ΤΟ "ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ" ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ …ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.

Το χορό αυτής της ιδιότυπης «αντίστασης» έσυρε πρώτος ο πρωθυπουργός της υποταγής.

του Κ. Κυριακόπουλου

Πιστός στο παπατζήδικο δόγμα τρίτης γενιάς, σύμφωνα με το οποίο ο αποτελεσματικότερος εφιάλτης είναι αυτός που καταφέρνει να πλειοδοτεί καπηλευόμενος τα οράματα του λαού του, με στόχο να τα ευνουχίσει στον πλέον ατιμωτικό ευτελισμό, δε δίστασε να δηλώσει «αντιστασιακός» αλλά και ασυμβίβαστος «πατριώτης» την ίδια στιγμή που παρέδιδε πανηγυρικά τα κλειδιά της χώρας που τον εμπιστεύτηκε, στις δυνάμεις κατοχής με στόχο την πολιτική και οικονομική της υποδούλωση.
Επίκληση στον "πατριωτισμό" μας άλλωστε έκανε ακόμα κι ο ίδιος ο Στρος Καν ευχαριστώντας το πολιτικό του συνεταιράκι, για την παραχώρηση της ψιλής κυριότητας ακόμα και της αξιοπρέπειάς μας.

Τον ίδιο χορό, με ομολογουμένως επιβλητικότερες (φραστικές) τυμπανοκρουσίες, έσυρε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δε δίστασε μάλιστα να τον αναγορεύσει σε πρωταρχικό προεκλογικό συνθηματολόγημα, επιδιώκοντας και αυτός με τη σειρά του να οικοδομήσει εκλογικές παρακαταθήκες καπηλευόμενος επικοινωνιακά την δεδομένη αντίθεση αυτού του λαού σε συγκεκριμένες πολιτικές, αποφεύγοντας όμως επιμελώς να καταδείξει την ανυπαρξία διαφορετικότητας στην ουσία της πολιτικής του πρότασης.

Έτσι, οι κορυφαίοι απολογητές και ορκισμένοι υπηρέτες ενός συστήματος που βάλτωσε στα σύμφυτα με την ύπαρξή του αδιέξοδά του, επιδόθηκαν σε μια ανούσια κοκορομαχία για το «μείγμα» της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αποφεύγοντας και οι δύο επιμελώς να αμφισβητήσουν ευθέως και αδιαπραγμάτευτα τα επικίνδυνα συστατικά του. 

Επί της ουσίας αυτό το παραπλανητικό κουβεντολόι περί «μείγματος πολιτικής»… 

1. Πολιτογραφεί και τους δυό ως αυθεντικούς εκφραστές μιας ταυτόσημης - ως προς το περιεχόμενο των συστατικών της - πολιτικής, που εχθρεύεται την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων. Και…

2. Ισοδυναμεί με έναν κώδικα όρκου πίστεως στα υπερεθνικά αφεντικά, πως και οι δυό τους αποτελούν ορκισμένους θεματοφύλακες, των κεντρικών τους επιλογών και των κυρίαρχων επιδιώξεων.
Στην πράξη, ο «αντιμνημονιακός» πατριώτης Σαμαράς ψήφισε το 90% των καταστρεπτικών για την Ελληνική κοινωνία νομοθετημάτων που έφερε στη Βουλή ο «μνημονιακός» πατριώτης Jeffrey, και έτσι επιτέλεσαν και οι δυό άψογα το «πατριωτικό» τους καθήκον, στην κατεύθυνση μιας συνολικής εθνικής και κοινωνικής αποδόμησης.
Φαιδρά «διαφορετικοί» μέσα στην εξοργιστικά προκλητική ομοιότητά τους…
Αλλά και τραγικά άψογοι τιμητές ο ένας στην υπογραφή του άλλου, αφού ο δεύτερος δεν τολμά να δηλώσει απειθαρχία και πολιτική αμφισβήτηση στις ντροπιαστικές υπογραφές του πρώτου, μέσα από τις οποίες η χώρα καταδυναστεύεται και η Ελληνική κοινωνία οδηγείται στον αφανισμό.

ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Και στον αντίποδα, οι κορυφαίοι του δικομματισμού…
Ο Τσίπρας και το σινάφι του ως γνήσια παιδιά του …συστημικού δοκιμαστικού σωλήνα…
Ο πατριδοκάπηλος καιροσκόπος του ερμαφρόδιτου συμβιβασμού…
Το πολιτικό δημιούργημα του Κουβέλη που δεν άργησε να αναδειχτεί σε φτηνών απαιτήσεων επαίτη του πολιτικού συστήματος της ενσωμάτωσης…
Και φυσικά από αυτή την ανίερη συνδιαλλαγή δε θα μπορούσε να λείπει το πολιτικό ανεμογκάστρι της Ντόρας. 

ΚΟΙΝΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΟΛΩΝ…

Ο επικοινωνιακός τακτικισμός. 
Η ψευδεπίγραφη δηλαδή αντιπαράθεση για τη διεκπεραιωτική «μαστοριά» του καθενός, που επιχειρεί να αφήσει αλώβητη την τραγική τους ομοιότητα στην ουσία των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών που επιβάλλονται στην Ελληνική κοινωνία.
Θλιβερός αλλά κυρίως επικίνδυνος συνεταίρος σ αυτήν την προσπάθεια, τα χειραγωγούμενα (και χειραγωγούντα) από το πολιτικό σύστημα ΜΜΕ, που προσφέρουν αφειδώς τον πολύτιμο χρόνο και χώρο τους, για το ανεξέλεγκτο ξεδίπλωμα μιας πρωτοφανούς επικοινωνιακής καταιγίδας με στόχο τον αποπροσανατολισμό και τη γενικευμένη κοινωνική αποβλάκωση.
Κεντρικό ζητούμενο ο εκφυλισμός της κοινωνικής αγανάκτησης, η άμβλυνση της κοινωνικής οργής, η κάμψη κάθε αγωνιστικής διάθεσης με στόχο την πολιτική ανατροπή.

Ο ΙΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟΣ ΟΡΚΟΣ ΤΟΥΣ. 

 

Το τμήμα του πολιτικού συστήματος που λειτουργεί ως στυλοβάτης των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών, εγκλωβισμένο συνειδητά στον άκαπνο τακτικισμό του, ακόμα και μέσα από το υποτιθέμενα αντιπολιτευτικό του παραλήρημα, αυτό που επιδιώκει είναι:

1. Να παραφράσει την ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής, με στόχο τον πολιτικό αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Και αυτό το επιχειρεί άλλοτε «δαιμονοποιώντας» τα επιμέρους μέτρα αφήνοντας στο απυρόβλητο τη συνολική πολιτική (βλ. Σαμαράς, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις) και άλλοτε λιβανίζοντας το δήθεν «αναγκαίο» των επιμέρους οδυνηρών ρυθμίσεων επιχειρώντας να συγκαλύψει τις γενικευμένες στοχεύσεις, (βλ. ΠΑΣΟΚ, Μπακογιάννη και λοιποί «κοινωνικοί» αναμορφωτές).

2. Να αποκρύψει από το λαό την εφιαλτική αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι απλή όσο και ξεκάθαρη.
Το μνημόνιο, οι προβλέψεις, οι ρυθμίσεις του και οι επιδιωκόμενες ανατροπές, δε συνιστούν μια τεχνοκρατικού χαρακτήρα παρέμβαση με στόχο την άρση θεσμικών ή άλλων λειτουργικών παραμορφώσεων.

Συνιστούν μια ενιαία στρατηγική της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της ολιγαρχίας του υπερσυσσωρευμένου πλούτου, σε βάρος των λαών συνολικά ( γι αυτό και εφαρμόζονται με ενιαίο τρόπο απέναντι σε όλους), που αποσκοπεί στην ανακοπή των αδιεξόδων του συστήματος της πολιτικής και της οικονομικής της εξουσίας, και μόνο ανάλογες στρατηγικές ανατροπής - που δε θα εξαντλούνται σε τακτικίστικα παιχνιδίσματα αλλά θα αμφισβητήσουν ευθέως την προοπτική της κυριαρχίας της - είναι δυνατόν να την ανατρέψουν. 

Πηγή: http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/12/blog-post_6443.html