Εδώ Πολυτεχνείο 2011: «…για να γίνουν τα σκοτάδια φως…»

Ο πολιτικός στόχος πρέπει και να διακηρυχτεί και να υπηρετηθεί: Αποφασιστική πρωτοπόρα συμβολή του φοιτητικού κινήματος στην παλλαϊκή πανεργατική εξέγερση για την ανατροπή του κοινωνικού κανιβαλισμού της ελληνικής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας σε βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας.     

του Σήφη Καυκαλά

Από τις πρώτες μέρες κιόλας των μέτρων του «Μνημονίου 1», υπήρχαν πολλοί εργαζόμενοι –ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα- φουρκισμένοι και αδύναμοι, που μουρμούριζαν: «μακάρι να βγει η νεολαία στο δρόμο να τα κάνει όλα άνω κάτω».

Αποφυγή ευθυνών και μετάθεση ρόλων; Εύκολη κουβέντα. Κάπου βαθύτερα πατάει αυτή η σκέψη.
Ο Δεκέμβρης του 2008 με την εξέγερση που τρόμαξε την εξουσία, είναι κοντινός χρονικά στη μεγάλη κρίση που ξέσπασε και αυτό παίζει ρόλο.
Η αριστερά, ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική, έχει ισχυρότατη παρουσία ειδικά στη σπουδάζουσα νεολαία και αυτό μετράει. 
Κυρίως όμως είναι η ιστορική πολιτική παράδοση αυτής της χώρας, που θέλει τη νεολαία της να συμβάλει καθοριστικά σε τομές και άλματα του λαϊκού κινήματος.Να ανοίγει δρόμους νέων ευκαιριών συνάντησης των επαναστατικών απελευθερωτικών ιδεών με τα βάσανα και τις έγνοιες της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Να ξελασπώνει την αριστερά και να συντρίβει την ψυχολογία της ήττας και τη μιζέρια της συνδιαλλαγής.
 
Ποιος δεν θυμάται την θρυλική ΕΠΟΝ, τον Λόχο «Λόρδος Μπάιρον», τον Σωτήρη Πέτρουλα, τους Λαμπράκηδες.

Είναι όμως κυρίως εκείνη η ανεπανάληπτη τομή της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 που φέρνει την ανεξίτηλη σφραγίδα της μαχόμενης αριστερής νεολαίας. Τότε «που εικοσάχρονα παιδιά πήραν στις πλάτες τους τις τύχες της Ελλάδας». Που ξαφνικά έπαψε «στα γήπεδα η Ελλάδα (να) αναστενάζει» ή να ξεχνιέται με «φυλλάδες με μιάμιση δραχμή» και γέμισε γαρύφαλλα και τραγούδια της ανάστασης και του αγώνα. Αλλά και η αριστερά της ήττας και της διάσπασης του 68, σταμάτησε να γλείφει ή και να ξύνει τις πληγές της και ξεθάρρεψε να δοκιμάσει πολιτικές στρατηγικές μέσα στο λαϊκό κίνημα.

Η «καταραμένη μεταπολίτευση» που δεν λέει να τελειώσει, ενώ όλοι την πυροβολούν, σήμανε πολλά.
Έβαλε στο στόχαστρο την αμερικανοκρατία, την ΕΟΚ, την μονοπωλιακή κυριαρχία.
Επανασυγκρότησε ένα εργατικό κίνημα των απεργιών και των μαχητικών διεκδικήσεων.
Όρισε τις βάσεις για ένα φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα αριστερής κατεύθυνσης, στο πλευρό των μεγάλων λαϊκών αγώνων.
Σηματοδότησε μια επανεξόρμηση των επαναστατικών ιδεών, πέραν των περιοριστικών ορίων του απολογητικού «σοβιετικού» και «ευρωκομμουνιστικού» μαρξισμού.
Νομιμοποίησε τελικά πλατιά την αναζήτηση της εξέγερσης και της επανάστασης. Την κατέβασε από το ράφι, την ανέσυρε από τη μούχλα των κομματικών ντοκουμέντων και την έφερε στην ημερήσια διάταξη.

Αυτή η μεταπολίτευση σπέρνει ακόμη εφιάλτες στην ελληνική αστική τάξη. Αγχώνει και στοιχειώνει ιδιαιτέρως τους γενίτσαρους τύπου Παπουτσή, Ανδρουλάκη, Πρετεντέρη και άλλους γελωτοποιούς της εξουσίας.
Και να που τώρα χιλιάδες νεολαίοι στα πανεπιστήμια, από την Κρήτη έως τον Έβρο ξεκινούν πάλι ένα μεγάλο αγώνα με αφορμή και ενάντια στον «νόμο Διαμαντοπούλου».

