γράφει ο πάροικος
[...] η εκτροφή σαρκοβόρων, την οποία το σύστημα όχι απλώς επιτρέπει αλλά και ενθαρρύνει μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, είναι επικίνδυνη εργασία μέσα σε κλουβί, στο οποίο τώρα μοιάζει απελπιστικά αυτοπαγιδευμένη και αβοήθητη. Όταν η έκδοση και εμπορία του χρήματος έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτες και ταυτοχρόνως οι κόκκινες γραμμές στα ελλείμματα των προϋπολογισμών, μαζί με τις πολιτικές που τα συντηρούν και τα αυξάνουν υπαγορεύονται από τους ίδιους ιδιώτες, είναι φυσικό το πολιτικό και το οικονομικό κτήνος να συμπεριφέρονται στη λεία τους αναλόγως των ορέξεών τους υπακούοντας σε βασικά ζωώδη ένστικτα. Και κάποτε η λεία που ορέγονται δεν είναι άλλη από τον ίδιον τον εκτροφέα. [...]
Το ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα υπό διαρκή απειλή κατάρρευσης στην οποία τον θέτουν οι ίδιοι του οι μηχανισμοί -των ιδεολογικών συμπεριλαμβανομένων- ήταν για κάποιους δεδομένο παλαιόθεν. Η θέση τους αυτή υποστηριζόταν συνεπώς ακόμα και σε περιόδους παχέων αμερικανικών αγελάδων, εν μέσω γενικής ευφορίας από τις ανοδικές χρηματιστηριακές τιμές και τα οικονομίστικα "μπουμ". Αυτά έκαναν τους εν λόγω αιρετικούς να φαίνονται αμετανόητοι σοσιαλ-αιθεροβάμονες και να αντιμετωπίζονται αν όχι πάντα με φανερή χλεύη, τουλάχιστον με υπομειδιώσα συγκατάβαση και με αφ' υψηλού και εκ του ασφαλούς συμπάθεια, παρόμοια με εκείνη που συνήθως η πνευματική «υγεία» επιφυλάσσει σε ασυλοποιημένους ψυχικά ασθενείς: «ησύχασε, εδώ είμαστε όλοι φίλοι σου»...