Η Κ.Ε.Δ.Δ.Ε, σε
συνέχεια της από 13/5/2013 ανακοίνωσής της (http://ekedde.wordpress.com/2013/05/13/olmeiii/)
εκτιμά τα παρακάτω:
1) Η κυβέρνηση, παρότι οι πανελλήνιες
εξετάσεις έχουν, σε γενικές γραμμές,
ολοκληρωθεί και άρα ο όποιος "κίνδυνος για τη δημόσια υγεία των
υποψηφίων" έχει πλέον εκλείψει, εξακολουθεί
να διατηρεί σε ισχύ την επιστράτευση.
Συνεχίζει
δηλαδή να αυθαιρετεί, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τη νομοθεσία, και να
διατηρεί επ αόριστον (άλλωστε ουδέν μονιμότερον(;) του προσωρινού...) ένα
εξαιρετικά έκτακτο μέτρο, όπως συστηματικά εξακολουθεί να κάνει με τους
ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, που πέντε μήνες μετά τη λήξη της
απεργίας τους παραμένουν επιστρατευμένοι.
2)
Κύριο υποστηρικτικό στοιχείο της έκθεσης απόψεων της διοίκησης αποτελεί η
ενσωματωμένη σε αυτές γνωμάτευση ενός επίκουρου καθηγητή Ψυχιατρικής σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο της Κύπρου, που
υποστηρίζει ότι η απεργία στις εξετάσεις θέτει σε κίνδυνο την ψυχική υγεία των
υποψηφίων και των οικογενειών τους.
Δεν είμαστε οι
πλέον αρμόδιοι να σταθούμε στην ουσία
της. Αναμένουμε την προοδευτική ψυχιατρική διανόηση και τους θεσμικούς φορείς
των ψυχιάτρων να το κάνουν. Μόνο πάντως το γεγονός ότι ολόκληρη κυβέρνηση και
Υπουργείο Παιδείας δεν κατόρθωσαν να αποσπάσουν για έναν τόσο "σοβαρό και
άμεσο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία" γνωμάτευση από έναν τουλάχιστον
Καθηγητή (όχι επίκουρο) ελληνικού Πανεπιστημίου, δείχνει την πλήρη απομόνωσή
τους από την επιστημονική κοινότητα.
3) Περιοριζόμαστε στο να καταδείξουμε
τις παράνομες και επικίνδυνες δικονομικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης :
Η γνωμάτευση
φέρει ημερομηνία σύνταξης 9/5/2013, δηλαδή δύο ημέρες πριν την σύνταξη,
υπογραφή και δημοσίευση στο Φ.Ε.Κ. των αποφάσεων που κήρυξαν την επιστράτευση.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποδείξει
ότι η απόφασή της πάρθηκε εξαιτίας και
κατόπιν της γνωμάτευσης είναι προφανής. Το ίδιο και το ψεύδος της:
α) Αν η
ημερομηνία που φέρει η γνωμάτευση (9/5/2013) είχε ίχνος αλήθειας, η ύπαρξή της
θα έπρεπε να αναφέρεται στο προοίμιο
της Πρωθυπουργικής και των σχετικών Υπουργικών Αποφάσεων ως στοιχείο της
αιτιολογίας τους. Δεν συμβαίνει όμως αυτό.
β) Αν και η γνωμάτευση
φέρεται να "απαντά" σε σχετικό ερώτημα του Υπουργού Παιδείας, δεν συνοδεύεται με το ερώτημα.
γ) Η γνωμάτευση
δεν έχει αριθμό και ημερομηνία
πρωτοκόλλου στο Υπουργείο Παιδείας η άλλη Υπηρεσία. Συνεπώς δεν προκύπτει η
βεβαιότητα της χρονολογίας της.
δ) Ουδέποτε μέχρι τώρα ακούστηκε η ύπαρξή της,
ενώ αν πράγματι η επιστράτευση είχε στηριχθεί σε αυτήν, η κυβέρνηση θα την είχε
προ πολλού δημοσιοποιήσει. Πολύ περισσότερο αν ήταν πειστική. Είχε κάθε
συμφέρον άλλωστε να μετακυλίσει τη συζήτηση από τα αιτήματα της απεργίας στο
ανώδυνο και "υποκειμενικό" πεδίο της ψυχιατρικής.
4) Συμπέρασμα προφανές είναι ότι η
κυβέρνηση εφηύρε εκ των υστέρων την
ύπαρξη της γνωμάτευσης για να εξειδικεύσει και να αποδείξει και τον κίνδυνο για
την δημόσια υγεία των μαθητών, που επικαλέστηκε ατεκμηρίωτα τότε ως λόγο
επιστράτευσης. Δεν υπήρξε κανένα ερώτημα. Αν είχε υπάρξει θα είχε συνταχθεί
γραπτά, όπως κάθε διοικητική πράξη, θα είχε αριθμό και ημερομηνία πρωτοκόλλου
πραγματική, όπως και η γνωμάτευση. Αρα η ημερομηνία που αναγράφεται τέθηκε
προχρονολογημένη σκόπιμα εκ των υστέρων για τις ανάγκες της δίκης.
5) Αναλογιζόμενοι οι συντάκτες της
έκθεσης απόψεων της διοίκησης την αποδεικτική ανεπάρκεια και έλλειψη
βεβαιότητας χρονολογίας της γνωμάτευσης, καταφεύγουν "επικουρικά"
στην επίκληση των διδαγμάτων της κοινής πείρας (Κ.Πολ.Δ. 336 και άρθρο 40 Π.Δ.
18/1989) για να πείσουν το ΣτΕ να δεχθεί χωρίς
απόδειξη τον ισχυρισμό περί κινδύνου της ψυχικής υγείας των μαθητών.
6) Πρόκειται πλέον για απόπειρα
κορύφωσης του αυταρχισμού του όλου συστήματος εξουσίας: Η κυβέρνηση επιχειρεί
να υφαρπάξει μία ευνοϊκή δικαστική κρίση χρησιμοποιώντας ως κύριο αποδεικτικό
μέσο μία προχρονολογημένη γνωμάτευση και εφεδρικά ζητά να γίνει δεκτός ο
ισχυρισμός της χωρίς απόδειξη, πρακτική
πρωτάκουστη, ανεπίτρεπτη και επικίνδυνη σε διοικητικές δίκες, καθώς
προκαλεί τον κίνδυνο να γίνονται δεκτοί από τα δικαστήρια οι ισχυρισμοί της
διοίκησης (της κυβέρνησης) επί πραγματικών γεγονότων χωρίς απόδειξη.
7) Τα διδάγματα της δικής μας πείρας,
που αρχίζει να γίνεται κοινή, είναι ότι απειλή για τη δημόσια τάξη και υγεία
είναι η ίδια η κυβέρνηση και η πολιτική της, που στην καθημερινή της προσπάθεια
να επιβληθεί, καταπατά σταθερά και μόνιμα το Σύνταγμα και τη νομοθεσία,
διευρύνοντας τις αυθαιρεσίες της σε όλο και περισσότερα πεδία νομικών
ρυθμίσεων.
Ο αγώνας για
την ανατροπή αυτού του αυταρχισμού είναι υπόθεση όλης της αγωνιζόμενης
κοινωνίας.
Αθήνα, 7/6/2013
«Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά
Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ)»
http://ekedde.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου