Όχι ξεπούλημα του δημοσίου

του Γ. Ρούση

Μια επί μέρους σημαντική πτυχή της αποξένωσης, που πέρα των άλλων δεινών προκαλεί ο καπιταλισμός, και η οποία έχει σαν συνέπεια να στρέφει ακόμη και πλειοψηφίες ενάντια στα πραγματικά τους συμφέροντα, είναι η απαξίωση από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα του Δημοσίου.
 

Αυτή η απαξίωση έχει σαν συνέπεια να διαβάλλεται στη συνείδηση των απλών ανθρώπων το Δημόσιο, σε τέτοιο βαθμό που και οι ίδιοι αντί να επιδιώκουν την προς όφελός τους βελτίωσή του, να μην αντιδρούν στην ιδιωτικοποίησή του.

Δηλώσεις όπως εκείνη του Λοβέρδου, ο οποίος παραβλέποντας ότι ο ίδιος ταλαιπωρεί πολύ περισσότερο απ' όσο όλοι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι τον ελληνικό λαό, ότι «ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες», εντάσσονται ακριβώς σε αυτήν την προσπάθεια απαξίωσης του Δημοσίου και ολοκλήρωσης του ξεπουλήματός του.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι αλήθεια ότι το Δημόσιο, επί καπιταλισμού και δη επί ελληνικού καπιταλισμού, από αυτήν του και μόνον τη φύση μαστίζεται από μύρια όσα κακά. Ποια είναι αυτά; 

Μεταξύ άλλων:

- Συμβάλλει στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης η οποία χρησιμοποιείται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, μειώνοντας έτσι το ποσό που αυτό πρέπει να καταβάλει γι' αυτή. Παράδειγμα, ο τελειόφοιτος του δημόσιου πανεπιστημίου που παρέχει τις γνώσεις που αποκόμισε απ' αυτό, στην ιδιωτική εταιρεία που θα δουλέψει αργότερα.

- Χρησιμοποιείται σαν κρίκος μεταβίβασης αξίας από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Παράδειγμα, οι σκανδαλώδεις συμβάσεις της ΔΕΗ με την Πεσινέ, ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες, ή η χρήση της πανεπιστημιακής υποδομής για τη διενέργεια ερευνών ιδιωτικών φορέων.

- Με το περιεχόμενο και τον τρόπο λειτουργίας του -ιδιαίτερα σε τομείς όπως η παιδεία- συμβάλλει όχι μόνο στη φυσική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αλλά και στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας. Παράδειγμα, η πρόσφατη μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ που τα οδηγεί να λειτουργούν ως Πανεπιστημιακές Ανώνυμες Εταιρείες και ωθεί τους φοιτητές στον πιο άκρατο ατομισμό.

- Αποτελεί χώρο πελατειακών σχέσεων για τα αστικά κόμματα εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι εκείνο που κατέστησε αυτές τις σχέσεις μαζικό λαϊκό σπορ.

- Αποτελεί χώρο αποκόμισης παράνομων απολαβών για μερίδα απασχολούμενων σε αυτό. Βλέπε για παράδειγμα μίζες πολιτικών ή φακελάκια σε πολεοδομίες, εφορίες, νοσοκομεία.

- Συχνά ταλαιπωρεί τον πολίτη αντί να τον εξυπηρετεί.

- Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι ασυνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους.

- Οδηγεί στην εγκατάλειψη τη δημόσια περιουσία.

Το ζήτημα είναι, ότι παρ' όλα αυτά και άλλα πολλά, η λύση δεν είναι το ξεπούλημα του Δημοσίου, ή διαφορετικά το πέταγμα του μωρού μαζί με τα νερά της γέννας, αλλά αντίθετα η διεύρυνσή του σε όλους τους βασικούς τομείς της οικονομίας και ταυτόχρονα η υποταγή του στο λαϊκό έλεγχο.

Η εναλλακτική λύση των ιδιωτικοποιήσεων πέρα του γεγονότος ότι σημαίνει ξεπούλημα της ιδιοκτησίας, που ουσιαστικά ανήκει στο λαό, θα λειτουργήσει πρώτα απ' όλα ενάντια στα συμφέροντα των ίδιων των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό όχι μόνον διότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες όπως για παράδειγμα οι τράπεζες, οι πετρελαϊκές, αεροπορικές, ναυτιλιακές, τηλεφωνικές εταιρείες θα τα αφαιμάζουν, λειτουργώντας σαν νόμιμοι ληστές , ενώ το ίδιο θα πράττουν και με τους εργαζόμενους σε αυτές, που θα εκμεταλλεύονται όλο και πιο άγρια, αλλά ακόμη διότι ιδιαίτερα για ορισμένους τομείς η ιδιωτικοποίησή τους σημαίνει ότι τα πιο φτωχά στρώματα θα πεταχτούν στην κυριολεξία στον δρόμο, ή και σε ορισμένες περιπτώσεις στον άλλο κόσμο.

Οι ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνον δεν θα βελτιώσουν τις προς τα λαϊκά στρώματα παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά απλούστατα θα τα αποστερήσουν απ' αυτές.

Ας αναλογιστεί ο καθένας ότι για τα λαϊκά στρώματα το πέρασμα της υγείας στους ιδιώτες που ύπουλα επιχειρείται σήμερα, θα σημαίνει στην κυριολεξία θάνατο αν πληγούν από κάποια σοβαρή αρρώστια, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ για εκατομμύρια φτωχούς. Ας αναλογιστεί ότι το ίδιο ή άγρια εξαθλίωση θα σημαίνει η κατάργηση της δημόσιας ασφάλισης. Ας αναλογιστεί ότι η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης παιδείας θα σημάνει αποκλεισμό από αυτήν των λαϊκών στρωμάτων...

Είναι λοιπόν σαφές ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα χειροτερεύσουν στο έπακρο τη θέση εκείνων που σήμερα κουτσά στραβά και μέσα από μύρια όσα βάσανα εξυπηρετούνται από το Δημόσιο.

Με αυτά τα δεδομένα η λύση απέναντι στη ρεμούλα του ελληνικού καπιταλιστικού Δημοσίου κάθε άλλο παρά είναι η ιδιωτικοποίησή του. 

Αντίθετα η λύση είναι η ενίσχυσή του, με την ταυτόχρονη ένταξή του σε μια σχεδιοποιημένη οικονομία-λύση και στο πρόβλημα της ανεργίας- που δεν θα είναι έρμαιο στις ορέξεις των αγορών, ήτοι των κυρίαρχων σε αυτές κεφαλαίων, και ο λαϊκός του έλεγχος.

Και βεβαίως όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν από μια πολιτική εξουσία όπως η σημερινή, θεματοφύλακα των συμφερόντων του κεφαλαίου, αλλά από μια μετωπική αριστερή αντικαπιταλιστική διαχείριση, μόνη άμεση διέξοδο στο γενικότερο σημερινό αδιέξοδο.

Πηγή:Ελευθεροτυπία