του Alexander GaulandΤί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας;
«Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπηροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις.
Τα ποσά για την ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπεια μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, δηλαδή του δικτύου ασφαλείας που προορίζεται για τους ανέργους, όταν αυτοί, μετά τη συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες για την αγορά εργασίας, δεν έχουν πλέον δικαίωμα να λαμβάνουν την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, μετά από 39 εβδομάδες, δεν μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα της κύριας υποστήριξης.
Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο Κανονισμός προέβλεπε έναν νέο φόρο κρίσης, ο οποίος έπρεπε να καταβληθεί υπό την μορφή πρόσθετης επιβάρυνσης του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος. Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την εκάστοτε επαγγελματική κατηγορία ανέρχονταν από 8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, στο οποίο περιερχόταν κανείς αν δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως» .
Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους.
Μέγα λάθος! Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6ης Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι και τότε ο Heinrich Brüning προσπαθούσε με μια πολιτική ύφεσης να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – «λίγότερο από 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού» – ανατράπηκε από έναν κάποιο Adolf Hitler, ο οποίος ύστερα από ένα σύντομο ιντερμέτζο, ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Μέγα λάθος! Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6ης Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι και τότε ο Heinrich Brüning προσπαθούσε με μια πολιτική ύφεσης να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – «λίγότερο από 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού» – ανατράπηκε από έναν κάποιο Adolf Hitler, ο οποίος ύστερα από ένα σύντομο ιντερμέτζο, ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα.
Αντί με την μείωση του χρέους και την μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα τεθεί σε εφαρμογή εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, η οποία είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ. Μια πολιτική που δε δημιούργησε πουθενά νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.
Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η χρήση του ορισμού της έννοιας της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένος, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Το σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα, δεν θα πάει καλά. Και το κόστος της αποτυχίας του θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
- Φροντίδα Κρίσης: Πρόκειται για τον Νόμο περι ανέργων (Gesetz über die Krisenfürsorge für Arbeitslose http://www.chroniknet.de/daly_de.0.html?year=1926&month=11&day=21)
που ψηφίσθηκε στις 21.11.1926 και ήταν συστατικό στοιχείο του προγράμματος λιτότητας που επέβαλε η τότε κυβέρνηση. - Ο όρος Κανονισμός (Verordnung) είναι το ίδιο με το Μνημόνιο του Γ.Α. Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου