Στις 14 Νοεμβρίου
προχωράνε η Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος
και Μάλτα προς γενική απεργία, Ελλάδα
και Ιταλία θα ακολουθήσουνε. Αυτή η
διακρατική δράση στην Νότια Ευρώπη
προσπαθεί να ξεπεράσει μια αδυναμία
των προηγούμενων αγώνων: ο διαχωρισμός
μεταξύ τους. Χαιρόμαστε ότι τα κινήματα,
η πολλαπλότητα των μεμονωμένων, των
απαλλοτριωμένων και αγανακτισμένων
στον Νότο της Ευρώπης θέλουν να πάνε
ένα βήμα παραπέρα. Αν και ακόμη δεν
προσφέρουμε σε αυτό αρκετά: Δηλώνουμε
την αλληλεγγύη μας με την πρώτη διακρατική
γενική απεργία της Ευρώπης! Μαζί ενάντια
στην Τρόικα και ΕΚΤ, ενάντια στην σοβινιστική εντολή της Ε.Ε. και των Γερμανών πελατών και δικαιούχων! Ενάντια
στο αντιδραστικό φάντασμα των εθνικών
ιδιαιτεροτήτων και την ρατσιστική
διαστρέβλωση του κοινού!
Από αυτό το καλοκαίρι
ισχύει: Όταν ταξιδεύει επίσημο προσωπικό
της Γερμανίας προς τις πρωτεύουσες του
Νότου, είναι πάντα ένα ταξίδι προς μια
κατάσταση εξαίρεσης. Στην Αθήνα χρειάστηκε
η (παρα)μιλιταριστική κατάληψη ολόκληρων
συνοικιών και δρόμων. Η αγανάκτηση και
η περιφρόνηση των ανθρώπων είναι τόσο
μαχητικές ώστε για να διασφαλιστεί η
“ομαλότητα” έπρεπε να αποφευχθεί κάθε
άμεση επαφή. Από την άλλη, αυτή τη στιγμή
ακόμα, οι πόλεις στην Γερμανία για την
συνοδεία του κεφαλαίου αποτελούν ακόμα
σίγουρα λημέρια, αν εξαιρέσουμε μικρές
διακοπές. Την άνοιξη του 2012 οι ευρωπαϊκές
ημέρες δράσεις Μ31 και Blockupy Frankfurt
τουλάχιστον ακύρωσαν για λίγο τοπικά
την εσωτερική ειρήνη και ενεργοποίησαν
την υστερία του καθεστώτος ασφάλειας.
Επί τέσσερις μέρες η πόλη της ΕΚΤ
βρισκόταν υπό κατάληψη από τις δυνάμεις
καταστολής – μια πρώτη ένδειξη ελληνικών
συνθηκών στον ποταμό Μάιν. Και για αυτό
τον λόγο χαιρόμαστε για τις απεργίες
του Νοέμβρη.
Για την ριζοσπαστική
αριστερά στην Γερμανία πρέπει να σημαίνει
να ξεπεραστεί η υπολογισιμότητα της
κρατικής φλυαρίας κρίσης και να πραγματοποιήσουμε και εδώ ευρωπαϊκές
διαδηλώσεις ενάντια στην κρίση. Δεν
είναι και μικρός στόχος. Για αυτό πρέπει
να αφήσουμε να συνδεθούν η μια πρωτοβουλία
με την άλλη. Αυτή η αμοιβαιότητα στην
διαφορά δημιουργεί κίνηση, η οποία δίνει
θάρρος και ανοίγει προοπτικές.
Με πολλούς άλλους
ανθρώπους της ριζοσπαστικής αριστεράς
η συμμαχία …ums Ganze! και η Interventionistische
Linke οδήγησαν τις διαδηλώσεις της
Φρανκφούρτης σε επιτυχία. Τα ξεκάθαρα
σύνορα των κινητοποιήσεων ήταν και τα
δικά μας. Ότι όμως δεν αρκούσαν να φέρουν
και εδώ την απεργία, οφείλεται μονάχα
εν μέρη μας. Αν το κίνημα δεν καταφέρει
να διασπάσει τον συνδικαλιστικό και
κοινωνικό τοπικό κορπορατισμό, η
αλληλεγγύη μας με τους αγώνες στην Νότια
Ευρώπη δεν θα ξεπεράσει τις περιορισμένες
και συμβολικές δράσεις.
Ας προσπαθήσουμε να βαδίσουμε ένα βήμα παραπέρα. Αλληλεγγύη
με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους
στην Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβόνα και Ρώμη,
που προσπαθούν να εξαπλώσουν την απεργία
στις πόλεις: να συνδεθεί η αντίσταση
απέναντι στην απαλλοτρίωση στην εργασία
με την αντίσταση ενάντια στην καπιταλιστική
αξιοποίηση, να ξεπεραστεί η τρέλα της
καθημερινότητας. Τα κινήματα στον Νότο
μάθανε, εμείς μαθαίνουμε, επί τόπου και
στην διεθνή διασύνδεση των αγώνων.
Παρεμβαίνουμε, επειδή στοχεύουμε το
όλο σύστημα.
Εμείς οι ίδιοι θα
κάνουμε, ότι προτείνουμε και σε άλλους:
Μετατροπή διακρατικής αλληλεγγύης σε
αντικαπιταλιστική πράξη. Οι συνελεύσεις
στη Θεσσαλονίκη και Μαδρίτη ήταν μια
αρχή, και άλλες θα ακολουθήσουν. Ας
αποκλείσουμε του χώρους της Ευρώπης
του κεφαλαίου, ας ξεπεράσουμε την
κατάσταση εξαίρεσης του όπως και τη
κανονικότητα του. Με την μαζική απεργία
στις 14 και 16 Νοεμβρίου ανοίγει ένας
ορίζοντας, μέσα στον οποίο αξίζει να
μαχόμαστε. Για μας δεν είναι ακόμα
σίγουρο αν το 2014 θα ανοίξει στην Φρανκφούρτη το νέο κτίριο της ΕΚΤ.
…ums Ganze! – (ελευθεριακή)
κομμουνιστική συμμαχία και
Interventionistische Linke, Νοέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου