Η Red σχολιάζει την επιστολή των 32 διανοούμενων
της Red
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει ένα μεγάλο πρόβλημα παίρνοντας στα χέρια του αυτό το γράμμα, που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 1η Ιουνίου. Διότι από την Τετάρτη 25 Μαΐου, και επί μία εβδομάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα, γίνεται το έλα να δεις νυχθημερόν στην πλατεία Συντάγματος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει περάσει από ΄κει, έστω από περιέργεια, και δεν υπάρχει ώρα της μέρας και της νύχτας που να μην γίνεται κάτι. Από την καθημερινή διαδήλωση μετά τις 6 το απόγευμα, μέχρι την καθημερινή λαϊκή συνέλευση, από μουσικά και άλλα δρώμενα, μέχρι ομάδες εργασίας για όλα τα κρίσιμα θέματα. Δεκάδες χιλιάδες πολίτες εννοούν να μαζεύονται καθημερινά στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν -επιτέλους!- την αγανάκτησή τους για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας στην μετά το Μνημόνιο εποχή.
Οι 32 λοιπόν αξιοσέβαστοι υπογράφοντες και υπογράφουσες δεν βρήκαν να πουν ούτε λέξη γι΄ αυτό το πρωτοφανές γεγονός! Αντίθετα, θυμήθηκαν να στηλιτεύσουν ως «υπεύθυνοι πολίτες» τις φωνές του «λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο». Μάλιστα.
Πράγματι, κυκλοφορούν αυτές οι φωνές. Σάμπως όμως είναι η πρώτη φορά; Όλη η δεκαετία του ΄80 δεν χαρακτηρίστηκε από το πρωτόφαντο φαινόμενο του λαϊκισμού που το ΠΑΣΟΚ έφερε και το οποίο κυριάρχησε εγχαράσσοντας τις συνειδήσεις των πολιτών; Για εκείνον τον λαϊκισμό, και τότε, κανείς δεν είχε βγει να μιλήσει (εκτός του Άγγελου Ελεφάντη, με το βιβλίο αναφοράς πια, Στον αστερισμό του λαϊκισμού, εκδόσεις Ο Πολίτης, Αθήνα 1991). Όταν γεννιόταν και ανδρωνόταν ο λαϊκισμός στην Ελλάδα, όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν, εσιώπησαν...
«Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη», γράφει το κείμενο, «αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά». Από ποιους απειλούνται; Ποιοι είναι οι φορείς αυτής της απειλής; Το ερώτημα μένει αναπάντητο... Παρακάτω: «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο» (πώς άραγε και από ποιους;...) «και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφή [...] Υπάρχει ακόμα καιρός να σωθούμε» (πώς άραγε; Μήπως με αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου;), «αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό (...) όπου κι αν βρίσκονται (...) τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους». Δηλαδή;
Η επιστολή αυτή είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς μπορείς να μιλάς χωρίς να πεις τίποτα εκτός του κοινότοπου, που το λέει ακόμα και ο ταξιτζής ή ο μανάβης στη γειτονιά. Δεν είναι ο ρόλος του διανοούμενου να συντάσσει φλου, γενικόλογα, κοινότοπα κείμενα, που επίτηδες αποκρύπτουν τον φορέα ή τους φορείς της άθλιας κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει, κείμενα που μιλούν για «νέα στροφή» και ένα «νέο πνεύμα ομοψυχίας» από όλους: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, βουλευτές, ό,τι κινείται δηλαδή εντός βουλής, αλλά και εκτός («άλλοι συλλογικοί φορείς ή όργανα»).
Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να ομονοήσουν για να μπορέσει η χώρα να σωθεί. Κι έτσι, με «μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία», θα ζήσουν αυτοί καλά κι οι άλλοι καλύτερα...
Πράγματι, κυκλοφορούν αυτές οι φωνές. Σάμπως όμως είναι η πρώτη φορά; Όλη η δεκαετία του ΄80 δεν χαρακτηρίστηκε από το πρωτόφαντο φαινόμενο του λαϊκισμού που το ΠΑΣΟΚ έφερε και το οποίο κυριάρχησε εγχαράσσοντας τις συνειδήσεις των πολιτών; Για εκείνον τον λαϊκισμό, και τότε, κανείς δεν είχε βγει να μιλήσει (εκτός του Άγγελου Ελεφάντη, με το βιβλίο αναφοράς πια, Στον αστερισμό του λαϊκισμού, εκδόσεις Ο Πολίτης, Αθήνα 1991). Όταν γεννιόταν και ανδρωνόταν ο λαϊκισμός στην Ελλάδα, όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν, εσιώπησαν...
«Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη», γράφει το κείμενο, «αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά». Από ποιους απειλούνται; Ποιοι είναι οι φορείς αυτής της απειλής; Το ερώτημα μένει αναπάντητο... Παρακάτω: «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο» (πώς άραγε και από ποιους;...) «και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφή [...] Υπάρχει ακόμα καιρός να σωθούμε» (πώς άραγε; Μήπως με αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου;), «αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό (...) όπου κι αν βρίσκονται (...) τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους». Δηλαδή;
Η επιστολή αυτή είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς μπορείς να μιλάς χωρίς να πεις τίποτα εκτός του κοινότοπου, που το λέει ακόμα και ο ταξιτζής ή ο μανάβης στη γειτονιά. Δεν είναι ο ρόλος του διανοούμενου να συντάσσει φλου, γενικόλογα, κοινότοπα κείμενα, που επίτηδες αποκρύπτουν τον φορέα ή τους φορείς της άθλιας κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει, κείμενα που μιλούν για «νέα στροφή» και ένα «νέο πνεύμα ομοψυχίας» από όλους: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, βουλευτές, ό,τι κινείται δηλαδή εντός βουλής, αλλά και εκτός («άλλοι συλλογικοί φορείς ή όργανα»).
Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να ομονοήσουν για να μπορέσει η χώρα να σωθεί. Κι έτσι, με «μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία», θα ζήσουν αυτοί καλά κι οι άλλοι καλύτερα...
«Και μετά πήγαν όλοι στην παραλία»!...
Πηγή: http://www.rednotebook.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου