Η γενιά των αφανών του Πολυτεχνείου

Η λύση μιας παρανόησης: Αυτοί που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του 1973 δεν είναι μόνον οι λίγοι προβεβλημένοι. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους

των Χαράς Τζαναβάρα, Μαρίας Δέδε, Γιώργου Κιούση, Νίκου Ρούμπου, Αγνής Βραβορίτου.

Γενιά ηρωική; Γενιά συμβιβασμένη και εν τέλει βολεμένη; 

Γενιά γεμάτη οράματα, που έδωσε σάρκα και οστά στις έννοιες της Ηθικής, της Αξιοπρέπειας, της Ανθρωπιάς και της Αλληλεγγύης; 

Γενιά που πορεύτηκε έχοντας βάλει πολύ ψηλά τον πήχη μετά το βίωμα εκείνου του Νοέμβρη, ή που λοξοδρόμησε ξεπουλώντας στο πέρασμα του χρόνου και στο παζάρι της καθημερινότητας τα λάβαρά της για ίδιον όφελος;

Τι είναι τελικά αυτή η «γενιά»;

Κακά τα ψέματα, χωρίς να το θέλει κλήθηκε να σηκώσει στους ώμους της το βάρος της εξέγερσης απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών. Πήρε -όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά- το ρίσκο να παίξει τη ζωή της κορώνα-γράμματα. Ενδεχομένως αψήφιστα, αυθόρμητα, χωρίς να έχει πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και των αγώνων.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, η ίδια γενιά μοιάζει να καλείται και πάλι να επωμιστεί ακόμη ένα βάρος και να απολογηθεί σε μεγάλη μερίδα των νέων, που της χρεώνει ευθύνες για τα αδιέξοδα του τώρα, για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, για το μέλλον που φαντάζει εφιαλτικό. 
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως μια ολόκληρη γενιά ταυτίστηκε με αυτούς τους λίγους που φάνηκε να εξαργυρώνουν τους αγώνες τους;

Εύλογη και η απορία: Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης και οι εκατοντάδες μικροί και μεγάλοι αγωνιστές που είδαν τα οράματα του Νοέμβρη να γίνονται σημαία ευκαιρίας και σάκος του μποξ για τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης κοινωνίας; 

Μήπως έχουν μερίδιο ευθύνης και όσοι επέλεξαν το ρόλο της «σιωπηρής πλειοψηφίας»;

Πηγή:http://www.enet.gr/