του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου «Πάλι καλά που έχουμε την πλατεία», έλεγε χθες το απόγευμα μια κυρία σε κάποια από τις πολλές συζητήσεις που γίνονταν μεταξύ αγνώστων στο Σύνταγμα. «Πάλι καλά» μονολόγησαν αρκετοί γύρω της, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα μαζικά «κλέφτες» και «προδότες» που αντιλαλούσαν, για τέταρτη συνεχόμενη Κυριακή, σε ολόκληρο το κέντρο της πρωτεύουσας.
«Σημαντική η Τρίτη, αλλά το πιο ζωτικό είναι να μην περάσει το 2ο Μνημόνιο» Και «πάλι καλά», γιατί «η πρωτοβουλία των εξελίξεων φαίνεται να έχει περάσει στις πλατείες. Αυτό δείχνουν τα αδιέξοδά τους» όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν πολίτες στη λαϊκή συνέλευση του Σαββάτου. Παρά τα σπασμένα της «ηρωικής», όπως την αποκάλεσαν, Τετάρτης, αφού «κρατήσαμε την πλατεία», εκατοντάδες ήταν και χθες τα παιδικά καροτσάκια, τα μπαστούνια και οι οικογένειες που ήρθαν να σταθούν ειρηνικά στο Σύνταγμα.
Σε αυτήν τη «στάση» αναφερόταν ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας και Θεωρίας Δικαίου, στην τοποθέτηση που έκανε το απόγευμα της Παρασκευής στο Σύνταγμα. «Το λέω στάση Σύνταγμα, γιατί η λέξη "στάση", φίλοι, έχει την καταπληκτική διπλή αυτή έννοια. Από τη μια, ότι στέκομαι όρθιος, ότι κοιτάω ψηλά, ότι είμαι δηλαδή άνθρωπος. Ταυτόχρονα όμως, στάση σημαίνει και στασιασμός, σημαίνει εξέγερση και στεκούμενοι απλώς εδώ, ειρηνικά, εξεγειρόμαστε εναντίον όλων αυτών». Κλείνοντας είπε: «Όλη η Ευρώπη έχει τα μάτια της στραμμένα στην πλατεία. Αυτό το στοίχημα πρέπει να το κερδίσουμε».
«Η δική μας κάλπη»
Η επόμενη «στάση» έχει προγραμματιστεί για αύριο Τρίτη 21 Ιουνίου, που θα ζητήσει ο πρωθυπουργός ψήφο εμπιστοσύνης. «Την Τρίτη στις 19.00 δίνουμε και εμείς στη δική μας κάλπη του Συντάγματος ψήφο «ΜΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ», όπως γράφουν τα τελευταία ψηφίσματα. Παράλληλα έχει προγραμματιστεί εκ νέου αποκλεισμός του Κοινοβουλίου από τις 07.00 π.μ.
Στις συνελεύσεις πάντως έλεγαν πως «η Τρίτη είναι μια κρίσιμη μέρα, όχι όμως η πιο κρίσιμη. Το σημαντικό είναι να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο». Στο Σύνταγμα βρέθηκε και ο Μανώλης Γλέζος με ένα «δυστυχώς», που είπε, για τα κόμματα της Αριστεράς, αφού με τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν υποβιβάζουν το κίνημα. «Και δεν το κρύβουν. Διότι δεν γίνεται με εντολή δική τους. Διότι δεν έγραψαν διαταγή για να γίνει. Διότι γίνανε από τη βούληση και τη θέληση των ίδιων των πολιτών». «Πες τα Μανώλη» του φώναζαν, χειροκροτώντας τον.
Αυτό που λέει στον «πολυαγαπημένο του ελληνικό λαό» ο Αργεντίνος σκηνοθέτης, Φερνάντο Σολάνας, είναι πως «όταν οι λαοί αντιστέκονται σε μέτρα τα οποία τους επιβάλλουν μεγαλύτερη υποταγή, σκληρότερους οικονομικούς ελέγχους και τους στερούν τα δικαιώματά τους, ε, τότε αρχίζει το πραγματικό κύμα για την επανάκτηση του δημόσιου πλούτου. Σίγουρα δεν αρκεί μόνο η διαμαρτυρία. Πρέπει η διαμαρτυρία να γίνει πολιτική ικανή να αλλάξει την Ιστορία, τον ρου των γεγονότων.
Παππούδες και μοϊκάνια
Κοιτάξτε, όταν ο λαός αντιστέκεται μπορεί να σκοτωθούν 3 ή 23 άνθρωποι -αλλά περισσότεροι δεν θα σκοτωθούν. Γιατί οι κυβερνήσεις πέφτουν! Η κυβέρνηση του Φερνάντο ντε λα Ρούα, στα τέλη του 2001, αψήφησε τη λαϊκή διαμαρτυρία, όπως κάνει σήμερα και η κυβέρνηση της Ελλάδας. Και κατέληξε να φύγει με το ελικόπτερο! Πώς αψηφάς έναν εξεγερμένο λαό που έχει καταλάβει όλες τις πλατείες της χώρας;».
Τα τελευταία φώτα στο υπουργείο Οικονομικών έσβησαν στη μία, περίπου, τα ξημερώματα. Κάτω στην πλατεία όμως το κέφι είχε ανάψει για τα καλά. Παππούδες συντηρητικά ντυμένοι, που χόρευαν, όσο μπορούσαν και άντεχαν, πλάι σε κάτι νεαρούς με ανασηκωμένη και βαμμένη χαίτη (γνωστή και ως μοϊκάνα). Δίπλα τους, κάποιοι ντυμένοι με ρούχα φίρμες, άλλοι ξυπόλυτοι, μέχρι και από την ομάδα αστέγων της πλατείας είχαν έρθει και χόρευαν με κάτι νεαρές τουρίστριες. Οταν τα μεγάφωνα της «εκκλησίας του δήμου» έπαιξαν το «Working Class Hero» του John Lennon, όλοι αγκαλιάστηκαν, ανεξάρτητα από το ποιον ή τι φύλο είχαν δίπλα τους.
Αντρες με άντρες, με γυναίκες, με παιδιά, με άστεγους, με κάποιους Σύρους και Παλαιστίνιους, όλοι πιάνονταν σφιχτά και στροβιλίζονταν μέχρι να ζαλιστούν. Σε μια στιγμή, αυτό το τόσο ετερόκλιτο -και ελαφρά μεθυσμένο- πλήθος πιάστηκε χέρι χέρι και σχημάτισε ένα μεγάλο κύκλο. «Παντού άκουγες γέλια, χαρές, τραγούδια. Υπήρχε σεβασμός, ξήγα, μαγκιά και το ρημάδι το φιλότιμο» όπως γράφουν μεταξύ τους οι ομάδες εργασίας της πλατείας.
«Η εξέγερση των Ελλήνων, πιο βαθιά από το γαλλικό Μάη», δήλωσε η πρωτοπόρος του θεάτρου Αριάν Μνουσκίν, που το Σάββατο βρέθηκε στο Σύνταγμα.
Πηγή: http://www.enet.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου