Δημοσιεύτηκε στην "ΑΥΓΗ της Κυριακής" 17.4.2011
της Νάντιας Βαλαβάνη
Με το διαρκώς επιδεινούμενο Μνημόνιο να πλησιάζει τα πρώτα του γενέθλια σ΄ ένα τοπίο προϊούσας κοινωνικής ερήμωσης, με την επίσημη ανεργία να ξεπερνάει για πρώτη φορά την κόκκινη γραμμή του 15%, με τη οικονομική και άλλη βία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων αφόρητη, με το μέλλον κλειστό στην ελπίδα ταυτόχρονα για όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και πριν απ’ όλα για τους νέους ανθρώπους, η κυβέρνηση επεκτείνει μια μερική εσωτερική στάση πληρωμών υπέρ των δανειστών και σε βάρος του λαού. Ταυτόχρονα ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος και δημόσια περιουσία παίρνουν σειρά εκπλειστηριασμού.
Σε αυτές τις συνθήκες η αντίσταση εμφανίζεται ως η «φυσική» κατάσταση των ανθρώπων περισσότερο από μια ζωή στα γόνατα. Ωστόσο, παρά ορισμένες σοβαρές εργατικές κινητοποιήσεις, τη λαϊκή εξέγερση της Κερατέας και τις εκρήξεις αυτενέργειας νέων κινημάτων τύπου «Δεν πληρώνω», η συντριπτική πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας και των νέων παραμένει «παγωμένη».
Η ιστορικής σημασίας, εξαιρετικά προβληματική στάση της ίδιας της αριστεράς απέναντι στο κοινωνικοπολιτικό τσουνάμι, καθώς οι όποιες ενωτικές δράσεις στους κόλπους της περιορίζονται σε πρωτοβουλίες ανθρώπων της βάσης της, λειτουργεί βέβαια ως τροχοπέδη. Ενώ όμως το αδιέξοδο της πολιτικής του Μνημόνιου γίνεται φανερό ακόμα και στους εμπνευστές της, το πυκνό κυβερνητικό-συστημικό σύμπλεγμα προπαγάνδας καταφέρνει μέχρι στιγμής να κρατά εκατομμύρια ανθρώπους εγκλωβισμένους στη μυθολογία του «μονόδρομου». Έτσι το χρέος γίνεται κομβικό σημείο όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και της αφύπνισης των εργαζόμενων.
Η δίψα για γνωριμία με μια «άλλη άποψη» είναι όμως τόσο μεγάλη, ώστε άρκεσε η προβολή μιας ταινίας με θέμα την πρόσφατη διεθνή εμπειρία από την πάλη λαών που πέτυχαν έλεγχο και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους τους, για να φουντώσει η πιο ουσιαστική συζήτηση από την αρχή της χρονιάς: Περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι είδαν μέσα στις πρώτες πέντε μέρες το ντοκιμαντέρ Debtocracy των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, μελών της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση επιτροπής ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ), που γυρίστηκε μέσα σε δύο μήνες αυτοχρηματοδοτούμενο από τους θεατές του με στόχο τη διανομή του χωρίς πνευματικά δικαιώματα μέσω του διαδικτύου. Όχι τυχαία ο ανταποκριτής στις ΗΠΑ μεγάλου καναλιού μετέδωσε ότι «κύκλοι» του ΔΝΤ εμφανίζονται θορυβημένοι… Η Πρωτοβουλία για ΕΛΕ καλεί όλες τις κοινωνικές συλλογικότητες το επόμενο διάστημα να μεταφέρουν στο δημόσιο χώρο την κουβέντα που βράζει στις παρέες, με οργανωμένες συζητήσεις και συλλογή υπογραφών για ΕΛΕ, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος για κοινωνικό έλεγχο του χρέους. Ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τα «μυστικά» σχέδια «αναδιάρθρωσης» του χρέους με πρωτοβουλία των διεθνών δανειστών, Ε.Ε., ΔΝΤ και κυβέρνησης, περίπου ομολογημένα τα τελευταία 24ωρα, που θα καταδικάσουν σε μια απομίμηση ζωής υπαγορευμένη από ένα διαρκές Μνημόνιο και τα αγέννητα εγγόνια μας.
