Το δικό μας παραμύθι για ένα χρόνο αληθινά καινούργιο.

της Ειρήνης Νταουντάκη

Αρχή ενός καινούργιου χρόνου δεν μπορεί να γίνει, αν δεν αποτιμηθεί ο παλιός.

Ψάχνω το μυαλό μου για να εντοπίσω, τι θα μπορούσε να ονομαστεί πράξη αντίστασης, στο έτος 2011, στην συγκεκριμένη συγκυρία. Έγιναν διάφορα, έγιναν πολλά. Έμεινε κάτι για να το καταγράψει η ιστορία ενός κοινωνικού κινήματος; Έμεινε κάτι που θα θεωρηθεί σπόρος, μαγιά, αρχή αντίστασης;

Αρχή ενός πιο δίκαιου κόσμου; Το ψαχτίρι της Google βγάζει το Γοργοπόταμο και την ύψωση της σημαίας από τον Γλέζο. Βγάζει όμως και την διατήρηση της ιστορικής συνείδησης σαν πράξη αντίστασης.

Πως αντιστέκεται η γενιά μας στην επέλαση του οικονομικού φασισμού; Έχει γνήσια διάθεση να αντισταθεί; Το έχει ανάγκη να αντισταθεί ή αντιστέκεται λόγω αδυναμίας να επωμιστεί το οικονομικό φορτίο που του χρεώνουν;   Έχει αντιληφθεί το ιδεολογικό, ιστορικό και κοινωνικό χρέος που του αναλογεί στην σημερινή συγκυρία;

Μια πράξη αντίστασης για να χαρακτηριστεί τέτοια οφείλει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Να είναι αντίθετη σε μια αυταρχική επιβολή. Να κοστίζει, να έχει συνέπειες σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο. Να υπάρχει δηλαδή απειλή τιμωρίας. Να απαντά σε κοινωνικές ανάγκες. Να δημιουργεί συλλογική συνείδηση και πρακτική. Να είναι στην κατεύθυνση της ανατροπής της κοινωνικής αδικίας και της επιβολής κανόνων κοινωνικής δικαιοσύνης. Να αναδεικνύει διαδρομές. Να ονειρεύεται, να σχεδιάζει ένα κόσμο κοινωνικά δίκαιο, να εισάγει δομές και λειτουργίες διάβρωσης και ακύρωσης της κοινωνικής αδικίας.

 Η άρνηση πληρωμής των έκτακτων φόρων και εισφορών είναι μια πράξη που λειτούργησε σαν αντίσταση και δημιούργησε συλλογική συνείδηση αντίστασης. Έφερε τον άγνωστο γείτονα κοντά στον άγνωστο συνεργάτη, έφερε τον εργάτη κοντά στον διανοούμενο, έφερε τον καταναλωτή δίπλα στον παραγωγό της γης, γέννησε μορφές ιστορικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης.

 Η δημιουργία δικτύων ανταλλακτικής οικονομίας και η συνειδητοποίηση της ανάγκης του άλλου. Ανάγκη που η κοινωνία της κατανάλωσης είχε καλύψει με αγαθά αναλώσιμα, αγαθά που κάλυπτε με μια επίσκεψη στα ράφια με τα προϊόντα που στέλνουν οι ''αγορές''. Shopping therapy αντί για σχέσεις φιλίας και αλληλέγγυας συνύπαρξης με όρους δικαιοσύνης.

 Η δημιουργία δομών αλληλέγγυας ζωής. Τα κοινωνικά ιατρεία, που γεννήθηκαν εξαιτίας του ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού ανασφάλιστων και οικονομικά αδύνατων και από την έγκαιρη συνειδητοποίηση της συγκεκριμένης κοινωνικής αναγκαιότητας. Τα μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας με την εθελοντική διδασκαλία των εκπαιδευτικών, που καταργούν τις διακρίσεις στο βαθμό εκπαίδευσης και κοινωνικής ένταξης.

 Η κινητοποίηση των νοσοκομειακών γιατρών για το εισιτήριο στην δημόσια υγεία. Αίτημα μη συντεχνιακό, πού ενώνει τον αποδέκτη υγείας με τον λειτουργό της.

 Η απόφαση των εργαζομένων στην ΔΕΗ, να μην στερήσουν το κοινωνικό αγαθό του ηλεκτρισμού σε όσους δεν πληρώνουν το τέλος.

 Μια δικαστική απόφαση, που πάρθηκε σε πείσμα των αποφάσεων του ΣτΕ που νομιμοποιεί τον οικονομικό φασισμό. Η απόφαση του δικαστηρίου Ρεθύμνου για την αυγοβόλο, που πέρασε στα ψιλά. Η πράξη δεν θεωρήθηκε απρόκλητη. Η πολιτεία προκαλεί τους πολίτες της σε πράξεις ''εκτός νόμου'', με το να επιβάλλει αντισυνταγματικά, άδικα, μη ισομερώς κατανεμημένα οικονομικά μέτρα και συγχρόνως αντίθετα των διακηρύξεων της.

 Πράξη αντίστασης θα θεωρήσω και την απεργία πείνας των μεταναστών και την στήριξη τους από τους αλληλέγγυους. Ειδικά σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι εστιάζουν στην διαφύλαξη του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του ντόπιου εργαζόμενου, η αλληλεγγύη έδωσε την υπερβατική απάντηση. Ο οικονομικός φασισμός είναι παγκόσμια πανούκλα και μόνο όλοι μαζί θα τον ανατρέψουμε.

 Οι πλατείες. Το Κίνημα των πλατειών. Διεθνοποιήθηκε σαν συλλογική αντίσταση, κατεστάλη, εξέφρασε την συλλογική οργή και αντίθεση. Έβγαλε κόσμο στο δρόμο, έδειξε ότι υπάρχουν δρόμοι νέοι και πρωτότυποι. Δεν απέκτησε μορφή όμως, γιατί δεν είχε συγκεκριμένο ομογενοποιημένο κοινωνικό όραμα. Ήταν ένα ΟΧΙ μεγάλο, που δεν επέλεξε σε καμία φάση του να συγκρουστεί και να ανατρέψει τα δεδομένα με όρους ρεαλιστικούς. Με όρους αντίστοιχους στην κοινωνική συνθήκη. Είχε την δυναμική και δεν την επέβαλε. Οπισθοχώρησε υπό την απειλή της κοινωνικής αναταραχής, ως ασύμβατης με την φύση του. Δεν θέλησε να την χρεωθεί, δεν είχε την πολιτική ωριμότητα να διακρίνει κόστος - όφελος. Δεν θεώρησε την κοινωνική κατάσταση, κατάσταση που απειλεί την επιβίωση κοινωνικά και ατομικά. Έδειξε μια διαδρομή όμως. Και την κρατάμε σαν ιστορική παρακαταθήκη.

Δεν θα ξεκινήσει η καινούργια χρονιά, χωρίς να μάθουμε που πάει η παλιά. Όχι πια. Είναι ώρα να κατευθύνουμε τις μνήμες μας, την ιστορία μας, την ζωή μας με όρους συλλογικής συνείδησης, δικαιοσύνης και συλλογικής επιβίωσης. Το μόνο που θα αποχαιρετήσουμε από τις ζωές μας θα είναι ο εγωισμός της ατομικότητας και των ιδιωτικών επιδιώξεων ως προτεραιότητα κοινωνική.

Θα ‘θελα να θυμηθούμε και να καταγράψουμε ότι ''έγραψε'' αυτή την χρονιά και ότι μεταφράζεται σε ιστορική κινηματική κοινωνική συνείδηση.

Πηγή: "βαθύ κόκκινο"