Είναι φανερό ότι διανύουμε την περίοδο όπου η πιο σφοδρή επίθεση από πλευράς κράτους/αφεντικών (άπαξ και το ντόπιο κεφάλαιο ήρθε σε «συνεργασία» με το πολυεθνικό και η συνεργασία αυτή απέφερε τρία Μνημόνια) θα πάρει σάρκα και οστά με εξοντωτικά αποτελέσματα.
Το σχέδιο ήταν μελετημένο και πολύ σωστά οροθετημένο: Τα μεσαία και χαμηλά στρώματα θα ισοπεδωθούν. Έννοιες όπως εργατική τάξη, σωματείο, συλλογικοποίηση, διεκδίκηση και εν τέλει «εργασία», όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα, πρέπει να εξαλειφθούν.
Από κοντά και η δαμόκλειος σπάθη του «ή συναινείτε ή πτωχεύουμε» Δεν θα πρωτοτυπήσουμε με το παρακάτω: τα ΜΜΕ έπαιξαν έναν πολύ βρώμικο ρόλο σε όλον αυτό τον φαύλο κύκλο. Εδώ όμως έχουμε και την εξής διαφοροποίηση: οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία των ΜΜΕ ήταν οι πρώτοι που έγιναν πειραματόζωα σε αυτό το ιδιότυπο «σφαγείο».
Εδώ και 3 χρόνια, η εργοδοτική επίθεση είναι μνημειώδης. Απολύσεις με το σωρό, απλήρωτη ή/και αδήλωτη εργασία, εκατοντάδες λουκέτα σε «μαγαζιά», αυθαίρετες μειώσεις μισθών και άλλα πολλά συνέθεταν την καθημερινότητα δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων. Μέχρι που αιφνιδιαστικά το «ως εδώ και μη παρέκει» πολλών εργασιακών κλάδων χτύπησε την πόρτα και των δημοσιογράφων, όταν ο υπουργός οικονομικών Στουρνάρας προσπάθησε να περάσει, με τροπολογία στη Βουλή, την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ στον ΕΟΠΠΥ. Και οι τόνοι οξύνθηκαν. Τα συνδικαλιστικά «τσεκούρια του πολέμου» ξεθάφτηκαν. Κάπως αργά: οι εργαζόμενοι του κλάδου έχουν φτάσει πριν από το ταμείο τους στο περιβόητο «κούρεμα».
Μια καταφανέστατη κρατική ληστεία έχει ξεκινήσει.
Εισφορές εργαζομένων από κρατήσεις ετών χρησιμοποιούνται για να σωθούν υπερχρεωμένοι κρατικοί οργανισμοί και να ξαναγεμίσουν οι τσέπες των αφεντικών (το PSI και τα δομημένα ομόλογα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα). Χωρίς καμία αναστολή, συντελείται μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των ταμείων, και αυτό θεωρήθηκε casus belli για τους εργατοπατέρες του κλάδου. Αυτό όμως ήταν απλά το κερασάκι σε μια πολύ πικρή τούρτα.
Ο ολοκληρωτικός έλεγχος της πληροφόρησης, και κατά συνέπεια των φορέων της (των εργαζόμενων στα ΜΜΕ δηλαδή), είναι το ευκταίο και το επιθυμητό. Τα «λάθη» πλέον δεν συγχωρούνται. Οι παραδοχές κρατικών κτηνωδιών, όπως αυτή που συντελέστηκε στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ με τους συλληφθέντες αντιφασίστες, σημαίνει απόλυση για «λόγους δεοντολογίας». Η λογοκρισία είναι στο επίκεντρο. Σχόλια υπέρ κοινωνικών διεκδικήσεων (Σκουριές) ή η αποτύπωση των νέων στρατηγικών σχεδίων των κρατούντων εν όψει διαδηλώσεων (παρελάσεις με ΜΑΤ και στρατό το πιο πρόσφατο παράδειγμα) οδηγούν σε κόψιμο on air.
Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, καλούμαστε επιτέλους να αποφασίσουμε: είτε θα λάβουμε κι εμείς ενεργό μέρος στον κοινό αγώνα της τάξης μας, συμμετέχοντας στο πλάι των υπόλοιπων εργαζόμενων, είτε θα είμαστε οι ηττημένοι παρίες στο άνευρο παιχνίδι συνδικαλιστικών ταγών και ιδιοκτητών. Η σύγκρουση είναι μετωπική και δεν υπάρχει άλλο περιθώριο «εγκλεισμού» στην συντεχνιακή λογική των κλειστών επαγγελματικών καστών.
