Απεργιακή κινητοποίηση: Κι όμως ο κόσμος βάδισε

Απεργιακή κινητοποίηση: Κι όμως ο κόσμος βάδισε

 

Οι έμπειροι διαδηλωτές έχουν έναν εύκολο εναλλακτικό τρόπο μέτρησης της μαζικότητας μιας πορείας – πέρα από το πόσες χιλιάδες χωράνε ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. 

Ο άγραφος κανόνας λέει ότι αν σε μια πορεία ξοδεύεις περισσότερο χρόνο χαιρετώντας γνωστούς, παρά φωνάζοντας συνθήματα ή βαδίζοντας συντεταγμένα,  πολύ περισσότερο αν δεν υπάρχει καν η υποψία σύγκρουσης,  μάλλον πρόκειται για άλλη μια πορεία – παρέλαση, όπου πλειοψηφούν οι συνήθεις ύποπτοι του κινήματος, ενώ ο ευρύτερος κόσμος  παραμένει εκεί που ήταν και χθες – στην κακοπληρωμένη ή απλήρωτη δουλειά, στην ανεργία, στο σπίτι του.

Αξιοπρεπώς μαζική ήταν η χθεσινή πορεία των σωματείων, μολονότι δεν είχε προετοιμαστεί, αν δεν είχε ήδη υπονομευθεί από τον επίσημο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι που μπορούσαν – δηλαδή τα σωματεία του δημόσιου τομέα, και κάποια ιδιωτικά, απήργησαν, έστω στον αυτόματο πιλότο.  

Η αίσθηση του τετελεσμένου (έχει ήδη ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο – λαιμητόμος εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, έχει υπογραφεί η κατάπτυστη συλλογική σύμβαση παρωδία, έχουν ξεκινήσει και γενικεύονται οι απολύσεις στο δημόσιο), συνυπήρχε με μια αίσθηση προεκλογικής αναμονής. Οι διαθέσιμοι καθηγητές – λιγότεροι από άλλες φορές μετά τις πρώτες απολύσεις,  κατέβηκαν με την υπόλοιπη ΟΛΜΕ, θυμίζοντας το στίχο του Αναγνωστάκη “όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα”, και γι’αυτό κουβαλώντας ήδη τη νικηφόρα παρακαταθήκη της αντίστασης. Η ΕΡΤ μετά το λουκέτο, οι διοικητικοί μετά τις διαθεσιμότητες, οι σχολικοί φύλακες μετά την απόλυση, οι καθαρίστριες στο παρά πέντε πριν τη δική τους, όλοι αυτοί κατέβηκαν άλλη μία φορά, όχι για να πέσουν ηρωικά μαχόμενοι, αλλά με την ελπίδα ότι μαζί τους θα ξεσηκωθεί ολόκληρη η κοινωνία.

“Μετά τις απολύσεις, πήγα στο σχολείο που δούλευα. Συνάδελφοι που δουλεύαμε μαζί χρόνια δεν μου μίλησαν, σα να ήμουν αόρατος. Ίσως ντρέπονται που δεν μας συμπαραστάθηκαν. Κάνουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ ξέρουν πως είναι οι επόμενοι στη σειρά”. Αυτή η νοοτροπία, που περιέγραφε διαθέσιμος καθηγητής, ερμηνεύεται σε ένα βαθμό ως συνδυασμός του κοινωνικού αυτοματισμού με το μηχανισμό της απώθησης -το ζώο στο σφαγείο στριμώχνεται πίσω πίσω να πεθάνει τελευταίο, αγνοώντας ότι στο τέλος θα πεθάνει. Κυρίως όμως εξηγείται ως η εμπέδωση της καταστολής πρώτα και κύρια στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Ας μην είμαστε  μεμψίμοιροι. Οι αντιστάσεις, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίων και εφτά χρόνια ύφεσης συνεχίζονται και είναι αισθητές. Ο παλμογράφος της λαϊκής οργής έχει καταγράψει υψηλότερες εξάρσεις, έχει όμως επίσης αποδειχθεί ότι ακόμα και οι λαοθάλασσες δεν ήταν αρκετές για να αναχαιτίσουν την συντονισμένη επίθεση κεφαλαίου και τρόικας – ειδικά όταν αντί για τον ορατό και συγκεκριμένο ταξικό εχθρό καταγγελλόταν γενικά και ανώδυνα η “ξένη κατοχή”, οι “προδότες” και η “κλεπτοκρατία”. Το “πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω – ουστ”, κι ας το φώναξαν 100,000 στόματα, κι ας έφαγαν 2.000 δακρυγόνα, δεν φάνηκε αρκετό για να πάρει πίσω τα δύο-τρία-πολλά μνημόνια και τα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.

Κι όμως, ο κόσμος βάδισε. Διχασμένος ανάμεσα στο “δε γίνεται τίποτα” και στο “πρέπει να αλλάξουν όλα”,  ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους – ίσως όχι περισσότερος από άλλες φορές, χωρίς ενθουσιασμό, αλλά κατέβηκε. Με επίγνωση ότι η σταύρωση της εργατικής τάξης συνεχίζεται, και ότι οι εκλογές που πλησιάζουν δε θα φέρουν την ανάσταση, αλλά με την ελπίδα ότι θα περάσουν ένα μήνυμα, ο κόσμος βάδισε.

Επόμενο ραντεβού η επίσκεψη της Μέρκελ την Παρασκευή, με τις σίγουρες πλέον απαγορεύσεις και η απεργία των εμποροϋπαλλήλων την Κυριακή των Βαΐων, ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που μας γυρνάει πίσω έναν αιώνα. Η καπιταλιστική ανάπτυξη στον 21ο αιώνα, σημαίνει επιστροφή στις εργασιακή βαρβαρότητα του 19ου.

Πηγή: mao.gr