του Γιώργου Ρούσου Η συμφωνία των Βρυξελλών της 26ης Οκτωβρίου είναι βέβαιο ότι επιτείνει παραπέρα την εξάρτηση της Ελλάδας, η οποία παίρνει πια χαρακτήρα μιας νέου τύπου κατοχής από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Η κατοχή αυτή δεν πρόκειται να περιοριστεί μόνον στην Ελλάδα αλλά θα επεκταθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ θα συνδυαστεί και με την ένταση της εκμετάλλευσης και του ίδιου του Γερμανικού λαού.
- Η διαπίστωση αυτή απορρέει από τις θρασύτατες δηλώσεις των εκπροσώπων των κατακτητών όπως ο Σόιμπλε που κάνουν άμεσα λόγο για «αναγκαιότητα περιορισμού της λαϊκής κυριαρχίας της Ελλάδας».
- Απορρέει ακόμη από το γεγονός ότι η Ελληνική κυβέρνηση λειτούργησε στην συγκεκριμένη διαπραγμάτευση μάλλον ως παρατηρητής και στη συνέχεια ως εντολοδόχος αποφάσεων που ελήφθησαν από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ με κυρίαρχη την Γερμανία.
- Ακόμη απορρέει από την απόφαση η χώρα μας να έχει από δω και στο εξής μια πολυπρόσωπη, αυστηρή οργανωμένη επιτήρηση που θα καθιστά την όποια κυβέρνηση αποδέχεται αυτή την απόφαση, απλό εκτελεστικό όργανο ξένων συμφερόντων, ή με άλλα λόγια μια σύγχρονη κυβέρνηση Τσολάκογλου.
- Απορρέει επίσης από το γεγονός ότι εξαιρούνται από το κούρεμα τα χρέη προς Τρόικα (65 δις.) και τα ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (60δις.), δηλαδή τα χρέη των συλλογικών εκφραστών των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών
- Απορρέει από το γεγονός ότι τα πρόσθετα δάνεια που θα μας χορηγηθούν θα χρησιμοποιηθούν, όχι μόνον για να ξεπληρώσει ο λαός μας - στην κυριολεξία - τα σπασμένα του κουρέματος, αλλά και για να πληρωθούν οι τόκοι των παλιότερων δανείων.
- Τέλος η εξάρτηση-κατοχή απορρέει από το γεγονός ότι ξεπουλιέται σε τιμή ευκαιρίας ότι ακόμη είχε απομείνει στο δημόσιο, και ότι έχει να προσφέρει τούτος ο ευλογημένος τόπος, μέχρι την ενέργεια του ήλιου που τον λούζει και την αιολική ενέργεια.
Απορρέει όμως και από άλλες λιγότερο εμφανείς από μια πρώτη ματιά επιπτώσεις της Συμφωνίας του κουρέματος.
Αυτές μεταξύ άλλων είναι[i]:
- η δέσμευση να αλλάξει το Σύνταγμα – και όχι μόνον της Ελλάδας - έτσι ώστε να απαγορεύεται πια και Συνταγματικά η δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Και ως προς αυτό ο τόνος θα πρέπει να δοθεί όχι τόσο στο περιεχόμενο της αλλαγής, αλλά στη δέσμευση για αλλαγή, που σηματοδοτεί την κατάργηση αναφανδόν και τυπικά της ελάχιστης εναπομένουσας λαϊκής κυριαρχίας.
- η θεσμοθέτηση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο Συνθηκών, Οδηγιών κλπ υποχρεωτικών για τις χώρες μέλη της ΕΕ που θα νομιμοποιούν ποικιλοτρόπως την ένταση της εκμετάλλευσης.
- η παράδοση των ελληνικών τραπεζών και συνεπώς της χρηματοδότησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στο ξένο κεφάλαιο, στους ξένους τραπεζικούς ομίλους, οι οποίοι θα σπεύσουν να αγοράσουν τις μετοχές που θα κατέχει το ελληνικό δημόσιο ως αντάλλαγμα της συμβολής του στην κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, η οποία όμως δεν έχει δικαίωμα να κρατήσει πάνω από δυο χρόνια.
Όλα τα παραπάνω τεκμαίρουν μια νέα κατοχή και απαιτούν η λαϊκή αντίσταση πέρα των άλλων να προβάλλει και ένα βροντερό με όλα τα μέσα ΟΧΙ σε αυτήν. Όμως αυτό το ΟΧΙ δεν θα πρέπει να εκλάβει τον χαρακτήρα μιας αποσπασμένης πατριωτικής ή ακόμη χειρότερα εθνικής διεκδίκησης , αλλά να ενταχθεί στην συνολικότερη αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να διεκδικηθεί με τίποτα ούτε σε σύμπνοια ή και απλή συμπόρευση με το εξίσου απεχθές για τα λαϊκά συμφέροντα ντόπιο κεφάλαιο, ή με άλλα λόγια να προσλάβει το χαρακτήρα της συνεργασίας με την αλήστου μνήμης «εθνική αστική τάξη », ούτε να στραφεί ενάντια στους άλλους λαούς της Ευρώπης. Αντίθετα θα πρέπει να ενταχθεί στα πλαίσια της διεθνιστικής αλληλεγγύης μαζί τους.
Έτσι κι αλλιώς, για να είναι μακροπρόθεσμα αποτελεσματικός ο αγώνας του λαϊκού κινήματος, δηλαδή για να είναι βιώσιμη μια ριζοσπαστική λύση, αυτή δεν μπορεί παρά να υπερβαίνει τα στενά εθνικά όρια και να αγκαλιάζει ένα όσο γίνεται ευρύτερο σύνολο λαών ανά την Ευρώπη και τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να στοχεύει την ανατροπή όχι μόνον των κυρίαρχων ντόπιων μπλοκ εξουσίας, αλλά και των παγκόσμιων αντιδραστικών θεσμών όπως η ΕΕ, και των συμφερόντων που αυτοί εκπροσωπούν.
Τέλος είναι βέβαιο ότι ένα σύγχρονο ΟΧΙ στη νέα κατοχή, όπως άλλωστε και το όχι στο μνημόνιο ή ακόμη και στο ευρώ είναι ανεπαρκέστατα από μόνα τους για να οδηγήσουν σε μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Μάλιστα μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση στο βαθμό που δεν αποκλείεται να υποστηριχτούν από παντελώς αντιθετικές πολιτικές δυνάμεις.
Από την άλλη όμως, μια και αυτά τα ΟΧΙ απαιτείται να διεκδικηθούν άμεσα, εφόσον η κατάκτηση τους αποτελεί ελάχιστη προϋπόθεση για την οποιαδήποτε παραπέρα διεκδίκηση, αποτελεί δηλαδή σπάσιμο της θηλιάς την οποία μας έχουν περάσει, θα πρέπει απαραιτήτως να συνδυαστούν και να προβληθούν ταυτόχρονα με το κατάλληλο ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο που θα τα καταστήσει αποτελεσματικά.
[i] βλέπε πιο αναλυτικά Λεωνίδα Βατικιώτη, «κούρεμα 50% στο χρέος, κρεματόριο 100% για το λαό», εφημερίδα «Πρίν», 29/10/2011
πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου