε έκθεση που προετοίμασε ο σημερινός δήμαρχος του Φορλί Ρομπέρτο Μπαλτσάνι, με θέμα τις αναμνηστικές κάρτες του φασισμού. Η είδηση προξένησε τη δυσπιστία και την αγανάκτηση πολλών εφημερίδων σε όλο τον κόσμο.
Το 2005, η Έπαυλη Μαργκερίτα στο Ριτσόνε, που είχε μετατραπεί προηγουμένως σε εστιατόριο, εγκαινιάστηκε από το δήμαρχο ως έδρα εκθέσεων και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, με το όνομα «Έπαυλη Μουσολίνι», για να προσελκύσει τους τουρίστες. Ο δήμαρχος συνόδεψε προσωπικά τον γιο του δικτάτορα Ρομάνο Μουσολίνι να επισκεφτεί το κτίριο. Σάλος στα διεθνή έντυπα.
Αποκεί κι έπειτα υπήρξε μια χιονοστιβάδα. Ο δήμαρχος του Πρεντάπιο Φρασινέτι δημιούργησε, καλώντας δημάρχους και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, συχνά με ισχυρές νεοφασιστικές συμπάθειες, το «Αστικό Μουσείο Σύγχρονης Ιστορίας και Μνήμης του Εικοστού αιώνα», αναπαλαιώνοντας το Σπίτι του Φασισμού και άλλα φασιστικά κτίρια. Μπήκαν έτσι στο παιχνίδι η Νομαρχία και ο Δήμος Φορλί με την παλαβή ιδέα (από κάθε άποψη) της Επιτροπής Ορθολογικής Αρχιτεκτονικής και τη μελέτη ATRIUM.
Παίζουν θέατρο. Μιλάνε για Εικοστό Αιώνα, αλλά εννοούν μόνο τον πανηγυρικό, λαϊκό, θριαμβευτικό φασισμό - ποτέ τον αντιφασισμό. Μιλάνε για «ορθολογική αρχιτεκτονική», αλλά εννοούν μόνο την αρχιτεκτονική του καθεστώτος: ένα σωρό λεφτά για το Σπίτι του Φασισμού, ένα φρικτό κτίριο σε σχήμα D (dux), ενώ κανείς δε θυμήθηκε ως ορθολογική αρχιτεκτονική τον πανέμορφο Οικισμό AGIP στο Τσεζενάτικο, που δεν τους ενδιαφέρει γιατί δεν δοξάζει το φασισμό. Μιλάνε για «μνήμη», ενώ εφαρμόζουν την άρνηση της μνήμης και τη λογοκρισία της ιστορίας: κάθε αναφορά στον αντιφασισμό έχει σβηστεί. Το λεξιλόγιο με το οποίο μιλάνε για το φασισμό είναι πάντοτε θετικό: είναι το λεξιλόγιο του ίδιου του φασισμού. Ο Μουσολίνι αποκαλείται πάντοτε «il Duce», ποτέ «εγκληματίας» και σπανιότατα «δικτάτορας». Το ίδιο το Πρεντάπιο σκοπεύει να δώσει σε δρόμους ονόματα φασιστών αρχιτεκτόνων, αλλά όχι ηρώων του αντιφασισμού.
Η Φορλιμπόπολι συμμετέχει οργανώνοντας, μέσω του πρώην δημάρχου Κόντι (με ομιλητή τον ίδιο τον Φρασινέτι), ένα «Δείπνο με τον Μουσολίνι», φωνάζοντας «squadristi» (ΣτΜ: μέλη των φασιστικών ομάδων δράσης) στους 200 που διαμαρτύρονται έξω από το χώρο. Ο Ρόι Μπεράρντι, επικεφαλής της επιτροπής για την τουριστική προώθηση της περιοχής, ζητά με επιμονή τη χρήση της μορφής του Μουσολίνι για να διαφημίσει τη Ρομάνια και τα προϊόντα της. Έτσι η Ρομάνια εμφανίζεται με το Πρεντάπιο φίσκα στα μαγαζιά που πουλάνε φασιστικά κειμήλια, παγωτατζίδικα με παγωτό Ντούτσε (μαύρο), ενώ η Ριβιέρα επιδεικνύει καμιά εκατοστή μαγαζιά που εκθέτουν στο δρόμο μπλουζάκια με φασιστικά σύμβολα και επιγραφές.
Πίσω από τις υποκρισίες (στο Πρεντάπιο δεν έχουν πρόβλημα να το παραδεχτούν, και μέχρι και οι νεοφασίστες κοροϊδεύουν το Δήμο γι’ αυτό) υπάρχουν μόνο τα εμπορικά συμφέροντα. Στο Πρεντάπιο κάθε χρόνο έρχονται 50 φορές περισσότεροι τουρίστες απ’ αυτούς που πηγαίνουν σε ανάλογες περιοχές στη Ρομάνια, και είναι σχεδόν όλοι νεοφασίστες. Φθάνει να επισκεφτεί κανείς τα σάιτ των πιο απαίσιων ρατσιστικών, ομοφοβικών οργανώσεων, που εξυμνούν τη βία, για να εξακριβώσει ότι μιλάνε πάντα για τα προσκυνήματά τους στο Πρεντάπιο όχι μόνο συγκινησιακά, αλλά ως ευκαιρία συνάντησης νεοφασιστών από διάφορες πόλεις για να πραγματοποιήσουν μέχρι και κοινές ιδεολογικές και οργανωτικές συνεδριάσεις.
Η αυτοδιοίκηση της Ρομάνια, με τους μετα-κομμουνιστές επικεφαλής, δουλεύει για να νιώθουν αυτοί οι φανατικοί εγκληματίες όλο και περισσότερο ότι βρίσκονται στο σπίτι τους. Και μάλιστα με δημόσιο χρήμα, πολύ χρήμα.
Πηγή: Ιl Manifesto
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς
Πηγή: Red Notebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου