Η αποκάλυψη του αστικού μπλοκ εξουσίας

του Γιώργου Ρούση

Όποιος είχε το κουράγιο και δίχως άλλο μια δόση μαζοχισμού, για να παρακολουθήσει τη συζήτηση, για το νόμο περί ΑΕΙ στη Βουλή, σε ένα μόνον δεν μπορεί να διαφωνήσει με τους βουλευτές του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Στη σημασία που είχε η υπερψήφιση του νομοσχεδίου από το σύνολο των υποστηρικτών του αστικού-νεοφιλελεύθερου μπλοκ εξουσίας.

Πράγματι, πέρα από το θέατρο του παράλογου, που για όποιον στοιχειωδώς ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο αποτελούσαν οι παρεμβάσεις των πολιτικών εκφραστών της αστικής εξουσίας, πέρα από το απύθμενο θράσος τους να παρουσιάζουν σαν σημαντικές παρεμβάσεις τους πλέον χυδαίους σοφισμούς, και να αναγάγουν με περίσσιο στόμφο την κενότητα σε σοφία, είχαν απόλυτο δίκιο να επισημαίνουν τη σημασία της απροκάλυπτης συναίνεσης που επιτεύχθηκε.

Και είχαν δίκιο, διότι πράγματι ο χαρακτήρας και το βάθος της κρίσης του συστήματος είναι τέτοια που για να αντιμετωπιστεί αυτή δίχως σοβαρούς κλυδωνισμούς εις βάρος του, απαιτείται η αρραγής ενότητα όλων των υπερασπιστών του. Και αυτή η ενότητα πράγματι επιτεύχθηκε απ' αφορμή το σημαντικό νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι και το διεθνές κεφάλαιο με επίμονο τρόπο αναζητούσε αυτήν την συναίνεση, πιέζοντας τον κ. Σαμαρά να αφήσει κατά μέρος τα στενά κομματικά συμφέροντα, και να στηρίξει αναφανδόν τη νεοφιλελεύθερη-μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, όπερ και εγένετο, μια και είναι σαφές ότι και ο νόμος για τα ΑΕΙ σε αυτήν ακριβώς την πολιτική εντάσσεται, και μάλιστα αποτελεί μακρόπνοο και πολύπλευρα κομβικό της στοιχείο.

Από αυτήν λοιπόν τη σκοπιά ορθώς η πρωταγωνίστρια της επίτευξης της συναίνεσης κυρία Διαμαντοπούλου εκτιμούσε την επομένη, σε συνέντευξή της στο Mega, ότι η επιτευχθείσα συναίνεση στο νομοσχέδιό της, που στην πραγματικότητα σήμαινε συναίνεση για το τέλος του πανεπιστημίου ως τέτοιου, ένα τέλος που η ίδια είχε το θράσος να ταυτίζει με το δημόσιο συμφέρον, δεν αφορά μόνον στην παιδεία, αλλά και στην οικονομία και στην ίδια την κοινωνία.

Και είναι επίσης αλήθεια ότι η υπερψήφιση του νόμου αποτέλεσε νίκη για τις συνασπισμένες συντηρητικές -υπό την έννοια της υπεράσπισης του υπάρχοντος ξεπερασμένου συστήματος- δυνάμεις, όπως αποτέλεσε νίκη η αναίμακτη, δίχως την παραμικρή μέχρι τώρα σοβαρή αντίδραση από μέρους του φοιτητικού κινήματος, αντιμετώπισή του. Επίσης, θα αποτελέσει νίκη για τις ίδιες δυνάμεις η απευκταία εφαρμογή του.

Αυτή όμως η νίκη, που αυτόματα σημαίνει και ήττα για το λαϊκό κίνημα και την αριστερά, εμπεριέχει κι' ένα θετικό στοιχείο. Και αυτό δεν είναι άλλο από την αποκάλυψη του γεγονότος ότι δεν είναι δυνατόν να αναζητά κάποιος μια ουσιαστική εναλλακτική λύση, μια διαφορετική διέξοδο από την κρίση, ανάμεσα στις δυνάμεις που με αυτήν τους τη συναινετική στάση ξεκαθάρισαν με τον πλέον σαφή τρόπο την κοινή τους θέση, όχι μόνον όσον αφορά στην παιδεία, αλλά, όπως ορθώς δήλωσε η κυρία υπουργός, και όσον αφορά στην ίδια την κοινωνία.

Αυτές οι δυνάμεις ξεπέρασαν τις μικροδιαφορές τους και τα βρήκαν προς όφελος του «εθνικού» συμφέροντος. Με αυτήν τους τη στάση αποκάλυψαν το πραγματικό ενιαίο πρόσωπο του δικομματισμού, και ταυτόχρονα το ρόλο των μικρότερων συνοδοιπόρων του.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι πιο εύκολο να ξεκαθαρίσει κανείς και να επιλέξει από ποια πλευρά του οδοφράγματος θα σταθεί στον αδυσώπητο μακρόπνοο αγώνα που μας περιμένει. Από την πλευρά του μπλοκ πολιτικού εκφραστή της συνέχισης της κυριαρχίας του κεφαλαίου που στην εποχή μας σημαίνει όλο και πιο άγρια βαρβαρότητα, ή από την πλευρά των δυνάμεων της προόδου που επιδιώκουν να υπερβούν αυτό το σύστημα;

Ενα δεύτερο θετικό στοιχείο, που θα μπορούσε να προκύψει από αυτήν την νίκη του μπλοκ της αστικής εξουσίας, θα ήταν αν σύσσωμες οι δυνάμεις της αριστεράς το αντέγραφαν ως προς τη μετωπική του δεινότητα, το αντέγραφαν ακολουθώντας την αυτονόητη αρχή που φαίνεται να διαφεύγει σε πολλές από αυτές: «η ισχύς εν τη ενώσει». 

Και για να μην παρεξηγηθώ από τους κακόβουλους που με περιμένουν στη γωνία, δεν εννοώ καμία οργανική ενότητα, αλλά τουλάχιστον μια στοιχειώδη κοινή δράση, ένα έστω στοιχειώδη συντονισμό εκεί όπου όπως σε αυτό το νομοσχέδιο φάνηκε να υπάρχει συμφωνία, αν όχι απόλυτη, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές.

Κάτι τέτοιο ακόμη κι αν αυτό δεν επιτευχθεί θεληματικά, αλλά θάβοντας προηγούμενες αντίθετες αποφάσεις, υπό την πίεση του κινδύνου πλήρους απομόνωσης από το φοιτητικό κίνημα και συνεπαγόμενης συρρίκνωσης, θα είναι στην κάθε περίπτωση θετικό.

Και θα ήταν ακόμη πιο θετικό αν αποτελούσε την απαρχή μιας ευρύτερης αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής συνεργασίας που θα ξεπερνούσε το χώρο της παιδείας, την απαρχή συγκρότησης ενός μετώπου, κατ' εικόνα εκείνου που ακολουθεί η άλλη πλευρά του οδοφράγματος. 

πηγή: http://www.enet.gr/