Μπορεί οι Ευρωπαίοι ηγέτες που συναντήθηκαν χθες στις Βρυξέλλες να συμφώνησαν για την σύσταση ενός μόνιμου μηχανισμού στήριξης, όμως δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν για το αν χρειάζονται κάποιες πιο δραστικές δράσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που πλήττει την ευρωζώνη. Μια κρίση που τουλάχιστον όσον αφορά στις ασθενέστερες οικονομίες, δεν δείχνει να υποχωρεί. Χθες, η Ισπανία αναγκάστηκε να δανειστεί με σημαντικά υψηλότερο επιτόκιο από ότι μόλις ένα μήνα πριν. Νωρίτερα, ο επικεφαλής του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn, δήλωσε πως πολύ φοβάται ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι «είναι πίσω από τα γεγονότα»,
καθώς οι αγορές κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, και υπάρχει κίνδυνος περαιτέρω μετάδοσης της κρίσης σε ολόκληρη την ευρωζώνη.
Η αδυναμία της ΕΕ να περιορίσει την οικονομική αστάθεια, προκαλεί φόβους ότι το 2011 θα είναι πολύ χειρότερο, αφού αναμένεται πως τα κράτη μέλη θα φτάσουν τα $2 τρισεκατομμύρια σε δανεισμούς. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τα βρουν μεταξύ τους, το ευρώ κινδυνεύει να καταρρεύσει. Και αν τυχόν καταρρεύσει το ευρώ, τότε είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει και η κατάρρευση της ίδιας της ΕΕ.
Το τελευταίο διάστημα, η ΕΚΤ μπόρεσε και απάλυνε ελαφρά τη κατάσταση, αγοράζοντας ομόλογα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, από κράτη που είναι και τα πιο εκτεθειμένα στη κρίση. Όμως, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, η μόνη λύση θα είναι ένα μόνιμο σχέδιο δράσης εκ μέρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Κατά πολλούς αναλυτές, κάτι τέτοιο σημαίνει μια δημοσιονομική ένωση. Το αδύναμο σημείο της ευρωζώνης είναι ότι η ΕΚΤ θέτει τη νομισματική πολιτική για ολόκληρη τη ζώνη, όμως η κάθε χώρα μέλος χωριστά καθορίζει το χρέος της, ενώ η ΕΕ απαγορεύει την επιδότηση – ενίσχυση κάποιας χώρας από μια άλλη.
Εδώ και πολλά χρόνια, οι οικονομολόγοι θεωρούν πως αυτή ή έλλειψη δημοσιονομικού συντονισμού, αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της ευρωζώνης, εκθέτοντάς την σε κρίσεις όπως η σημερινή.
Το τελευταίο διάστημα, η Ευρώπη προσπάθησε να αντιδράσει με προσωρινές λύσεις. Τώρα, με την Ελλάδα και την Ιρλανδία υπό την επιτήρηση της ΕΕ και του ΔΝΤ, και με την Πορτογαλία μάλλον να ακολουθεί, υπάρχει μια αυξανόμενη πίστη πως οι διαθέσιμες λύσεις τελειώνουν.
Η Ισπανία, που είναι σημαντικά μεγαλύτερη οικονομία από την Ελλάδα και τη Ιρλανδία, κινδυνεύει εξαιτίας απωλειών του τραπεζικού της συστήματος, καθώς καταρρέει η φούσκα των ακινήτων της. Ακόμη και η Ιταλία αλλά και το Βέλγιο, που είναι συνηθισμένες να διαχειρίζονται υψηλά δημόσια χρέη, αρχίζουν να δέχονται έντονες πιέσεις από τις αγορές ομολόγων.
Καθώς η κρίση μπαίνει στη πιο αποφασιστική της φάση, το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως ο πανικός των αγορών θα αναγκάσει την ΕΕ να πάρει πιο δραστικά μέτρα; Μήπως η πολιτική άρνηση των Γερμανών στο να πληρώνουν για τα προβλήματα άλλων, οδηγήσει στη διάσπαση της νομισματικής ένωσης; Ή μήπως κάποια αδύναμα κράτη, ανήμπορα να αντιμετωπίσουν την τρομερή λιτότητα, αποφασίσουν να αποχωρήσουν από το ευρώ;
Η προτεινόμενη τροποποίηση στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που είναι απαραίτητη για τη σύσταση του μόνιμου μηχανισμού, θα πρέπει τώρα να εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια 27 χωρών. Οι ηγέτες πρόσεξαν ώστε να αποφευχθεί η ανάγκη για διενέργεια δημοψηφίσματος σε κάποιες από τις χώρες μέλη.
S.A.-Wall Street Journal
καθώς οι αγορές κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, και υπάρχει κίνδυνος περαιτέρω μετάδοσης της κρίσης σε ολόκληρη την ευρωζώνη.
Η αδυναμία της ΕΕ να περιορίσει την οικονομική αστάθεια, προκαλεί φόβους ότι το 2011 θα είναι πολύ χειρότερο, αφού αναμένεται πως τα κράτη μέλη θα φτάσουν τα $2 τρισεκατομμύρια σε δανεισμούς. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τα βρουν μεταξύ τους, το ευρώ κινδυνεύει να καταρρεύσει. Και αν τυχόν καταρρεύσει το ευρώ, τότε είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει και η κατάρρευση της ίδιας της ΕΕ.
Το τελευταίο διάστημα, η ΕΚΤ μπόρεσε και απάλυνε ελαφρά τη κατάσταση, αγοράζοντας ομόλογα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, από κράτη που είναι και τα πιο εκτεθειμένα στη κρίση. Όμως, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, η μόνη λύση θα είναι ένα μόνιμο σχέδιο δράσης εκ μέρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Κατά πολλούς αναλυτές, κάτι τέτοιο σημαίνει μια δημοσιονομική ένωση. Το αδύναμο σημείο της ευρωζώνης είναι ότι η ΕΚΤ θέτει τη νομισματική πολιτική για ολόκληρη τη ζώνη, όμως η κάθε χώρα μέλος χωριστά καθορίζει το χρέος της, ενώ η ΕΕ απαγορεύει την επιδότηση – ενίσχυση κάποιας χώρας από μια άλλη.
Εδώ και πολλά χρόνια, οι οικονομολόγοι θεωρούν πως αυτή ή έλλειψη δημοσιονομικού συντονισμού, αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της ευρωζώνης, εκθέτοντάς την σε κρίσεις όπως η σημερινή.
Το τελευταίο διάστημα, η Ευρώπη προσπάθησε να αντιδράσει με προσωρινές λύσεις. Τώρα, με την Ελλάδα και την Ιρλανδία υπό την επιτήρηση της ΕΕ και του ΔΝΤ, και με την Πορτογαλία μάλλον να ακολουθεί, υπάρχει μια αυξανόμενη πίστη πως οι διαθέσιμες λύσεις τελειώνουν.
Η Ισπανία, που είναι σημαντικά μεγαλύτερη οικονομία από την Ελλάδα και τη Ιρλανδία, κινδυνεύει εξαιτίας απωλειών του τραπεζικού της συστήματος, καθώς καταρρέει η φούσκα των ακινήτων της. Ακόμη και η Ιταλία αλλά και το Βέλγιο, που είναι συνηθισμένες να διαχειρίζονται υψηλά δημόσια χρέη, αρχίζουν να δέχονται έντονες πιέσεις από τις αγορές ομολόγων.
Καθώς η κρίση μπαίνει στη πιο αποφασιστική της φάση, το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως ο πανικός των αγορών θα αναγκάσει την ΕΕ να πάρει πιο δραστικά μέτρα; Μήπως η πολιτική άρνηση των Γερμανών στο να πληρώνουν για τα προβλήματα άλλων, οδηγήσει στη διάσπαση της νομισματικής ένωσης; Ή μήπως κάποια αδύναμα κράτη, ανήμπορα να αντιμετωπίσουν την τρομερή λιτότητα, αποφασίσουν να αποχωρήσουν από το ευρώ;
Η προτεινόμενη τροποποίηση στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που είναι απαραίτητη για τη σύσταση του μόνιμου μηχανισμού, θα πρέπει τώρα να εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια 27 χωρών. Οι ηγέτες πρόσεξαν ώστε να αποφευχθεί η ανάγκη για διενέργεια δημοψηφίσματος σε κάποιες από τις χώρες μέλη.
S.A.-Wall Street Journal
This entry was posted in Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink.
Πηγή: http://www.antinews.gr/?p=76510
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου