Αυτό που τρέμουν είναι ο λαός

Έχουν γραφτεί και θα γραφούν πολλά για τις αιτίες που το σύστημα οδηγήθηκε στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου. 

Τα κρατικοδίαιτα όμως Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού προσπαθούν να συσκοτίσουν και έναν άλλο καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων, τον καθοριστικότερο ίσως: την λαϊκή οργή, τον παλλαϊκό ξεσηκωμό, όπως αυτόν της 28ης Οκτωβρίου.

Από τότε άλλωστε δεν επιταχύνθηκαν οι εξελίξεις που οδήγησαν στην “συνεννόηση”;

Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στην επέτειο της 17 Νοεμβρίου:  Θα φανεί μετά, ως η πρώτη μεγάλη δοκιμασία της νέας κυβέρνησης.

Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι η κοινωνία προσπαθεί να καταλάβει τι της συνέβη με την κυβέρνηση Παπαδήμου και να πάρει μια ανάσα από όσα δραματικά έζησε τις προηγούμενες ημέρες. Όμως το  τέλος του μηνός και οι λογαριασμοί έρχονται τρέχοντας, όπως και η εφαρμογή των μέτρων που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί με τα νέα.  Και η “σιωπηλή πλειοψηφία” έχει άλλες έγνοιες προς το παρόν. Να πληρώσουν το ρεύμα, τα σχολεία και τα φροντιστήρια, τα δάνεια και να προσπαθήσουν να κρατήσουν το σπίτι τους.
 

Όταν όμως αυτοί οι πολλοί βγουν, αργά ή γρήγορα, στο Σύνταγμα, τότε ούτε είκοσι ούτε πενήντα διμοιρίες ΜΑΤ δεν θα σώσουν τον “ναό της Δημοκρατίας” και το ιερατείο της  Μεταπολίτευσης που προσπαθεί να διασωθεί με τον κ. Παπαδήμο. Θα έχει τελειώσει η Ελλάδα του 74, η Ελλάδα που κατάπιε και χώνεψε με lifestyle και καλοπέραση τους Αττίλες και άφησε να την καβαλήσουν οι πολύχρωμοι μητραλοίες της “Δημοκρατίας”…

Τα έχουμε ξαναγράψει αυτά αλλά τα ιερατεία των κομμάτων δεν τα αντιλαμβάνονται, δεν μπορούν να τα αντιληφθούν.

Το «σύστημα» δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.

Πριν από κάποιες ημέρες, μας έστειλαν μια φωτογραφία που έδειχνε μια ομάδα Ελλήνων διαδηλωτών, μπροστά στον Παρθενώνα, να κρατάει ένα λευκό πανό που έγραφε με τεράστια μαύρα και κόκκινα γράμματα «ΟΧΙ, 1940-2011».
 

Το μήνυμα που συνόδευε την φωτογραφία, έλεγε πως οι φετινές παρελάσεις για την επέτειο του ΟΧΙ, ακυρώθηκαν από τις λαϊκές διαδηλώσεις, με τον κόσμο να διώχνει τους εκπροσώπους της κυβέρνησης από τους χώρους των εκδηλώσεων.
 
Στη Θεσσαλονίκη, ο πρόεδρος της χώρας αναγκάστηκε να αποχωρήσει, και για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της πόλης, δεν έγινε η καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση της 28^η Οκτωβρίου.
 
Στην Αθήνα, όπου η αστυνομία εμπόδισε τον κόσμο να πλησιάσει την υπουργό Παιδείας, η μαθητική παρέλαση έγινε κανονικά, με πολλά παιδιά να φοράνε μαύρα μαντήλια, και άλλα να στρέφουν το βλέμμα τους στην αντίθετη κατεύθυνση, όταν πλησίαζαν την υπουργό.
 
Όχι στον Μουσολίνι το 1940, Όχι στους τραπεζίτες και στους ντόπιους συνεργάτες τους το 2011.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία, πως αν η ελληνική αριστερά κατάφερνε σήμερα να εκδιώξει τους ντόπιους πράκτορες των διεθνών τραπεζών, ίσως να ακολουθούσε μια Νατοϊκή επέμβαση, κρυφή και φανερή, χρησιμοποιώντας ένα ευρύ οπλοστάσιο δολοφονιών, αεροπορικών επιθέσεων, ακόμη και ένοπλης στήριξης των όποιων δυνάμεων  δεν θα είχαν συνταχθεί με την αριστερά. Θα το δούμε...Πρέπει όμως να τολμήσουμε. Αρκεί να οργανωθούμε. Τώρα!
 
66 χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, και 40  χρόνια μετά την νέο-φιλελεύθερη αντεπίθεση που εντάθηκε τη δεκαετία του 1970, το σύστημα δέχεται από παντού πιέσεις, όπως αποδεικνύουν τα παγκόσμια κινήματα διαμαρτυρίας.

Οι διαδηλωτές του κινήματος Occupy Wall Street, γεύτηκαν στο πετσί τους τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα της αστυνομίας, και αντιλήφθηκαν ότι όταν βάζεις το σύστημα στη γωνία, αυτό κάνει τα πάντα για να διαλύσει αυτόν που το απειλεί. Ο αστυνομικός χάνει το χαμόγελό του, και ο δήμαρχος επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας. Από την πλευρά τους, τα δικαστήρια καταδικάζουν παραδειγματικά, και με συνοπτικές διαδικασίες. Οι φυλακές γεμίζουν…
 

Η οργανωμένη καταστολή αντιμετωπίζεται μόνο με οργανωμένη αντίσταση. Kαι αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε.
The Week

Πηγή: antinews