Τα τραγούδια των «από κάτω»

του Μιχάλη Παπαμακάριου

«Ξέρετε, αρχίζω και συγχύζομαι», είπε ο Zack de la Rocha των Rage Against The Machine, «βλέποντας τις ειδήσεις τελευταία και ακούγοντας όλα αυτά τα κοινότοπα λόγια. Όλα αυτά τα λόγια για την Ιρλανδία και όλα αυτά τα λόγια για την Πορτογαλία και όλα αυτά τα λόγια για την Ισπανία και όλα αυτά τα λόγια για την Ελλάδα.»

«Όλοι αυτοί λένε ότι οι λαοί της Ιρλανδίας και της Ισπανίας και της Ελλάδας και της Πορτογαλίας την περάσανε πολύ εύκολα. Και οι ίδιες εταιρείες που διοικούν αυτούς τους σταθμούς, όπως το CNN, κέρδισαν τόσα πολλά από το στεγαστικό πρόβλημα και την κρίση που δημιούργησαν. Οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν τα προβλήματα και δημιούργησαν την οικονομική ύφεση, είναι οι πρώτοι που κατηγορούν εσάς για όσα έγιναν! Και έχω σιχαθεί, να το λένε ξανά και ξανά αυτό, ξέροντας πολύ καλά ότι ο λόγος που έχουμε συντάξεις, ότι ο λόγος που έχουμε διακοπές, ο λόγος που έχουμε οχτώ ώρες εργασία τη μέρα, είναι ακριβώς οι δράσεις που κάνουν τα αδέλφια μας στην Ελλάδα τη στιγμή που μιλάμε. Οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στη πλούσια τάξη που μας έκλεβε όλους εδώ και χρόνια. Και μπροστά σε όλη αυτή τη προπαγάνδα θέλω να πω: Πρέπει να ενωθούμε εδώ, Ευρώπη. Πέρα από τις εθνικές γραμμές. Πέρα από τις θρησκευτικές διαφορές. Πέρα από τις φυλετικές διακρίσεις. Γιατί οι γραμμές είναι ξεκάθαρες, είναι ή αυτοί ή εμείς. Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε! Ξυπνήστε!».

Πολλοί είδαν στο διαδίκτυο τις δηλώσεις Zack de la Rocha στην πρόσφατη συναυλία του συγκροτήματος στο Δουβλίνο για τα «αδέρφια του» στην Ελλάδα. 

Λίγες ημέρες πριν ο Robert De Naja των Massive Attack έκανε την παρακάτω δήλωση για τους διαδηλωτές του Συντάγματος: «Είμαι ο Robert από τους Massive Attack. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα υποστήριξης από το Bristol, σε όλους εσάς που ήσαστε στην πρώτη γραμμή. Μην τους αφήσετε να πάρουνε αυτό που δεν τους ανήκει και μην πληρώσετε ένα χρέος που δεν είναι δικό σας. Μην τους αφήσετε να πάρουν τη γη που δεν τους ανήκει, αλλά ανήκει σε εσάς και στις επόμενες γενιές. Δείχνουμε τεράστιο σεβασμό για όλα αυτά που κάνετε. Η μάχη που δίνετε είναι και δική μας».

Η δήλωσή του μεταδόθηκε μαγνητοσκοπημένη στην πλατεία Συντάγματος.

Οι δηλώσεις αυτών των δύο σημαντικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, μουσικών αναδεικνύουν το εύρος που έχει αποκτήσει το «κίνημα των πλατειών», καθώς και την επιρροή που ασκούν στο κόσμο της μουσικής η τωρινή καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειες της. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι Faithless στο άλμπουμ τους The Dance του 2010 συμπεριλαμβάνοντας το κομμάτι Crazy Balheads: «Tην ώρα που οι καπετάνιοι της οικονομίας απολαμβάνουν τις διακοπές τους, οι φόροι μου σώζουν τις εταιρείες τους», τραγουδά ο Maxi Jazz, για να συμπληρώσει ο Johnny itch Fox: «Στους δύσκολους καιρούς, θα γίνουμε καταιγίδα στους δρόμους, πετάξτε τους έξω, έξω από την πόλη…».

Με το ξέσπασμα της κρίσης των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, ο τότε πρόεδρος Μπους είχε προβεί σε χαρακτηριστικές δηλώσεις περί της αναγκαίας «διόρθωσης του συστήματος» για την «επανεκκίνηση του καπιταλισμού», μιας και για την κρίση, σύμφωνα με την ανάλυση του Μπους του νεώτερου, δεν έφταιγε το σύστημα αλλά κάποιοι τυχαίοι και απροσδιόριστοι παράγοντες. 

Οι δηλώσεις αυτές είχαν προκαλέσει θυμηδία τη στιγμή που κόσμος έμενε άστεγος και κατέρρεε οικονομικά. Ο DJ Spooky, γνωστός για το πολιτικά ενεργό του έργο, έφτιαξε το κομμάτι The Secret Song περιγελώντας τις δηλώσεις Μπους και το συμπεριέλαβε στο ομώνυμο άλμπουμ του 2009.

Έχουμε ξαναγράψει ότι η μουσική αρκετές φορές προβλέπει και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Το κομμάτι του αμερικανού τραγουδοποιού James Mcmurtry, We can’t make it here anymore από το 2006, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα περιγραφής του πολιτισμικού, εργασιακού και κοινωνικού περιβάλλοντος το οποίο, αν και προηγούνταν του ξεσπάσματος της κρίσης και των συνεπειών της στις ΗΠΑ, έχει συλλάβει με εύστοχο τρόπο τον παροξυσμό των προβλημάτων της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας: «Kαι ξαναφορτώνουν τις πιστωτικές τους κάρτες και χρειάζεται να κάνουν δύο δουλειές την ημέρα και να ζουν συνεχώς μέσα στο αυτοκίνητό τους / ένας βασικός μισθός δεν φτάνει πια ούτε για στέγη, ε δεν μπορούμε άλλο με αυτή την κατάσταση εδώ». 

O Billy Bragg βέβαια τραγουδούσε από το 2002 την πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα στην εποχή του ΔΝΤ: «Μεγάλωσα σε μια εταιρική πόλη και δούλεψα σκληρά μέχρι που η εταιρεία έκλεισε, έδωσαν τη δουλειά μου σε έναν άλλο άνθρωπο που παίρνει το μισό μου μισθό σε μια μακρινή χώρα / έχασα τη δουλειά μου, το αμάξι μου και το σπίτι μου από το κλικ ενός ποντικιού μίλια μακριά από εδώ / η Παγκόσμια Τράπεζα είπε στο Μεξικό, αν δεν μειώσεις τους φόρους θα σε αποκλείσουμε από το δανεισμό / ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ακούω αυτές τις λέξεις όπου και αν σταθώ / ποιοι είναι αυτοί, ποιος τους έχει εκλέξει / τα σύνορά μας κλείνουν για τους πρόσφυγες, αλλά ανοίγουν για τις αγορές».

πηγή: http://www.prin.gr/