Χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ;

του Δημήτρη Κουμπή

Τις τελευταίες ιδίως μέρες έχει εξαπολυθεί ένα προπαγανδιστικό κύμα προκειμένου να συσκοτιστεί η στοιχειώδης αλήθεια. 

Η πικρή αυτή αλήθεια συνίσταται στο ότι η Ελλάδα έχει μια κυβέρνηση εργαλείο των δανειστών και της εγχώριας ολιγαρχίας. Ποτέ στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας δεν ήταν τόσο φανερό κάτι τέτοιο. 

Ένας πρωθυπουργός, προερχόμενος από τα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου, που ξεκίνησε την καριέρα του ως σύμβουλος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ για να καταλήξει μέλος της Τριμερούς Επιτροπής και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μια τρικομματική συμμαχία (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) αποφασισμένη να ματώσει τον Έλληνα και την Ελληνίδα. 

Πρόκειται για μια κυβέρνηση που θα καταστήσει τον ελληνικό λαό υποτελή των ξένου κεφαλαίου και των ντόπιων συνεταίρων και συνεργατών τους. Είναι μια κυβέρνηση αντεθνική, κυβέρνηση της υποτέλειας, κυβέρνηση πλιάτσικου σε βάρος του λαού και του τόπου.

Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για ένα νέο, με σύγχρονους όρους ΕΑΜ. Ένα τέτοιο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο θα πρέπει πρώτιστα να αγωνιστεί για να διασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία. Και τούτο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Το χρέος το δημιούργησαν οι ίδιοι οι δανειστές μας σε συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία. Η μόνη, δίκαιη λύση είναι η μονομερής διαγραφή του.

Πολλοί βέβαια αναρωτιούνται μήπως μια τέτοια απόφαση και διεκδίκηση είναι ανέφικτη και μήπως μας οδηγήσει στην πλήρη διεθνή απομόνωση και στην καταστροφή. 

Τα ιστορικά παραδείγματα χωρών που διέγραψαν όλο ή μέρος του χρέους τους μας πείθουν ότι αυτό είναι εφικτό. Η Σοβιετική Ένωση το έπραξε, το ίδιο και στα χρόνια μας η Αργεντινή και το Εκουαδόρ. 

Η πρώτη το επέβαλε με τη δύναμη του επαναστατημένου λαού της και μάλιστα χωρίς να έχει κανένα διεθνές στήριγμα. 

Οι κυβερνήσεις της Αργεντινής και του Εκουαδόρ τα κατάφεραν στηριγμένες στη λαϊκή πίεση. Σε όλες τις περιπτώσεις, μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει την αξιοποίηση των αντιθέσεων συμφερόντων που υπάρχουν ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και, βέβαια, τη μη υποταγή σε καμιά από αυτές.

Υποστηρίζουν πολλοί ότι είναι αδύνατη η διαγραφή του χρέους αφού θα στερούσε τη χώρα μας από τους εταίρους της. Άμεσα μάλιστα, λένε, θα οδηγούσε σε οικονομική ασφυξία αφού δεν θα είχαμε από πού να δανειστούμε. 

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. 

Πρώτον, ακόμη και οι σημερινοί δανειστές μας θα το ξανασκέφτονταν προκειμένου να μη χάσουν τις προσβάσεις τους στην ελληνική οικονομία. 

Δεύτερο, άλλες μεγάλες δυνάμεις (πχ. Κίνα ή Ρωσία ή Βραζιλία), θα προσφέρονταν να καλύψουν το κενό προκειμένου να προωθήσουν τις δικές τους θέσεις. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η ελληνική κυβέρνηση να στέκεται ανεξάρτητα στα πόδια της εκφράζοντας το λαό και στηριζόμενη αποκλειστικά στο λαό.

Έξοδος από το ευρώ

Απαραίτητο επίσης βήμα είναι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Τώρα πια είναι παραπάνω από φανερό ότι το ευρώ αποτέλεσε το μοχλό για την ισχυροποίηση της θέσης της Γερμανίας (και πολύ λιγότερο της Γαλλίας) σε βάρος των ασθενέστερων χωρών της ΕΕ. Επίσης, το ευρώ ωφέλησε τα εγχώρια μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ενώ συσσώρευσε οικονομικά δεινά για το λαό, πριν μάλιστα ξεσπάσει η κρίση. Ακόμη, στερεί από την όποια κυβέρνηση θελήσει, τη δυνατότητα χάραξης ανεξάρτητης πολιτικής.

Η έξοδος από το ευρώ έχει νόημα μόνο στο πλαίσιο μιας συνολικής, δραστικής αναδιανομής του πλούτου σε όφελος των λαϊκών τάξεων και σε βάρος της χρυσοκάνθαρης ολιγαρχίας. Πρέπει να συνοδευτεί από την εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.

Η έξοδος από το ευρώ δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής σε όφελος του λαού που δεν θα λαμβάνει υπόψη της τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Πρακτικά σημαίνει συνολική ρήξη με την ΕΕ. Η αλήθεια είναι ότι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ένα πρόγραμμα σχεδιασμένης βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης που έχει ανάγκη η χώρα μας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να έχει ως ατμομηχανή τον εξυγιασμένο δημόσιο τομέα που θα βρίσκεται κάτω από διαρκή, ολόπλευρο και πολύμορφο λαϊκό έλεγχο. Απαιτείται επίσης η διαφοροποίηση των διεθνών οικονομικών σχέσεων της Ελλάδας ώστε να κοπούν μια για πάντα τα νήματα της εξάρτησης από τον αμερικάνικο και δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

Ένα σύγχρονο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο θα προασπίσει τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ. Όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις κάνουν τη μια παραχώρηση μετά την άλλη προκειμένου να εξυπηρετήσουν πρώτιστα τις ΗΠΑ και τις ΝΑΤΟϊκές ανάγκες, τις ανάγκες δηλαδή των δικών τους εταίρων. Είναι καιρός να κατοχυρωθούν τα εθνικά συμφέροντα και να αναπτυχθεί μια αληθινή πολιτική φιλίας και συνεργασίας με τον τούρκικο λαό ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες.

Το λαϊκό πατριωτικό μέτωπο, το σύγχρονο τούτο ΕΑΜ, τέλος, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ύπαρξη των αμερικανονατοϊκών βάσεων στο έδαφος της πατρίδας μας. Οι βάσεις αυτές έχουν αποφέρει μόνο δεινά στο λαό μας, στο λαό της Κύπρου και στους γειτονικούς αραβικούς λαούς.

Είναι ώρα να αντηχήσουν και πάλι τα λόγια του Δ. Γληνού: «Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, όπου κι αν βρίσκεται και να εργάζεται, γίνεται ένας συντελεστής του αγώνα, ένας συντελεστής της νίκης. Ενωμένοι όλοι μαζί δε θα λυγίσουμε, δε θα υποδουλωθούμε, θα σώσουμε και τη ζωή μας ολόκληρη και τον εαυτό μας, θα ξαναποκτήσουμε τη λευτεριά μας, θα την κατοχυρώσουμε απέναντι σε κάθε επιβουλή, απ’ όπου κι αν προέρχεται, θα νικήσουμε και θα ανοίξουμε το δρόμο για μια καινούρια Ελλάδα λεύτερη, πολιτισμένη και ευτυχισμένη»[1].

[1] Δ. Γληνός, Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ

πηγή: http://www.inprecor.gr/