Ένα αθόρυβο κοινωνικό ιατρείο

του Παναγιώτη Χριστοδούλου

Το κοινωνικό ιατρείο αλληλεγγύης στην Πάτρα είναι ένα …αθόρυβο κοινωνικό ιατρείο. Δεν πρωταγωνιστεί σε πάνελ συζητήσεων , στο ίντερνετ, σε δελτία ανακοινώσεων. Ακόμα και η τοποθεσία του στην πλατεία εργατικών κατοικιών είναι σιωπηλή. Είναι σιωπηλό γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε. 

Η ιδέα της δημιουργίας ενός κοινωνικού ιατρείου στην Πάτρα δεν ήταν καινούρια. 

Είχαν επιχειρηθεί αρκετές βροντερές προσπάθειες την τελευταία διετία. Από φοιτητές ιατρικής, από λαϊκές συνελεύσεις, από το κίνημα των αγανακτισμένων, από νοσοκομειακούς γιατρούς. 

Ειρωνικό ίσως ότι η μόνη αθόρυβη προσπάθεια ήταν αυτή που είχε επιτυχία.

Μετά από πρόταση γιατρών στο ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας συγκλήθηκε μια αρκετά μαζική σύσκεψη πριν από 8 μήνες. Εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές, η Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Αχαΐας , η ομάδα Γενικών Γιατρών Αχαΐας, το Πανεπιστήμιο, και φυσικά ο Ιατρικός Σύλλογος Πάτρας αποφάσισαν την δημιουργία ενός κοινωνικού ιατρείου αλληλεγγύης το οποίο θα λειτουργούσε εθελοντικά και θα ήταν ανοιχτό για κάθε άνεργο και ανασφάλιστο, Έλληνα ή μετανάστη. Η δημιουργία συνδυάστηκε με την ίδρυση του κοινωνικού φαρμακείου Πάτρας.

Με τη συμβολή του Δήμου Πατρών και την παραχώρηση χώρου ξεκίνησε δύο μήνες η λειτουργία του. Αθόρυβα όπως και η πρώτη συνέλευση του...

Τα πράγματα ειδικά στην αρχή δεν ήταν εύκολα. Λίγος κόσμος ήξερε την ύπαρξη του, το πρόγραμμα λειτουργίας συμπληρώνονταν δύσκολα. Τους πρώτους 2 μήνες η λειτουργία του ήταν αποθαρρυντική. Παρολ’ αυτά με την επίμονη προσπάθεια των εθελοντών, το Κοινωνικό Ιατρείο κατάφερε να αποκτήσει πρόσωπο. Δειλά δειλά όλο και περισσότερος κόσμος έκανε την εμφάνιση του, το πρόγραμμα συμπληρώνονταν με περισσότερους εθελοντές και τώρα πλέον μπορεί να  λειτουργεί κανονικά και να παρέχει πρωτοβάθμια περίθαλψη σε έναν σημαντικό αριθμό κατοίκων της περιοχής. 

Γύρω από το κοινωνικό ιατρείο αναπτύχθηκε σταδιακά ένα δίκτυο ιδιωτών γιατρών από όλες τις ειδικότητες ώστε να καλύπτει ιατρικές ανάγκες που δεν μπορούσαν να καλυφθούν στο χώρο του κοινωνικού ιατρείου. Φυσικά όλα τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί . Καθημερινά προκύπτουν καινούργια, αλλά τώρα πια υπάρχει η δυνατότητα να εντοπίζονται, να συζητιούνται και να αντιμετωπίζονται.

Μετά από 8 μήνες λοιπόν διαπιστώνουμε ότι το να λειτουργεί μια δομή κοινωνικής αλληλεγγύης είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι φαίνεται. Ίσως είναι η πιο επίπονη κινηματική πράξη, που χρειάζεται προσωπική αφιέρωση, συνέπεια, οργανωτικότητα, που χρειάζεται την ισότιμη συμμετοχή όλων, που διαμορφώνει τα χνάρια για παραδείγματα κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων που δεν υπακούουν στην λογική της αγοράς και του κέρδους. Αλλά και πολύ αποτελεσματική στο να μάχεται τον ερχομό μιας κοινωνίας της ζούγκλας. Και πολύ συγκινητικό όταν βλέπεις απελπισμένους ανθρώπους, απολυμένους , εξαθλιωμένους από την πολιτική του μνημονίου, να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνοι τους. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος ρόλος του.

Γι αυτό είναι αθόρυβο σε σχέση με κάποια επικοινωνιακά, δήθεν αλληλεγγύης, εγχειρήματα ορισμένων κοινωνικών κανίβαλων του φασισμού.

Γιατί σκοπός του είναι να συμβάλει στο να κρατηθεί όρθια η κοινωνία, στο να μη σκύψουν το κεφάλι η από κάτω, στο να προχωρήσουν ενωμένοι σε ένα καλύτερο μέλλον.

ΥΓ. Το κοινωνικό ιατρείο συνεχίζει να λειτουργεί αθόρυβα κάθε Δευτέρα και Τετάρτη 6 με 8 και Σάββατο 10 με 12.

*Ο Παναγιώτης Χριστοδούλου είναι μέλος της συντονιστικής ομάδας του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Πάτρας

Πηγή: alterthess.gr