To ευρώ και η ΕΕ δεν μπορεί να είναι το όριο της πολιτικής της αριστεράς!

του Στάθη Κουβελακη 

Στη συζήτηση που διεξάγεται και πάλι εν όψει της μάχης των ευρωεκλογών για τα θέματα της ΕΕ και του ευρώ ακούστηκε και πάλι από συντρόφους η άποψη ότι το θέμα δεν είναι το ευρώ και τα νομίσματα αλλά ο καπιταλισμός και οι πολιτικές που υπηρετούν τα κυρίαρχα ταξικά συμφέροντα.

Αναμφισβήτητα καπιταλισμός και ανάλογες πολιτικές υπήρξαν και πριν το ευρώ, ή την δημιουργία ΕΕ, και υπάρχουν έξω από αυτές. Στον τρόπο όμως με τον οποίο επιβλήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη, η δημιουργία του ευρώ και η συγκεκριμένη μορφή που πήρε το ευρωπαϊκό εγχείρημα μετά την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και όσες ακολούθησαν.

Αυτό που δημιουργήθηκε ήταν ένα πλαίσιο που θωράκιζε τις νεοφιλεύθερες πολιτικές, που τις έθετε εκτός κάθε δημοκρατικού ελέγχου, ακόμη και αυτού του περιορισμένου που υπάρχει στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού.

Είναι ένα πλαίσιο που δημιουργεί ένα είδος νεοφιλελεύθερου «αυτόματου πιλότου», και που καθιστά αδύνατη όχι μόνο την οποιαδήποτε ριζοσπαστική πολιτική αλλά ακόμη και τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους και του σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου.

Το πλαίσιο αυτό δεν είναι μεταρρυθμίσιμο ακριβώς γιατί έχει σχεδιαστεί για να μην μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Ως γνωστόν, οποιαδήποτε αλλαγή στις συνθήκες χρειάζεται ομοφωνία μεταξύ των 28 χωρών. Η επιλογή λοιπόν που υπάρχει είναι είτε η συγχρονισμένη ανατροπή των συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είτε μονομερείς ρήξεις, σε επίπεδο συγκεκριμένης χώρας ή ομάδας χωρών, με στόχο βεβαίως μια ανατροπή σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η άλλη Ευρώπη αποτελεί στόχο μας αλλά προϋποθέτει ρήξη και συνολική ανατροπή του σημερινού οικοδομήματος της ΕΕ.

Και ένα τελευταίο σημείο για το ευρώ. Το ερώτημα στο οποίο πρέπει επιτέλους να απαντήσουμε με ένα καθαρό τρόπο είναι το εξής: Είναι για μας το ευρώ το απόλυτο όριο της πολιτικής μας; 

Αν είναι έτσι, αν έχουμε δεσμευτεί προκαταβολικά ότι υπάρχει μια γραμμή που δεν πρόκειται να διαβούμε, τότε ο αντίπαλος μας έχει στο χέρι του και ο εκβιασμός του μοιραία θα περάσει. 

Αν δεν είναι έτσι, και αυτό βεβαίως εννοούμε όταν στα συνεδριακά μας κείμενα λέμε ότι δεν θα υποκύψουμε σε εκβιασμούς και δεν θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα όπλα που είναι στη διάθεσή μας, τότε πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι καταστροφή και ότι τα προβλήματα που ασφαλώς θα δημιουργήσει είναι αντιμετωπίσιμα. 

Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται ένα εναλλακτικό σχέδιο, με συγκεκριμένες επεξεργασίες και προτάσεις, που θα περιλαμβάνει και αυτό το σενάριο έστω και ως ένα ενδεχόμενο ανάμεσα σε άλλα που ανοίγει η προοπτική αριστερής κυβέρνησης και ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών.

Πηγή: iskra.gr