του Απ. Αποστολόπουλου
Η συναίνεση-η τυπική και δημοσίως ομολογημένη συναίνεση- θυσιάστηκε στην Ελλάδα προκειμένου να εφαρμοστεί το Μνημόνιο. Αυτό είναι η ύπατη προτεραιότητα για τις Βρυξέλλες.
Τα Μνημόνια Ι και ΙΙ χωρίζουν, αδιόρατα αλλά σαφώς, την ελληνική κοινωνία σε όσους τα υποστηρίζουν και σε εκείνους που αντιτάσσονται, παρατηρεί, εύστοχα, ο Ν. Γ. Ξυδάκης (Καθημερινή).
Ενώ ο Π. Παπακωνσταντίνου (στην ίδια εφημερίδα) παραθέτει κείμενο του Διευθυντή της Monde Diplomatique Σερζ Αλιμί, ότι «όποιος καυτηριάζει τα προνόμια της ολιγαρχίας, την αυξανόμενη αισχροκέρδεια των ηγετικών τάξεων, την απελευθέρωση των αγορών, καταγγέλλεται ως λαϊκιστής».
Τα παπαγαλάκια δεν μιλούν μόνο ελληνικά, φλυαρούν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει, πανομοιότυπα, παντού στη Δύση.
Η συναίνεση, όμως, υπάρχει και λειτουργεί ήδη στην κορυφή της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ, πρόπλασμα μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Η απαίτηση υπεροχής του Βερολίνου, οι γκρίνιες του Παρισιού, ακόμα και η ύπουλη υπονόμευση του Λονδίνου, υποκύπτουν μπρος στην υπέρτατη ανάγκη να εφαρμοστεί η συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η κυρίαρχη τάση της ευρωπαϊκής ελίτ εξουθενώνει, πριν απ’ όλα, τις διαφωνίες στους κόλπους της. Και μετά αντιμετωπίζει, με ποικίλους τρόπους, τις αντιδράσεις ημών των υπολοίπων. Το «σύστημα» δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για εφεδρείες, εναλλακτικό σχέδιο, διαλέγει τον μονόδρομο. Επιλέγεις, όμως, τον μονόδρομο όταν αισθάνεσαι πολύ ισχυρός ή όταν είσαι απελπισμένος.
Την ουσία περιγράφει άλλο παράθεμα του Π. Παπακωνσταντίνου αναφέροντας τα λόγια Γάλλου τραπεζίτη: η ΕΕ αντιπροσωπεύει μια δημοκρατική Αυτοκρατορία με στόχο την υπέρβαση των Εθνών. Οι Έλληνες βλέπουν την ΕΕ ως νεκροθάφτη της Δημοκρατίας, οι Γερμανοί ως όργανο αλληλεγγύης επιβαλλόμενης εκ των άνω. Και συμπεραίνει ο Γάλλος τραπεζίτης: «Η επιλογή της Ελλάδας: Αυτοκρατορία ή Θάνατος». Θα σας καταχρεώσουμε για να σας σώσουμε ή θα πεθάνετε, μας υπόσχεται η «δημοκρατική Αυτοκρατορία».
Αυτοκρατορία ή Έθνος. Πιο καθαρός διαχωρισμός των δυο στρατοπέδων, πιο σαφής ορισμός των δυο αντίπαλων, πιο απόλυτος καθορισμός του στόχου, δεν γίνεται. Ειδικά για την Ελλάδα η απειλή/ ποινή είναι ο Θάνατος. Μόνο με πανστρατιά αντιμετωπίζεται τέτοιος αντίπαλος. Τα άλλα είναι φλυαρίες. Ο Τσίπρας μία και μοναδική φορά είπε ότι οι συμμαχίες πρέπει να επεκταθούν ως την (αντιμνημονιακή) «λαϊκή δεξιά». Αλλά δεν το επανέλαβε.
Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ κυριαρχούν στην κορυφή αλλά ακόμα έχουν μικρή, μειοψηφική, στήριξη στην κοινωνία. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να προσεταιριστούν την πλειοψηφία. Μπορούν, όμως, (πιστεύουν) να αδρανοποιήσουν τον κόσμο επισείοντας διαρκώς το φόβο ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή οδηγεί στο θάνατο. Η Αυτοκρατορία δεν θα είναι δημοκρατική αλλά, υποχρεωτικά, αυταρχική. Η κυρίαρχη ελίτ θέλει να αλλάξει τους λαούς-κάτι που ο Μπρεχτ μόνο ως ειρωνεία μπορούσε να φανταστεί. Από μια τέτοια αλλαγή εμπνέεται, πιστεύει και φιλοδοξεί να εφαρμόσει- το λέει με κάθε ειλικρίνεια- ο κ. Παπανδρέου δηλώνοντας: στόχος μας είναι να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Η Ελλάδα είναι το πρώτο ευρωπαϊκό πείραμα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», επίσης αγαπημένη αναφορά του κ. Παπανδρέου.
Οι Αγανακτισμένοι στην Ελλάδα ή την Ισπανία χαλάνε τη σούπα-για την ώρα στα τυφλά.
Ο νεοφιλελεύθερος «νέος, γενναίος κόσμος» πρέπει να αναπλάσει από την αρχή και το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία. Οι παλιοί πολιτικοί δεν είναι κατάλληλοι. Όχι επειδή δεν είναι υπάκουοι. Αλλά επειδή κουβαλάνε ακόμα μέσα τους παλιές αρχές και νοοτροπίες. Και το σύστημα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται απλώς καλούς εκτελεστικούς υπηρέτες. Θέλει εμπνευσμένους αρχηγούς.
Ο νεοφιλελεύθερος «νέος, γενναίος κόσμος» πρέπει να αναπλάσει από την αρχή και το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία. Οι παλιοί πολιτικοί δεν είναι κατάλληλοι. Όχι επειδή δεν είναι υπάκουοι. Αλλά επειδή κουβαλάνε ακόμα μέσα τους παλιές αρχές και νοοτροπίες. Και το σύστημα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται απλώς καλούς εκτελεστικούς υπηρέτες. Θέλει εμπνευσμένους αρχηγούς.
Οι υπαρκτές πολιτικές εφεδρείες, λοιπόν, δεν εξυπηρετούν και συνεπώς δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο. Είναι ή ταν ή επί τας.
Δεν χρειάζονται περισσότερα για να καταλάβει ο καθένας ότι η παραδοσιακή, κοινοβουλευτική, Δεξιά, η λεγόμενη συντηρητική παράταξη, «το κόμμα του Έθνους», οδεύει στο θάνατό του. Στη μοντέρνα γλώσσα των δημοσκοπήσεων αυτό φαίνεται καθαρά και (αλλά όχι μόνο) από την άνοδο των θεωρούμενων ακροδεξιών κομμάτων σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με εμβληματικότερη τη Γαλλία. Η παραδοσιακή, του εθνικού οράματος, ευρωπαϊκή Δεξιά (με κορυφαίο σύμβολο τον ΝτεΓκόλ) ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τον νεοφιλελευθερισμό, μετατρέπεται σε πιστό οπαδό της Αυτοκρατορίας, καταλαμβάνοντας την ιστορική θέση του «χρήσιμου ηλίθιου» πίσω από τα «σοσιαλιστικά» κόμματα.
Δεν καταργείται η διάκριση Αριστεράς/Δεξιάς όπως αρέσκεται να υποστηρίζει η τρέχουσα ιδεολογία. Αλλά αυτή τη διάκριση δεν την εκπροσωπούν, πλέον, τα κόμματα παλαιάς κοπής, σοσιαλιστικά ή συντηρητικά. Η διάκριση Αριστεράς/ Δεξιάς έχει μετατοπιστεί και διαχωρίζει τους «μνημονιακούς/αντιμνημονιακούς», νεοφιλελεύθερους/αντινεοφιλελεύθερους, «παγκοσμιοποιημένους/εθνοκεντρικούς». Έχουμε να κάνουμε με παρατάξεις (όπως επισημαίνει ο Ν. Γ. Ξυδάκης) παρά με κόμματα, με συμπόρευση παρά με συμμαχία. Για όσο καιρό τουλάχιστον τα υπαρκτά κόμματα αδυνατούν να διαμορφώσουν στρατηγική συμμαχιών. Τα υπαρκτά κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι βαρίδια στους από πάνω και άχρηστοι στους από κάτω. Ούτε εμπιστοσύνη στα κόμματα, ούτε νομιμοποίηση του συστήματος. Οι οπαδοί μετατρέπονται σε Αγανακτισμένους. Η μόνη αντίσταση, λοιπόν, μπορεί να προέλθει από τον λαό. Και σε αυτόν, στο λαό, απευθύνεται η ακροδεξιά, όπως έκανε ανέκαθεν. Υπολογίζεται ότι η κ. Λεπέν μπορεί, σήμερα, να αποσπάσει πάνω από 35% των ψήφων της εργατικής τάξης στη Γαλλία. Αφού ο σοσιαλιστική ιδεολογία, σύμφωνα με τον Λένιν, δεν είναι σύμφυτη με την εργατική τάξη τότε κάθε ιδεολογία μπορεί να την κατακτήσει εκ των έξω.
Άθαφτος νεκρός δεν είναι μόνο η παραδοσιακή Δεξιά. Και η ιστορική Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, έχει πάρει τον ίδιο δρόμο. Αυτό που ομογενοποιεί την πάσης φύσεως Αριστερά είναι η αδυναμία κατανόησης των τομών που επιχειρεί ο (ταξικός της)αντίπαλος, όπως περιγράφηκαν παραπάνω: Αυτοκρατορία ή Έθνος.
Ο καπιταλισμός αλλάζει και επιχειρεί, πολύ λογικά, να προσαρμόσει την κοινωνία στα ευρύτερα συμφέροντά του. Επιδιώκει να δημιουργήσει νέες δομές -στην Ελλάδα βάζουν στα σκαριά ένα «κόμμα του Μνημονίου». Είναι η αναμενόμενη ταξική του πολιτική.
Η Αριστερά βλέπει την κρίση νομιμοποίησης, την αποκόλληση οπαδών από τις παραδοσιακές τους ηγεσίες, αλλά μένει μαρμαρωμένη. Αν νομίζει ότι μπόρα είναι θα περάσει, όλα μπορεί να γίνουν όπως πριν, έχει αυταπάτες.
Δεν χρειάζονται περισσότερα για να καταλάβει ο καθένας ότι η παραδοσιακή, κοινοβουλευτική, Δεξιά, η λεγόμενη συντηρητική παράταξη, «το κόμμα του Έθνους», οδεύει στο θάνατό του. Στη μοντέρνα γλώσσα των δημοσκοπήσεων αυτό φαίνεται καθαρά και (αλλά όχι μόνο) από την άνοδο των θεωρούμενων ακροδεξιών κομμάτων σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με εμβληματικότερη τη Γαλλία. Η παραδοσιακή, του εθνικού οράματος, ευρωπαϊκή Δεξιά (με κορυφαίο σύμβολο τον ΝτεΓκόλ) ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τον νεοφιλελευθερισμό, μετατρέπεται σε πιστό οπαδό της Αυτοκρατορίας, καταλαμβάνοντας την ιστορική θέση του «χρήσιμου ηλίθιου» πίσω από τα «σοσιαλιστικά» κόμματα.
Δεν καταργείται η διάκριση Αριστεράς/Δεξιάς όπως αρέσκεται να υποστηρίζει η τρέχουσα ιδεολογία. Αλλά αυτή τη διάκριση δεν την εκπροσωπούν, πλέον, τα κόμματα παλαιάς κοπής, σοσιαλιστικά ή συντηρητικά. Η διάκριση Αριστεράς/ Δεξιάς έχει μετατοπιστεί και διαχωρίζει τους «μνημονιακούς/αντιμνημονιακούς», νεοφιλελεύθερους/αντινεοφιλελεύθερους, «παγκοσμιοποιημένους/εθνοκεντρικούς». Έχουμε να κάνουμε με παρατάξεις (όπως επισημαίνει ο Ν. Γ. Ξυδάκης) παρά με κόμματα, με συμπόρευση παρά με συμμαχία. Για όσο καιρό τουλάχιστον τα υπαρκτά κόμματα αδυνατούν να διαμορφώσουν στρατηγική συμμαχιών. Τα υπαρκτά κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι βαρίδια στους από πάνω και άχρηστοι στους από κάτω. Ούτε εμπιστοσύνη στα κόμματα, ούτε νομιμοποίηση του συστήματος. Οι οπαδοί μετατρέπονται σε Αγανακτισμένους. Η μόνη αντίσταση, λοιπόν, μπορεί να προέλθει από τον λαό. Και σε αυτόν, στο λαό, απευθύνεται η ακροδεξιά, όπως έκανε ανέκαθεν. Υπολογίζεται ότι η κ. Λεπέν μπορεί, σήμερα, να αποσπάσει πάνω από 35% των ψήφων της εργατικής τάξης στη Γαλλία. Αφού ο σοσιαλιστική ιδεολογία, σύμφωνα με τον Λένιν, δεν είναι σύμφυτη με την εργατική τάξη τότε κάθε ιδεολογία μπορεί να την κατακτήσει εκ των έξω.
Άθαφτος νεκρός δεν είναι μόνο η παραδοσιακή Δεξιά. Και η ιστορική Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, έχει πάρει τον ίδιο δρόμο. Αυτό που ομογενοποιεί την πάσης φύσεως Αριστερά είναι η αδυναμία κατανόησης των τομών που επιχειρεί ο (ταξικός της)αντίπαλος, όπως περιγράφηκαν παραπάνω: Αυτοκρατορία ή Έθνος.
Ο καπιταλισμός αλλάζει και επιχειρεί, πολύ λογικά, να προσαρμόσει την κοινωνία στα ευρύτερα συμφέροντά του. Επιδιώκει να δημιουργήσει νέες δομές -στην Ελλάδα βάζουν στα σκαριά ένα «κόμμα του Μνημονίου». Είναι η αναμενόμενη ταξική του πολιτική.
Η Αριστερά βλέπει την κρίση νομιμοποίησης, την αποκόλληση οπαδών από τις παραδοσιακές τους ηγεσίες, αλλά μένει μαρμαρωμένη. Αν νομίζει ότι μπόρα είναι θα περάσει, όλα μπορεί να γίνουν όπως πριν, έχει αυταπάτες.
Βλέπει ότι το «Μεγάλο Κεφάλαιο» ορίζει το Έθνος ως τον κύριο και άμεσο εχθρό του.
Αλλά εκείνη, σαν τον Δον Κιχώτη, «ιππότη της ελεεινής μορφής», προτιμάει τους ταξικούς ανεμόμυλους.
Η ταξική πολιτική της Αριστεράς ή θα επιδιώκει την ευρύτατη συμμαχία με πρόσημο την εθνική πολιτική ή θα μείνει ανάξιος λόγου παίκτης. Επειδή με αυτά τα μάτια ούτε στο επίπεδο της πιο στενής ταξικής πολιτικής δεν μπορεί να πλησιάσει τον ξεσηκωμένο λαό.
Θλιβερό θέαμα.
πηγή: http://aristerovima.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου