15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ : Σε νέα φάση ο αγώνας για ανατροπή της επίθεσης

Το Μουσείο δείχνει αλλαγή συσχετισμού μέσα στο μαζικό κίνημα

Η 15η Δεκέμβρη σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας φάσης παρατεταμένων αγώνων αντεπίθεσης, με κύριο επίδικο την ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ με αντικαπιταλιστική, εργατική σφραγίδα.

Η πρώτη φάση κορυφώθηκε με τη μεγάλη απεργία της 5ης Μάη 2010, η οποία χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια αποτροπής της ψήφισης του μνημονίου με μια γιγαντιαία μαζική πολιτική παρέμβαση των εργαζομένων δίκην αστραπής και με την αυταπάτη ότι το εργατικό κίνημα θα νικήσει χρησιμοποιώντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όπως έγινε με την κατάργηση του νομοσχεδίου Γιαννίτση.

του Κώστα Μάρκου

 Από ’κει και πέρα, μέσα από υποχωρήσεις και παλινωδίες, που μεσολαβούνται από τη μαζική κοινοβουλευτική έκφραση της διαμαρτυρίας στις εκλογές της 7ης και 14ης Νοέμβρη, το εργατικό κίνημα περνά στην κατανόηση ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με μια επίθεση διαρκείας δέκα και πλέον ετών, που κλιμακώθηκε με ένα μπαράζ αντιδραστικών νόμων με στόχο να προκαλέσουν σοκ και δέος.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα, όχι μόνο δεν παρέλυσε μοιρολατρικά, όπως ήταν η βασική επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των συμμάχων τους, αλλά έδειξε με σαφήνεια τη διάθεσή του να συγκρουστεί και, από αρκετά τμήματά του, τη διάθεση να αγωνιστεί για να ανατρέψει αυτή την επίθεση διαρκείας, χωρίς και σε κάθε περίπτωση, με λιγότερες αυταπάτες για το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Αυτό εκφράστηκε με την απομόνωσή της στην άμαζη συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως και, κυρίως, με τη συγκέντρωση στο Μουσείο και στο τεράστιο μπλοκ του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που ξεπερνούσε σε όγκο το μπλοκ του ΠΑΜΕ.

Το Μουσείο, μέσα από ταλαντεύσεις που υπάρχουν ακόμη, μετατράπηκε, αδύναμα έστω, σε χώρο τρίτης συγκέντρωσης, με άλλο πλαίσιο από αυτό της ΓΣΕΕ και με διάθεση βαθύτερου διαχωρισμού. Όπως σωστά διαπιστώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ανακοίνωσή της, «η εμφάνιση ενός μαζικού και οργανωμένου ανεξάρτητου αγωνιστικού ρεύματος με τα πρωτοβάθμια σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους και τα συνδικάτα που αντιστέκονται και η πρωτοφανής μαχητικότητα και αποφασιστικότητα των σημερινών διαδηλώσεων, αποτελούν τα καινούργια στοιχεία της 15ης Δεκέμβρη και της νέας ανατρεπτικής δυναμικής που αναπτύσσεται».

 Ο όγκος του «μπλοκ του Μουσείου» οφείλεται στην απαγκίστρωση μεγάλων μαζών από τη ΓΣΕΕ, κυρίως του δημόσιου τομέα, της εκπαίδευσης και των ΟΤΑ, νεολαίας και ορισμένων τμημάτων του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα, στο Μουσείο ήρθαν και τμήματα που προηγουμένως «ακουμπούσαν» στο ΠΑΜΕ.

Πρόκειται για μια τάση ουσιαστικής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στο εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα, ασταθή και διακυβευόμενη ακόμη, που μπορεί να επιδράσει, όμως, στην αγωνιστική μεταστροφή των ευρύτερων μαζών στις οποίες συνεχίζει να επιδρά ή και δυναμώνει οριακά το «διαφωνούμε αλλά δεν μπορούμε». Οι πολύμορφες και αντιφατικές ταξικές δυνάμεις στο μαζικό κίνημα βρίσκονται μπροστά σε πιο ανώτερα καθήκοντα και ευθύνες, όπως –τηρουμένων των αναλογιών– και η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, μετά τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης της 7ης Νοέμβρη.

Σε ανακοίνωσή του, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, δίνει το στίγμα της επόμενης ημέρας: «Η σημερινή μεγαλειώδης απεργία και διαδήλωση –τονίζεται– θέτει άμεσα το ζήτημα της κλιμάκωσης των απεργιακών αγώνων. Απέναντι στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και την απόπειρα να αναιρεθεί το σύνολο των κατακτήσεων της εργατικής τάξης δεν χωρά άλλος δρόμος από την πάλη για τη συνολική ανατροπή του μνημονίου, των νόμων που έχουν ψηφιστεί από το σφαγείο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Απαιτεί να φύγει αυτή η κυβέρνηση κάτω από την αποφασιστική πάλη του λαού, τη μαζική κατακραυγή των εργαζομένων». Ο Συντονισμός απαιτεί από τη ΓΣΕΕ και καλεί τις μαχόμενες Ομοσπονδίες να κηρύξουν 24ωρη πανεργατική απεργία στις 22 Δεκέμβρη, ήμερα ψήφισης του προϋπολογισμού. «Σε κάθε περίπτωση –καταλήγει– παλεύουμε μέσα στα σωματεία για να είναι η 22 Δεκέμβρη ημέρα πανεργατικού αγώνα».

Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι πλέον, φανερό ότι η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλη η Αριστερά και ειδικά οι πρωτοπόρες εργατικές δυνάμεις, χρειάζονται αλλαγή ταχύτητας. Ορισμένες πρώτες σκέψεις, μπορούν, αυτή τη στιγμή, να κατατεθούν. Κατ’ αρχάς απαιτείται μια στροφή στο κέντρο βάρους των πολιτικών αιχμών, από τα πολιτικά αιτήματα για το δημόσιο χρέος, στα πολιτικά αιτήματα για την προάσπιση της εργασίας από την παραγωγική της διάλυση και εξαθλίωση, μέσω της ανεργίας, των απολύσεων, των λουκέτων, της φτώχειας και του κατακερματισμού των συμβάσεων. Δεύτερο, αναβαθμίζεται το «δημοκρατικό ζήτημα» σε όλες του τις μορφές. Τρίτο, αναβαθμίζεται το αίτημα για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. Τέταρτο, απαιτείται στροφή στην πάλη κατά εργοστάσιο και επιχείρηση για τη μεγάλη μάχη των συμβάσεων. Και τελευταίο, αλλά καθόλου σε σημασία, αποκτά μεγάλη σημασία ο ποιοτικός μετασχηματισμός του σημερινού Συντονισμού, με υπέρβαση των αντιφάσεών του, στην κατεύθυνση ενός αυθεντικού, μαζικού «ενωτικού κέντρου αγώνα», που θα ενοποιεί και θα πολιτικοποιεί την έκρηξη οικονομικών αγώνων σε επιχειρήσεις και κλάδους, με ενιαίο κοινό στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Φυσικά, αυτή η κίνηση πρέπει να περάσει από την αναγκαία επιμονή για την κοινή δράση με το ΠΑΜΕ. Κυρίως, όμως, θα περάσει από τον πλήρη απογαλακτισμό από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Οι δεκάδες χιλιάδες του Μουσείου, με πολλές αντιφάσεις ακόμη, δείχνουν ότι αναζητούν ένα τέτοιο «ενωτικό κέντρο αγώνα», μια νέα ηγεσία. Ζητούν την υπέρβαση της εξάρτησης, η οποία δεν σπάει με προτάσεις για έκτακτο συνέδριο της ΓΣΕΕ, αλλά ούτε και με βιαστικές κινήσεις διαδηλώσεων κατά της ΓΣΕΕ, που υποβαθμίζουν το ζήτημα της δημιουργίας ενός τέτοιου «κέντρου αγώνα».

Πηγή: http://www.prin.gr/2010/12/15th-december.html