Κίνημα αριστερό ενάντια στο ευρώ τώρα

του Χρήστου Κόνιαρη

Η αριστερά που μπορεί, να σηκώσει το γάντι

Η ιερή συμμαχία που συγκροτείται από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ντόπιο αστικό πολιτικό μπλοκ και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης έχουν επιδοθεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια για τη υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών που πυρήνα τους έχουν την διάσωση της ευρωζώνης κα του ευρώ. Καθημερινά βιώνουμε την επικοινωνιακή καταιγίδα με στόχο την τρομοκράτηση του λαού για να υπηρετηθεί αυτή η πολιτική.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ θεωρητικά το ζήτημα που ετίθετο με το δημοψήφισμα ήταν η κύρωση ή μη της συμφωνίας στις 26 Οκτωβρίου και της δανειακής σύμβασης, όλοι μιλούν για τους τριγμούς που θα επέφερε η καταψήφισή της από τον ελληνικό λαό, με τελική κατάληξη την κατάρρευση του ευρώ και της ευρωζώνης.

Είναι επιπλέον κατανοητό από ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού ότι το χρέος που φορτώθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε συνδυασμό με τη νέα υπερχρέωση από τις πολιτικές του μνημονίου, είναι άδικο και δεν πρέπει να πληρωθεί.

Ταυτόχρονα όμως, ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού αντιλαμβάνονται ότι πυρήνας για την υπερχρέωση της χώρας και την καταστροφή της παραγωγικής της βάσης είναι οι μονεταριστικές πολιτικές που εφαρμόζονται με στόχο την διάσωση της ευρωζώνης και του ευρώ και την διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα που όλο τα αστικό μπλοκ έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια κινδυνολογίας από την έξοδο από το ευρώ, σε ηλεκτρονική δημοσκόπηση στην οποία παίρνουν μέρος χιλιάδες πολίτες, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα καταγράφει ποσοστά που ξεπερνούν το 30%. Το αποτέλεσμα αυτό μάλιστα έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν υποστηρίζει μια τέτοια επιλογή.

Η εμπειρία που υπάρχει από τους αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, δείχνει ότι η προβολή που έγινε από μια μικρή μερίδα της αριστεράς, για άρνηση του χρέους, την στάση πληρωμών, την ανάγκη για έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη διαμόρφωσαν ένα νέο τοπίο μέσα στο εργατικό κίνημα, συνέβαλλαν αποφασιστικά στην κατανόηση από μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού του πραγματικού πολιτικού διλλήματος. Ταυτόχρονα ενίσχυσαν τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος αλλά και την μαζικοποίηση και την πολιτικοποίηση του αγώνα.

Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το σύνθημα «Δεν χρωστάμε, Δεν πουλάμε, Δεν πληρώνουμε», που συμπύκνωσε μια διαφορετική ριζοσπαστική προσέγγιση από τμήματα της αριστεράς για τα ζητήματα του χρέους και των πολιτικών που το ακολουθούν, έγινε κτήμα ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων και συνέβαλε στην ανάπτυξη των αντιστάσεων και την οργάνωση του αγώνα το προηγούμενο διάστημα. 

Ταυτόχρονα η εμμονή αυτών των δυνάμεων στην ανάγκη κοινής δράσης της Αριστεράς ανάγκασε ακόμα και δυνάμεις που αρνούνταν μέχρι σήμερα αυτή την ανάγκη, ή είχαν επιλέξει μόνο μια φραστική εκστόμιση, να κάνουν δεύτερες σκέψεις και σε αρκετές περιπτώσεις να αναγκαστούν να κινηθούν με άλλους όρους, όπως στις 19 και 20 Οκτώβρη.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών όμως διαφαίνεται σε μια πλήρη σύμπλευση όλου του αστικού πολιτικού μπλοκ προκειμένου να στηριχθεί η μνημονιακή πολιτική και οι συμφωνίες που έχουν γίνει με ην ΕΕ και το ΔΝΤ. Είτε τελικά γίνει η περιβόητη συμφωνία για την συγκρότηση της λεγόμενης Κυβέρνησης εθνικής ενότητας, είτε αυτό γίνει μετά από εκλογές είναι προφανές ότι το αστικό σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων από μια λαϊκή εξέγερση.

Η ανάγκη λοιπόν για την κοινή δράση και συμπαράταξη της αριστεράς πάνω σε ένα εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα ανοίγει δρόμους για την σοσιαλιστική προοπτική είναι περισσότερο από ποτέ σήμερα αναγκαία. Όμως όσο αυτό δεν πραγματοποιείται και επειδή ο πολιτικός χρόνος πλέον τρέχει με ταχύτητα φωτός, η ανάγκη να ληφθούν πρωτοβουλίες που μπορούν να επιταχύνουν αυτή την εξέλιξη είναι περισσότερο από ποτέ σήμερα αναγκαίες.

Η συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος ενάντια στο ευρώ και την ευρωζώνη, που θα προβάλει το αίτημα για διαγραφή του χρέους, με στάση πληρωμών, έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ, εθνικοποίηση των τραπεζών και βασικών τομέων της παραγωγής με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό «όχημα» για μαζική προβολή αυτών των θέσεων που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν ακόμα και πλειοψηφικές στην κοινωνία.

Το ερώτημα είναι αν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που το προηγούμενο χρονικό διάστημα είδαν ότι αυτές οι θέσεις που προέβαλλαν, αγκαλιάστηκαν από ευρύτερα λαϊκά στρώματα, πολλαπλάσια από την πολιτική τους παρουσία μέχρι σήμερα, θα σηκώσουν το γάντι και θα το τολμήσουν.

πηγή:  Ίσκρα