Κι όμως, αυτή ακριβώς η λογική διατρανώθηκε ξανά στις 31/10, όταν η συντεχνία των δημοσιογράφων, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, κατέβηκε στον δρόμο με ντουντούκες και μεγάλα λόγια, δηλώνοντας ότι «πάει για γενική απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ», μια πρόθεση την οποία θα υλοποιούσε, υποτίθεται, η κήρυξη «24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα εκτός από όλα τα portals, όπως αποδείχτηκε και πάλι). Το σύνολο μάλιστα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Διασωματειακού, είχαν βάλει, λέει, και έξι «όρους»-αιτήματα των απεργιών: στα λόγια, η επαναστατικότητα είχε φτάσει «στο κόκκινο».
Τελικώς, βέβαια, φούμαρα: ευθύς μόλις η επίμαχη τροπολογία Στουρνάρα για την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλων «ευγενών» ταμείων στον ΕΟΠΥΥ καταψηφίστηκε στη Βουλή, τα επαναστατημένα σωματεία των ΜΜΕ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, αμέσως ανέκρουσαν πρύμνη, ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μετά το πρώτο (!) 24ωρο, κάλεσαν τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις θέσεις τους, ώστε να βγουν υπό συνθήκες ακόμα πιο εντατικοποιημένης δουλειάς και τα κυριακάτικα φύλλα (μην τρελαθούμε κιόλας), και κήρυξαν τη δεύτερη από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τη Δευτέρα 5/11 – πέντε μέρες, δηλαδή, μετά την πρώτη 24ωρη και μία μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις κινητοποιήσεις των οποίων, λέει, «στηρίζουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ» (αλλά προφανώς όχι τα σωματεία τους). Τα «συνδικαλιστικά τσεκούρια του πολέμου», που λέγαμε παραπάνω, θάφτηκαν τόσο γρήγορα όσο είχαν ξεθαφτεί.
Στον εικονικό κόσμο των ΜΜΕ, στον οποίο ζουν και οι εργατοπατέρες του κλάδου, η συγκυβέρνηση και ο Στουρνάρας υπέστησαν «σημαντική ήττα» επειδή απέσυραν μέχρι τη Δευτέρα την τροπολογία για το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, στον οποίο ζούμε οι κανονικοί εργαζόμενοι (και άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι και μπλοκάκηδες και απολυμένοι και απλήρωτοι…), η συντεχνία των δημοσιογράφων –οι «κοντυλοφόροι», οι «παπαγάλοι», οι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις εδώ και χρόνια– κατέβηκε στον δρόμο επειδή «θιγόταν το ανέγγιχτο ταμείο της», και ξανανέβηκε στα γραφεία της αμέσως μόλις αυτό έπαψε (προσωρινά) να «θίγεται». Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, τη «σημαντική ήττα» στις 31/10 δεν την υπέστη καμιά συγκυβέρνηση και κανένας Στουρνάρας, αλλά ένας ολόκληρος κλάδος που συνεχίζει να στιγματίζεται από τις τραγελαφικές κωλοτούμπες ενός περίκλειστου, ημι-εργοδοτικού, φοβικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά ακόμα και την ώρα που ξεψυχάει είναι ανίκανος να αντικρίσει με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να πει το πολύ απλό: «εδώ είμαστε κι εμείς, βαλλόμαστε μαζί με όλους, αγωνιζόμαστε μαζί με όλους – όλοι για όλους».