Ο αντίπαλος ξέρει καλά ότι καταργώντας το πανεπιστημιακό άσυλο και λοβοτομώντας κάθε δημοκρατική διαδικασία και ερευνητική ελευθερία στις σχολές, δεν σημαδεύει ούτε τις «ατιμώρητες εγκληματικές πράξεις», ούτε προκρίνει την αναβάθμιση των σπουδών κατά οποιοδήποτε τρόπο. Αντίθετα, βάζει στο στόχαστρο αυτό το φοιτητικό κίνημα.
Όχι τις συγκεκριμένες δομές και τους συσχετισμούς του. Αλλά την αναπαραγωγή και ανάπτυξη της πολιτικής ηγεμονίας εκείνων των ιδεών και αξιών, που προκρίνουν πάντα το «τι συμφέρει τον λαό, την εργαζόμενη πλειοψηφία».

Δεν μπορούν να ανεχτούν πανεπιστημιακούς που στηλιτεύουν τα μνημόνια, τις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, την περιστολή των ελευθεριών. Που επιμένουν να διδάσκουν μαρξισμό και να αναζητούν την αλήθεια.
Δεν ανέχονται να τροφοδοτεί το φοιτητικό κίνημα με προοδευτικές ιδέες και αγωνιστικές συλλογικές αξίες το κίνημα των εκπαιδευτικών, το νοσοκομειακό κίνημα, την δράση των αριστερών μηχανικών, των γεωπόνων που θέλουν να είναι στο πλευρό των φτωχο-μεσαίων αγροτών και κατά των μεταλλαγμένων.

Τρέμουν στην ιδέα ότι πρέπει να συνηθίσουν όλους αυτούς στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στις επιστημονικές, μορφωτικές και ευρύτερες πολιτιστικές πρωτοβουλίες ανάδειξης των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων με κριτήριο το συμφέρον αυτών που δεν έχουν φωνή και τους στερούνται τα δικαιώματα.

Είναι πολιτική η επίθεση. Είναι πολιτικός αυτός ο αγώνας και με αυτή την οπτική πρέπει να δοθεί.
Οι διαχωριστικές γραμμές μέσα σε αυτόν δεν χαράσσονται μόνο με κριτήριο τις μορφές πάλης, το ένα ή το άλλο αγωνιστικό σχέδιο, τον μικροηγεμονισμό για την επικράτηση της μιας ή της άλλης άποψης.
Η ματιά πρέπει να είναι στην κοινωνία, στη συνολική διάταξη των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Ο πολιτικός ορίζοντας του αγώνα, είναι ζωτική ανάγκη, να αναζητηθεί με βάση αυτό. Είναι κακός σύμβουλος ο τακτικισμός της στιγμής, η θεοποίηση της τυπικής πλειοψηφίας σε μια συνέλευση, ο πολιτικός ευνουχισμός στο όνομα της πλατύτητας.

Ο πολιτικός στόχος πρέπει και να διακηρυχτεί και να υπηρετηθεί: Αποφασιστική πρωτοπόρα συμβολή του φοιτητικού κινήματος στην παλλαϊκή πανεργατική εξέγερση για την ανατροπή του κοινωνικού κανιβαλισμού της ελληνικής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας σε βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Η νεολαία, με 40% ανεργία, με μισθούς και ωρομίσθια πείνας, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέλλον, έχει ξεχωριστούς λογαριασμούς με αυτή την επίθεση.
Οι αντίπαλοι ορθώνονται καθαρά απέναντι μας.
Τους ονοματίζουμε, τους στοχοποιούμε πολιτικά.
Είναι κρίσιμη και αναγκαία πλευρά του αγώνα αυτή.

Θα τα πούμε μισά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, συντηρώντας τις καταστροφικές αυταπάτες;
Θα στήσουμε απέναντι τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ως υπηρέτες του κεφαλαίου και των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών ή θα περιοριστούμε ασυλλόγιστα και αφελώς στην «αξιοποίηση» της μεταξύ τους οριακής κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης;
Θα ξεχωρίσουμε καθαρά την ανάγκη πολιτικής ήττας του ΠΑΣΟΚ που αποτελεί και κυβερνητικό φορέα υλοποιητή της πιο κρίσιμης και βάρβαρης ξεθεμελίωσης των νεολαιίστικων και λαϊκών δικαιωμάτων ή θα πέσουμε στο παιχνίδι των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και της κρίσης τους, αναζητώντας «ανακατατάξεις»;

Η αριστερή και αντικαπιταλιστική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος, είναι μπροστά σε ιστορική ευθύνη και ευκαιρία. Αλλά θα βρεθεί και σε μεγάλη πολιτική δοκιμασία, ακόμα και αν κερδίσει τους αγωνιστικούς γύρους.
Δεν είναι στιγμή που ενώνονται οι ταμπέλες των παρατάξεων, για να ακολουθήσει η μάζα των φοιτητών ενάντια στο νόμο.

Είναι καταστροφή αυτή η τακτική, ειδικά όταν φτάνει ως την εμμονή για συμμαχίες με τη ΔΑΠ ή κυρίως το ΠΑΣΟΚ στις σχολές «για να κερδηθούν οι συνελεύσεις και να οξυνθούν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ».
Είναι η στιγμή, που οι αναγκαίοι πολιτικοί στόχοι, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των αναγκών επανασυγκροτούνται δυναμικά και αναδιατάσσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς με ριζικό τρόπο.

Είναι η στιγμή που η αριστερή αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος, με όρους ευρύτερης λαϊκής πάλης, συντρίβει τις πολιτικές ενσωμάτωσης που δρουν μέσα στο κίνημα, αλλάζει τις απόψεις και τις πρακτικές.

Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και η πολιτική ευκαιρία, είναι τα βαθειά ρήγματα μέσα στον αντίπαλο, οι διασπάσεις των δυνάμεων του χωρίς γέφυρες επιστροφής στην αστική πολιτική. Είναι τέτοιο το βάθος της σύγκρουσης σήμερα, που χωρίς αυτό τον απόλυτο και σαφή στόχο, τα ρήγματα θα είναι στο δικό μας στρατόπεδο. Στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ υπάρχει ένα ζωντανό φοιτητικό κίνημα και ένα ευρύτατο και μάχιμο αριστερό δυναμικό.
Θα κριθούμε όλοι τώρα. Και με την «πλατιά» και με τη «στενή» έννοια.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να υψώσει τον πολιτικό πήχη. Εκκινώντας από την αντίθεση στο νόμο και τα συμφέροντα της σπουδάζουσας νεολαίας, πρέπει να αγγίξει τον πολιτικό στόχο της ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, της ΕΕ, όλου του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ.
Για να φύγει και να μη έρθει καμιά κυβέρνηση του πολέμου ενάντια στην νεολαία και τους εργαζόμενους.

Να συναντήσει τους εργατικούς αγώνες που γίνονται παντού: στα σχολειά, στα δημόσια νοσοκομεία, στα ΜΜΕ, σε μεγάλες επιχειρήσεις που απολύουν και σφαγιάζουν τα εργατικά δικαιώματα, στις πλατείες κ.α.
Ν’ αποτελέσει ισχυρή συνιστώσα ενός ενιαίου πολιτικού κινήματος ανατροπής εργαζομένων και νέας γενιάς.

Ιδιαίτερα να θέσει καθαρά επί τάπητος την ανάγκη μιας μεγάλης αγωνιστικής συνάντησης με την άνεργη νεολαία, που άλλωστε σε μεγάλο βαθμό συγκροτείται από τις προηγούμενες βάρδιες του.
Να αναζητήσει ένα σύγχρονο ενιαίο μέτωπο πάλης, με τη νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης, της εργαζόμενης νεολαίας χωρίς ασφάλιση, δικαιώματα, συμβάσεις και μισθούς πείνας. Με τους μαθητές της απαξιωμένης δημόσιας εκπαίδευσης.
Αξιοποιώντας όλες τις συλλογικότητες. Σύλλογοι σωματεία, επιτροπές ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς, πρωτοβουλίες κοινωνικής και πολιτικής απειθαρχίας (ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ κλπ).

Θα ήταν πολύ σημαντικό να διατυπωθεί μια Χάρτα Αγωνιστικής Διεκδίκησης Αναγκών και Δικαιωμάτων της Νεολαίας που να συζητηθεί παντού όπου υπάρχει η νέα γενιά και να εγκριθεί τις μέρες του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη, σε παν-νεολαιίστικες συνελεύσεις σ’ όλη τη χώρα.

Ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση θα ήταν ανάσα για το εργατικό κίνημα, που παραδέρνει ανάμεσα στην τρομοκρατία των απολύσεων και την συνδιαλλαγή του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΑΔΕΔΥ.
Θα ήταν κόλαφος για την κυβέρνηση.

Ατμομηχανή αυτού του πολιτικού στόχου, μπορεί και πρέπει να είναι οι νέοι κομμουνιστές και ευρύτερα η αριστερή αντικαπιταλιστική πρωτοπορία αυτού του κινήματος.
Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, είναι το μοναδικό ρεύμα στα πανεπιστήμια που μπορεί με αξιόπιστο τρόπο, να θέσει καθαρά την ανάγκη μιας αγωνιστικής συμπαράταξης.
Μιας κοινής συμβολής όλων των αριστερών ρευμάτων, στον στόχο για ένα φοιτητικό κίνημα πυρήνα ενός ενιαίου μετώπου πάλης της νεολαίας.

Με στόχο την συμβολή για ανατροπή από όλο το λαό της επίθεσης του κεφαλαίου και την διεκδίκηση μιας αντικαπιταλιστικής πορείας για κατάργηση του βάρβαρου σημερινού συστήματος.
Οι δυνάμεις της ΚΝΕ, ακολουθούν αυτή την στιγμή ένα επιζήμιο δρόμο για το φοιτητικό κίνημα και αυτοκαταστροφικό για τις ίδιες, κρατώντας το πολύτιμο αυτό δυναμικό σε κατάσταση απομόνωσης και αποστείρωσης από τις αγωνιστικές διεργασίες. Δεν έχει προοπτική αυτός ο δρόμος.
Είναι μια αδιέξοδη επιλογή που θα ηττηθεί, έχει ήδη ηττηθεί.

Το ζητούμενο είναι να μην ηττηθεί ο αγώνας, αλλά και να μην ακυρωθεί η στράτευση αγωνιστών αυτού του χώρου σε μια ψυχολογία ήττας ή μεταφοράς ευθυνών στον «κόσμο που δεν καταλαβαίνει» και στον «οπορτουνισμό που είναι παντοδύναμος και καραδοκεί παντού».

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ, πρέπει να κόψουν τους δεσμούς τους με τα μισά λόγια για τον άθλιο ρόλο της Ε.Ε. και τις αυταπάτες για την προοπτική της, αφού όπως σημειώνουν ακόμα και τμήματα του «η ΕΕ ως σύνολο δεν μεταρρυθμίζεται ούτε μπορεί να αλλάξει χωρίς να ανατραπεί σε κάθε επιμέρους χώρα η νεοφιλελεύθερη και καπιταλιστική τάξη πραγμάτων».
Να βάλουν τέλος στην ένταξη των πάντων στην κοινοβουλευτική επιβίωση ενός πολιτικού χώρου που αναζητά συμμετοχή σε ρωγμές και αναδιατάξεις της αστικής πολιτικής.

Το ζητούμενο δεν είναι η διαχείριση και η ενσωμάτωση της αριστερής ριζοσπαστικοποίησης σε μια κομματική κοινοβουλευτική πρακτική, αλλά η πραγματική ανάπτυξη της με όρους σύγχρονης προσέγγισης μιας επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς.
Να μην υποτιμηθεί η δυνατότητα συμβολής και κάθε άλλης αριστερής συλλογικότητας μιας και όλοι χρειάζονται σ’ αυτή την προσπάθεια που προτείνουμε.

Η μεγάλη μάζα του διάχυτου ανένταχτου αριστερού δυναμικού στις σχολές, θα μπορούσε αποφασιστικά να συμβάλει αν έβλεπε να συγκροτείται ένα κοινό πεδίο συμβολής της φοιτητικής αριστεράς στον σημερινό πολιτικό αγώνα.
Αν μπορούσαν οι παραπάνω δυνάμεις να πείσουν, πως κάνουν μια στροφή και κοιτάνε απέναντι, στον αντίπαλο, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, στο κεφάλαιο, την ΕΕ. Ότι σημαδεύουν τον εφησυχασμό, την ατομική διαδρομή, το σκύψιμο, την σιωπή. Ότι ροκρίνουν τον συντροφικό ευγενή συναγωνισμό και κοινό βηματισμό για την ανατροπή αλλά και για την επαναστατική ανατροπή. Ότι δεν ασκούνται καθημερινά σε επιθέσεις και απαξιώσεις μεταξύ αλλήλων, με άχαρους και αλόγιστους χαρακτηρισμούς και διαπομπεύσεις.

Αν ταυτόχρονα έβλεπαν, αυτή τη συμπόρευση, όχι ως μίζερη συνάντηση στο κατώτερο πολιτικά κοινό σημείο, αλλά ως μια δυναμική διαδικασία, ανάπτυξης της πολιτικής και ιδεολογικής συζήτησης με βάθος, τεκμηρίωση, επιχειρήματα, σύνδεση με την εμπειρία του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα, αναφορά στην συμπεριφορά και τις γνώμες του κόσμου.

Αν θέλουμε να σκεφτούμε με όρους νίκης και ανατροπής, δεν έχουμε άλλο δρόμο.

Πρέπει και μπορούμε να τον περπατήσουμε με αισιοδοξία και πολιτική αυτοπεποίθηση.

Πηγή: aristeroblog  Αναδημοσίευση : http://aristerovima.gr/