Για να αποφευχθεί το φονικό στα ΑΕΙ

του Γιώργου Ρούση

Έχω ξαναγράψει σε αυτήν τη στήλη ότι το κύριο πρόβλημα του νομοσχεδίου που κατέθεσε η νεοφιλελεύθερη -και όχι μόνον μνημονιακή- κυβέρνηση για τα ΑΕΙ είναι ότι αυτά μετατρέπονται σε επιχειρήσεις στην άμεση πια υπηρεσία του κεφαλαίου. 

Και αυτό συμβαίνει λίγο πολύ σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, διότι το υπό κρίση σύστημα παραδίδει πια άμεσα στα ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμη και ό,τι είχε μια σχετική αυτοτέλεια απέναντί τους, όπως η αλήθεια είναι, όλο και λιγότερο, τα πανεπιστήμια, και διότι επιδιώκεται αυτά να αναπαράγουν τόσο τεχνικά όσο και ιδεολογικά εκείνου του τύπου την εργατική δύναμη που θα εξυπηρετεί άμεσα το κεφάλαιο.

Ως εκ τούτου τα πανεπιστήμια, τόσο οργανωτικά όσο και από άποψη περιεχομένου σπουδών που θα παρέχουν, θα κατατείνουν να παράγουν επιστήμονες και γνώση που από τη μια θα εξυπηρετούν το κεφάλαιο και όχι την κοινωνία, να παράγουν τεχνοκράτες μιας χρήσεως και όχι επιστήμονες με κριτική σκέψη, και από την άλλη να αναπαράγουν με τη δομή και λειτουργία τους την κυρίαρχη ιδεολογία της κυριαρχίας του ανταγωνισμού της αγοράς.

Το γεγονός ότι το σημερινό ελληνικό -και όχι μόνον πανεπιστήμιο- έχει μύριες όσες αδυναμίες, με ευθύνη ακριβώς των ίδιων πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν να περάσουν τη σημερινή μεταρρύθμιση, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει πρόφαση για να επιχειρηθεί μια μεταρρύθμιση η οποία επιτείνει αυτές του τις αδυναμίες και το καθιστά ακόμη πιο συντηρητικό.

Και βεβαίως δεν μπορεί να αποτελεί στρατηγικό στόχο ενός αριστερού κινήματος στα πανεπιστήμια η υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης σε αυτά. Το γεγονός ότι με ευθύνη κυρίως των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκαν περιφερειακά πανεπιστήμια λες και επρόκειτο για περίπτερα εφημερίδων, το γεγονός ότι μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων πολλά από τα οποία λειτούργησαν στη λογική των χωματερών φρούτων μια και χρηματοδοτούνταν άσχετα από την όποια αποδοτικότητά τους προγράμματα μόνον και μόνον για να καθιερωθεί η έξωθεν χρηματοδότηση της έρευνας και η συνεπαγόμενη έξωθεν εξάρτηση των πανεπιστημιακών, το γεγονός ότι έχουν αναπτυχθεί πελατειακές σχέσεις καθηγητών υποψηφίων για τα πρυτανικά αξιώματα με τις φοιτητικές παρατάξεις και τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, ή ακόμη δεδομένα όπως η πολυδιάσπαση σε προπτυχιακά τμήματα, που καμία σχέση δεν έχουν με βασικές επιστήμες, η εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, και πολλά άλλα είναι σαφώς κατακριτέα.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα αυτά θεσπίστηκαν από την ίδια πολιτική δύναμη που σήμερα έρχεται λειτουργώντας σταθερά προς την ίδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατεύθυνση, όχι βεβαίως να τα ανατρέψει, αλλά να τα επιτείνει.

Έτσι λοιπόν επιβάλλεται, σαν πρώτο βήμα, να αποφευχθεί αγωνιστικά τούτο το τελικό χτύπημα που επιχειρείται και το οποίο σημαίνει ουσιαστικά το τέλος του πανεπιστημίου.

Παρά τις όποιες αντιδράσεις στα λόγια των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων, των αριστερών κομμάτων και μεγάλης μερίδας των πανεπιστημιακών, απέναντι σε αυτό το τέλος, αυτό δεν θα μπορέσει να αποφευχθεί, παρά μόνον αν αναπτυχθεί ένα μαζικό ενωτικό φοιτητικό κίνημα αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου από τις συνεργαζόμενες εθνικοσοσιαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, αλλά και τη Ν.Δ., δηλαδή από το αρραγές μπλοκ της αστικής εξουσίας.

Αν μέχρι τώρα δεν έχει αναπτυχθεί ένα τέτοιο κίνημα, αυτό οφείλεται κυρίως στην αντικειμενικά εγκληματική ευθύνη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, το οποίο με την πέρα πάσης λογικής σεχταριστική εμμονή του, βρήκε την ώρα που έπρεπε πάση θυσία το φοιτητικό κίνημα να πάρει τα πάνω του, για να αντιδράσει στο νομοσχέδιο έκτρωμα, να πάρει την περίφημη σχετική της απόφαση η ΚΝΕ, περί καταγγελίας συλλόγων και φοιτητικών συνελεύσεων, μποϊκοταρίσματός τους, και διασπαστικής ανέξοδης αντίδρασης στη μεταρρύθμιση.

Ετσι η χειρότερη μεταρρύθμιση που γνωρίσαμε ποτέ περνάει μέχρι τώρα με τις λιγότερες αντιδράσεις που υπήρξαν ποτέ από μέρους του φοιτητικού κινήματος.

Το γεγονός ότι, παρόλο που η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής οργάνωσης των πανεπιστημιακών, η ΠΟΣΔΕΠ, συνέβαλε σε αυτό το κλίμα απάθειας, ένα μεγάλο τμήμα των πανεπιστημιακών, έστω και καθυστερημένα, άρχισε να αντιδρά δεν αρκεί, και τούτο διότι κανένα κίνημα στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό δίχως σ' αυτό να πρωτοστατούν οι φοιτητές.

Και ακόμη δεν αρκούν οι ξέχωρες (ακόμη και σε τόπο και χρόνο!) παράτες της Αριστεράς κατά του νομοσχεδίου. Αυτό που επιβάλλεται είναι κοινές πλατφόρμες όλων των αριστερών φοιτητικών δυνάμεων και μαζική συμμετοχή στις φοιτητικές συνελεύσεις, έτσι ώστε όσο περισσότερες από αυτές γίνεται να πάρουν αποφάσεις για καταλήψεις κλείσιμο των πανεπιστημίων και κοινές με τους εργαζόμενους δράσεις, με στόχο να μην εφαρμοστεί ο πανεπιστημιοκτόνος νόμος στην πράξη. Το ίδιο ισχύει και για τις συνελεύσεις των πανεπιστημιακών.

Εκεί όπου έφθασαν τα πράγματα, αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί το πανεπιστήμιο. Έστω και την ύστατη τούτη ώρα η κύρια συνιστώσα της Αριστεράς ας αναλογιστεί τις ευθύνες της. Διαφορετικά θα καταγραφεί στην ιστορία ως αντικειμενικά συνυπεύθυνη για το φονικό.

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 28 Αυγούστου 2011