Αυτή την κοινή αντίληψη για τη συντεχνία των δημοσιογράφων, η τελευταία μέρα του Οκτώβρη την επιδείνωσε απερίγραπτα και την έκανε βούτυρο στο ψωμί των πληρωμένων φερέφωνων του κράτους και των αφεντικών, που δεν χάνουν φυσικά ευκαιρία να υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το «όλοι εναντίον όλων» προκειμένου να βγουν λάδι οι υπεύθυνες εθνοσωτήριες δυνάμεις – τις οποίες απαρτίζουν, ως γνωστόν, εγχώριοι και διεθνείς καπιταλιστές, διεφθαρμένα κυβερνητικά καθάρματα και νεοναζί τραμπούκοι. Μετά και τα τελευταία κατορθώματα των εργατοπατέρων των ΜΜΕ, άντε να εξηγήσει κανείς γιατί τα κλαδικά ταμεία δεν είναι δυνατόν να γίνονται βορά του κράτους και των τραπεζών, τι είναι πιο συγκεκριμένα το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τι ο ΕΔΟΕΑΠ, σε τι και ποιους εξυπηρετεί το αγγελιόσημο, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα. Σε συνθήκες συνολικής επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, κατά της κοινωνίας του (κακοπληρωμένου, επισφαλούς, έως και απλήρωτου) μόχθου, δεν μπορεί να ζητάει κανείς εξαίρεση για την πάρτη του, αλλά μόνο συνολική αντεπίθεση. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε δόλια συναλλαγή είτε κατάφωρη δειλία – σε κάθε περίπτωση: για φτύσιμο.
Οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν μια «ειδική» κατηγορία εργαζομένων, δεν είναι ένας «ευγενής» κλάδος με «ευγενές» ταμείο και «ευγενείς» συνήθειες, όπως θα ήθελαν οι εργατοπατέρες, που στην πύρινη εξαγγελία των (κάθε άλλο παρά πύρινων) κινητοποιήσεών τους επέλεξαν ρητά ως ταξικούς συμμάχους τους δικηγόρους, τους τραπεζικούς, τους γιατρούς και τους μηχανικούς. Αυτή η συντεχνιακή-ελιτίστικη αντίληψη κρύβεται, άλλωστε, πίσω και από την επιμονή των «προοδευτικών δυνάμεων» (των εργατοπατέρων) του κλάδου να απεργούν οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ σε ξεχωριστή μέρα από τους υπόλοιπους, με το θλιβερό πρόσχημα ότι φροντίζουν έτσι (μέσα σε συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης) για την «ενημέρωση του κοινού». Κι άλλα φούμαρα, ιδίως από τη στιγμή που ακόμη και η κατατεθειμένη εδώ και χρόνια λύση του απεργιακού δελτίου, που θα παράγεται από τους ίδιους τους συντάκτες και τις ενώσεις τους, χωρίς την παρέμβαση των ιδιοκτητών, έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, αφήνοντας περαιτέρω εκτεθειμένες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Είναι καιρός να το απαιτήσουμε κι αυτό: Εμείς, οι εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι των ΜΜΕ, αρνούμαστε να συμμετέχουμε πλέον σε απεργίες-κηδείες που διαιωνίζουν, μεταξύ των άλλων, και την αντιπάθεια της υπόλοιπης εργατικής τάξης προς το πρόσωπό μας, μια αντιπάθεια που εδράζεται επίσης στη συστηματική υποβάθμιση από τα ΜΜΕ των αγώνων και των κινημάτων ή στη συκοφάντηση ολόκληρων κλάδων, κοινωνικών ομάδων και πολιτικών χώρων. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε συντεχνιακές οιονεί απεργίες που άλλο δεν κάνουν από το να χαρίζουν μερικά μεροκάματα στα αφεντικά. Αρνούμαστε να συναινέσουμε στα πολιτικά τερτίπια που αντιμετωπίζουν τους αγώνες και τις απεργίες ως προνομιακά πεδία προβολής των απόψεων συγκεκριμένων αριστερών κομματικών φορέων, και επιβάλλουν κατά συνέπεια οι «διακόπτες» να μένουν πάντα ανοικτοί.
Οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ έχουν άλλη μια ευκαιρία να κοιτάξουν στα μάτια τη χειμαζόμενη κοινωνία και να ενωθούν επιτέλους με την εργατική τάξη που θα είναι για 48 ώρες στους δρόμους της χώρας την Τρίτη και την Τετάρτη, 6 και 7 Νοεμβρίου. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει με το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΟΠΥΥ. Ως ελάχιστη ένδειξη συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας και σεβασμού απέναντι στους χιλιάδες απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΜΕ, που έχουν βιώσει στο πετσί τους όχι τρία αλλά δεκατρία Μνημόνια.
Για όλα αυτά, καλούμε σε:
Απεργιακή συνέλευση των εργαζομένων στα ΜΜΕ τη Δευτέρα 5/11, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ (3ος όροφος), στις 2:30 μ.μ. (μετά την απεργιακή συγκέντρωση)
ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Πηγή: Κατάληψη ΕΣΗΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου