Σημείο Μηδέν

της Μαρίας Λούκα

Ένας βέβαιος τρόπος για να μείνει κανείς στην ιστορία είναι να παράγει κοινωνικοπολιτικά γεγονότα μεγάλης κλίμακας, ικανά να ανατρέψουν δεδομένα και κανονικότητες και να επηρεάσουν μελλοντικούς σχεδιασμούς. 

Ανεξαρτήτως θετικής ή αρνητικής κατεύθυνσης, η ιστορική καταγραφή είναι εγγυημένη. Σε κάθε επέτειο του συμβάντος οι αρθρογράφοι σε μνημονεύουν μ’ έναν σχεδόν ψυχαναγκαστικό τρόπο και η δημόσια συζήτηση ανατροφοδοτείται αφήνοντας μια επίγευση ευγνωμοσύνης ή αναθέματος κατά περίπτωση. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπό προ ΔΝΤ συνθήκες ήταν ένας πολιτικός που θα έμπαινε με ρουσφέτι στα μονόστηλα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το πολύ πολύ να συνοδευόταν από τη "χαριτωμένη" φωτογραφία με το κανό. 

Επειδή λοιπόν  ζήλεψε την αίγλη του Μπιλ Λάντεν αποφάσισε να δημιουργήσει κι αυτός ένα «σημείο μηδέν».  Δεν περιορίστηκε απλώς σε ορισμένα τετραγωνικά όμως, μετέτρεψε μια ολόκληρη χώρα σε  «σημείο μηδέν».

Όλα όσα είχαν κατοχυρωθεί μεταπολιτευτικά στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό ως κοινωνικό συμβόλαιο, γκρεμίστηκαν τον 1,5 χρόνο συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα διαρρηγνύοντας με τον πλέον βίαιο τρόπο τον κοινωνικό ιστό.    

Από κει και πέρα οι μνημειώδεις ομιλίες από τη ΔΕθ στο συμβολικό διήμερο 10 -11 Σεπτέμβρη μόνο ως κοινωνική προσφορά σε δύσκολες μέρες μπορούν να εκληφθούν προκαλώντας άφθονο γέλιο, σε βαθμό μάλιστα που οι ιθύνοντες του Υπουργείου Οικονομικών επεξεργάζονται σχέδιο φορολόγησης του 0,50 λεπτά ανά δευτερόλεπτο με ειδικές τιμές για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Για να έχει μάλιστα μεγαλύτερη απόδοση το μέτρο ο πρωθυπουργός προανήγγειλε τη δωρεάν χορήγηση  Ladosse και Lexotanil στον πληθυσμό της χώρας, επικαλούμενος αναλυτικά τις «κόκκινες γραμμές» που φέρουν στις συσκευασίες τους.  Ενώ αποδεικνύοντας την κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης μερίμνησε για την ενίσχυση των μονογονεϊκών οικογενειών – αριθμητική σίγουρα με τις αιτήσεις για διαζύγια να πολλαπλασιάζονται κατά το «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια».

Επεφήμησε μάλιστα  τον αντιπρόεδρο και υπουργό οικονομικών λέγοντας πως «οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο». Το μόνο πρόβλημα με τον τελευταίο είναι ότι απουσία βιβλίων δεν πρόλαβε να προμηθευτεί φωτοτυπίες με την εκμάθηση βασικών αριθμητικών πράξεων και έτσι μίλησε για «πρωτογενές πλεόνασμα το 2012». Ήρθε η έκθεση της Κομισιόν την αμέσως επόμενη μέρα να εκτιμήσει το έλλειμμα στο 9,3 και το δημόσιο χρέος  στο 166,8% του ΑΕΠ για το 2012. Παραμένει άγνωστο αν ο Υπουργός θα καταλογίσει αναξιοπιστία στην έκθεση και θα ζητήσει την παραίτηση του προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Σ’ αυτές στις συνθήκες όμως το ερώτημα δεν είναι αν και πότε θα συντελεστεί η κατάρρευση αλλά που. Κατά προτίμηση όχι στα κεφάλια μας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αποφασισμένη ν’ αφήσει πίσω της καμένη γη και είναι προσηλωμένη σ’ αυτό το σκοπό με μια θρησκευτική ευλάβεια. Το θέμα είναι αν σ’ αυτή την κρίση ηγεμονίας που αποτυπώνεται τόσο σε δημοσκοπικό επίπεδο με την καθίζηση της εκλογικής απήχησης του ΠΑΣΟΚ και την καθολική απόρριψη του Μνημονίου, όσο και στις σχεδόν καθημερινές αποδοκιμασίες των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, θα υπάρξει ένα εναλλακτικό σχέδιο ικανό να εμπνεύσει πλατιά κοινωνικά στρώματα και να μετουσιώσει το φόβο και την αμηχανία σε δύναμη ανατροπής. 

Με άλλα λόγια το θέμα είναι αν η αριστερά θα μετράει τα ποσοστά της ή τα τετραγωνικά της για να πληρώσει με τη σειρά της το φόρο της ή αν θα γίνει μια δύναμη χρήσιμη για το λαό και τον τόπο. 

Και εξηγούμαι. Αν δηλαδή η αριστερά θα καταφέρει να αποτελέσει εκείνον το φορέα που στις στάχτες του κοινωνικού κράτους θα χτίσει δομές αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης ψηλαφώντας ένα νέο πρότυπο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. 

Αν απέναντι στο λόγο περί χρεοκοπίας, που παρ’ όλες τις εκδοχές του για «επιλεκτική», «συντεταγμένη» ή «τακτική» χρεοκοπία, συνιστά μια κοινωνική χρεοκοπία, αρθρώσει ένα λόγο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, για μια άλλη οικονομική διαχείριση.

Το κρίσιμο είναι αυτό να το κάνει τώρα. Σ’ αυτή τη στροφή της ιστορίας που ο χρόνος γυρνάει προς τα πίσω αναιρώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, η αριστερά πρέπει να ανοίξει ένα παράθυρο στο μέλλον.  Σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθεί τελικά η ίδια στα μονόστηλα της ιστορίας με το Γιώργο Παπανδρέου να έχει ήδη εξασφαλίσει μιαν περίοπτη θέση για τον εαυτό του.

Η 11^η Σεπτεμβρίου είναι πλέον ταυτισμένη με το χτύπημα στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ. Αρκετά χρόνια πριν, το 1973, η 11^η του Σεπτέμβρη σηματοδοτούσε στη Χιλή την έναρξη της δικτατορίας του Πινοσέτ και μαζί την υλοποίηση μιας οικονομικής θεωρίας σοκ βασισμένης στις συνταγές του  Μίλτον Φρίτμαν. Ο Γιώργος Παπανδρέου στη ΔΕΘ νοστάλγησε τα «επιτεύγματα» εκείνης της περιόδου.

Ο επίλογος στον Πάμπλο Νερούντα που πέθανε λίγες μέρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος  και η κηδεία του μετατράπηκε στην πρώτη εκδήλωση λαϊκής αγανάκτησης:

«Τούτοι δω έφεραν τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος.»

πηγή: http://aristerovima.gr/