Τα ρομπότ του εκσυγχρονισμού

του Παναγιώτη Σωτήρη
 

Τα πολιτικά ρομπότ του εκσυγχρονισμού, αυτό το ιδιότυπο δημιούργημα της ύστερης μεταπολίτευσης, τα πολιτικά πρόσωπα, δηλαδή, που διαθέτουν τη μοναδική ικανότητα να εκστομίζουν ατάραχα κι ατσαλάκωτα τις πιο κυνικές και κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές προτάσεις, έχουν και την ιδιότητα, εκτός των άλλων, να είναι και βαμπίρ της δημοσιότητας.
 

Πώς αλλιώς να κρίνουμε το γεγονός ότι η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, η μόνη Υπουργός που τα τελευταία… 60 χρόνια κατάφερε να ξεκινήσει σχολική χρονιά χωρίς σχολικά βιβλία, που συνέδεσε το όνομά της, με το μεγαλύτερο κύμα μείωσης εκπαιδευτικών μονάδων στη νεότερη ιστορία, που αδιαφορεί για το ότι τα πανεπιστημιακά κτίρια μετατρέπονται σε χώρους άσκησης χειμερινής διαβίωσης, επειδή δεν έχουν πετρέλαιο, έχει το θράσος να περιφέρεται στα κανάλια και τις διάφορες εκδηλώσεις του εσμού των καταναγκαστικά «εκσυγχρονιστών», εκφωνώντας πολιτικές διακηρύξεις για το μέλλον του τόπου, αυτή που είναι δομικά συνυπεύθυνη για την υπονόμευση αυτού του μέλλοντος.

Πρόσφατο παράδειγμα, και ομολογουμένως εκ των κορυφαίων, η παρέμβασή της στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα τώρα», στις 22 Γενάρη. Εκεί, στην Παλιά Βουλή και υπό τη φρούρηση τριών σειρών αστυνομικών, μαζεύτηκαν αρκετά από τα υποψήφια στελέχη του υπό διαμόρφωση «κόμματος της λογικής», κοινώς πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας που όχι μόνο υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποδεχτούμε τα Μνημόνια και το σάρωμα των κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά, πολύ περισσότερο, εάν δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, θα έπρεπε εμείς να τα είχαμε εφεύρει.
 

Σημείο αιχμής της κ. Διαμαντοπούλου ότι η χώρα χρειάζεται «Εθνική Ατζέντα» για να διατηρήσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και να αποφύγει την καταστροφή. Αυτή η ατζέντα οφείλει να περιλαμβάνει την πλήρη συμμόρφωση και κατά γράμμα εφαρμογή των απαιτήσεων των πιστωτών, στο πλαίσιο μιας «υπεύθυνης συνεργασίας» μαζί τους. Ό,τι στην ιστορική μνήμη της Ευρώπης, η λέξη «συνεργασία» συνδέθηκε ανεξίτηλα με την αποδοχή της κατοχής από τις Δυνάμεις του Άξονα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι κάτι που μάλλον της διέφυγε, αλλά παρόλα αυτά η ιστορική αναλογία είναι αρκετά δηλωτική των προθέσεων.
 

Όμως, το πιο εντυπωσιακό είναι η περιφρόνηση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμοποίησης, ακόμη και με τα κουτσουρεμένα και πολλαπλά φαλκιδευμένα όρια του μετανεωτερικού κοινοβουλευτισμού. 

Αντίθετα, η πρότασή της είναι το «ρεύμα της μεταρρύθμισης» να κυβερνήσει, υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, περίπου στο διηνεκές, μέσα από τη διαμόρφωση «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας». Η μικρή λεπτομέρεια ότι ο ελληνικός λαός ουδέποτε ψήφισε τον κ. Παπαδήμο, δεν κλήθηκε να κρίνει εάν αποδέχεται αυτόν τον εκ των Τραπεζών και των πιστωτών επιβληθέντα πρωθυπουργό, ούτε βέβαια ρωτήθηκε εάν συμφωνεί με την κοινωνική ερήμωση που φέρνουν αυτές οι πολιτικές, είναι κάτι που προφανώς δεν απασχολεί την κ. Διαμαντοπούλου.
 

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά το βαθιά αντιδημοκρατικό και αυταρχικό πρόσωπο του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Η διαρκής επίκληση της έκτακτης ανάγκης μετατρέπεται σε μια συνεχή αναίρεση της λαϊκής κυριαρχίας και της ουσιαστικής δημοκρατικής διαδικασίας. Το σύγχρονο πρόσωπο του ολοκληρωτισμού δεν είναι απαραίτητο να φέρει μικρό μύστακα και να ωρύεται ενώπιον πλήθους στη Νυρεμβέργη. Πλέον προτιμά το συντηρητικό κουστούμι του τραπεζίτη, που με συγκαταβατικό χαμόγελο ανακοινώνει ότι η «θεραπεία σοκ» είναι αναγκαία, έστω και με τις αναπόφευκτες παρενέργειες, ή τον αυτάρεσκο ακκισμό των διαφημιστών της «μεταρρύθμισης» όπως η κ. Διαμαντοπούλου.
 

Στο χέρι των λαϊκών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων είναι να μετατρέψουν τα τηλεχαμόγελα των κάθε λογής «εκσυγχρονιστών» στην αναγκαία έκφραση τρόμου απέναντι σε ένα κύκλο εξεγέρσεων που έχει ήδη ξεκινήσει. 

Το πραγματικό «κόμμα της λογικής» είναι η αγωνιζόμενη κοινωνία.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νέα της Λέσβου στις 25/01/2012)
πηγή: "αριστερό βήμα"