Ο πολιτικός χρόνος για ένα αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα με αντικείμενο το χρέος πυκνώνει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετρούμε τα τελευταία 24ωρα πριν την αναγγελία συγκρότησης ΕΛΕ «από τα κάτω», με επίκεντρο συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις, στην Ιρλανδία. Αντίστοιχες σκέψεις «τρέχουν» πλέον και στην Πορτογαλία. Η ελληνική Πρωτοβουλία για ΕΛΕ, που πρωτοεμφανίστηκε στις 3-3-2011 θέτοντας το ζήτημα της πάλης για την υπεράσπιση των εργαζόμενων και του λαού ως υπέρτατο συμφέρον απέναντι στα συμφέροντα των δανειστών – «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» - απαιτώντας ταυτόχρονα έλεγχο του απεχθούς, παράνομου και μη νομιμοποιημένου χρέους, διοργανώνει στις 6-7-8 Μαΐου 2011 στη Νομική Σχολή διεθνές συνέδριο για το χρέος. Σύνθημα του, «Χρέος – Ελέγχω, διεκδικώ, δεν πληρώνω». Στόχος του, μέσα από μια «Διακήρυξη των Αθηνών» να καθοριστεί το πεδίο για συντονισμό της κοινωνικής πάλης για έλεγχο και διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους σε κάθε χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Διεκδικώντας και προσφέροντας έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη στην εργατική τάξη των χωρών με πλεονάσματα, πριν απ’ όλα της Γερμανίας, που πηγάζουν από τα ελλείμματα των υπόλοιπων: Το Σύμφωνο για το Ευρώ καταδικάζει όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους σε διαρκές καθεστώς άγριας λιτότητας υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Μια τέτοια προοπτική δε μπορεί να αποτελέσει επιλογή για το αύριο για τους λαούς της Ευρώπης.
της Νάντιας Βαλαβάνη
Με το διαρκώς επιδεινούμενο Μνημόνιο να πλησιάζει τα πρώτα του γενέθλια σ΄ ένα τοπίο προϊούσας κοινωνικής ερήμωσης, με την επίσημη ανεργία να ξεπερνάει για πρώτη φορά την κόκκινη γραμμή του 15%, με τη οικονομική και άλλη βία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων αφόρητη, με το μέλλον κλειστό στην ελπίδα ταυτόχρονα για όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και πριν απ’ όλα για τους νέους ανθρώπους, η κυβέρνηση επεκτείνει μια μερική εσωτερική στάση πληρωμών υπέρ των δανειστών και σε βάρος του λαού. Ταυτόχρονα ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος και δημόσια περιουσία παίρνουν σειρά εκπλειστηριασμού. Σε αυτές τις συνθήκες η αντίσταση εμφανίζεται ως η «φυσική» κατάσταση των ανθρώπων περισσότερο από μια ζωή στα γόνατα. Ωστόσο, παρά ορισμένες σοβαρές εργατικές κινητοποιήσεις, τη λαϊκή εξέγερση της Κερατέας και τις εκρήξεις αυτενέργειας νέων κινημάτων τύπου «Δεν πληρώνω», η συντριπτική πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας και των νέων παραμένει «παγωμένη».
Η ιστορικής σημασίας, εξαιρετικά προβληματική στάση της ίδιας της αριστεράς απέναντι στο κοινωνικοπολιτικό τσουνάμι, καθώς οι όποιες ενωτικές δράσεις στους κόλπους της περιορίζονται σε πρωτοβουλίες ανθρώπων της βάσης της, λειτουργεί βέβαια ως τροχοπέδη. Ενώ όμως το αδιέξοδο της πολιτικής του Μνημόνιου γίνεται φανερό ακόμα και στους εμπνευστές της, το πυκνό κυβερνητικό-συστημικό σύμπλεγμα προπαγάνδας καταφέρνει μέχρι στιγμής να κρατά εκατομμύρια ανθρώπους εγκλωβισμένους στη μυθολογία του «μονόδρομου». Έτσι το χρέος γίνεται κομβικό σημείο όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και της αφύπνισης των εργαζόμενων.
Η δίψα για γνωριμία με μια «άλλη άποψη» είναι όμως τόσο μεγάλη, ώστε άρκεσε η προβολή μιας ταινίας με θέμα την πρόσφατη διεθνή εμπειρία από την πάλη λαών που πέτυχαν έλεγχο και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους τους, για να φουντώσει η πιο ουσιαστική συζήτηση από την αρχή της χρονιάς: Περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι είδαν μέσα στις πρώτες πέντε μέρες το ντοκιμαντέρ Debtocracy των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, μελών της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση επιτροπής ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ), που γυρίστηκε μέσα σε δύο μήνες αυτοχρηματοδοτούμενο από τους θεατές του με στόχο τη διανομή του χωρίς πνευματικά δικαιώματα μέσω του διαδικτύου. Όχι τυχαία ο ανταποκριτής στις ΗΠΑ μεγάλου καναλιού μετέδωσε ότι «κύκλοι» του ΔΝΤ εμφανίζονται θορυβημένοι… Η Πρωτοβουλία για ΕΛΕ καλεί όλες τις κοινωνικές συλλογικότητες το επόμενο διάστημα να μεταφέρουν στο δημόσιο χώρο την κουβέντα που βράζει στις παρέες, με οργανωμένες συζητήσεις και συλλογή υπογραφών για ΕΛΕ, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος για κοινωνικό έλεγχο του χρέους. Ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τα «μυστικά» σχέδια «αναδιάρθρωσης» του χρέους με πρωτοβουλία των διεθνών δανειστών, Ε.Ε., ΔΝΤ και κυβέρνησης, περίπου ομολογημένα τα τελευταία 24ωρα, που θα καταδικάσουν σε μια απομίμηση ζωής υπαγορευμένη από ένα διαρκές Μνημόνιο και τα αγέννητα εγγόνια μας.
Ο πολιτικός χρόνος για ένα αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα με αντικείμενο το χρέος πυκνώνει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετρούμε τα τελευταία 24ωρα πριν την αναγγελία συγκρότησης ΕΛΕ «από τα κάτω», με επίκεντρο συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις, στην Ιρλανδία. Αντίστοιχες σκέψεις «τρέχουν» πλέον και στην Πορτογαλία. Η ελληνική Πρωτοβουλία για ΕΛΕ, που πρωτοεμφανίστηκε στις 3-3-2011 θέτοντας το ζήτημα της πάλης για την υπεράσπιση των εργαζόμενων και του λαού ως υπέρτατο συμφέρον απέναντι στα συμφέροντα των δανειστών – «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» - απαιτώντας ταυτόχρονα έλεγχο του απεχθούς, παράνομου και μη νομιμοποιημένου χρέους, διοργανώνει στις 6-7-8 Μαΐου 2011 στη Νομική Σχολή διεθνές συνέδριο για το χρέος. Σύνθημα του, «Χρέος – Ελέγχω, διεκδικώ, δεν πληρώνω». Στόχος του, μέσα από μια «Διακήρυξη των Αθηνών» να καθοριστεί το πεδίο για συντονισμό της κοινωνικής πάλης για έλεγχο και διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους σε κάθε χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Διεκδικώντας και προσφέροντας έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη στην εργατική τάξη των χωρών με πλεονάσματα, πριν απ’ όλα της Γερμανίας, που πηγάζουν από τα ελλείμματα των υπόλοιπων: Το Σύμφωνο για το Ευρώ καταδικάζει όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους σε διαρκές καθεστώς άγριας λιτότητας υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Μια τέτοια προοπτική δε μπορεί να αποτελέσει επιλογή για το αύριο για τους λαούς της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου