Πρόκειται για την πιο συντονισμένη κίνηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων εδώ και πολλές δεκαετίες και δίνει την ευκαιρία για ένα πρωτοφανές απεργιακό γεγονός, μιας και ήδη στην Πορτογαλία και την Ισπανία έχει κηρυχτεί γενική απεργία.
Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα του απεργιακού ξεσηκωμού που ήδη εξελίσσεται σε όλο το Νότο της Ευρώπης και της πίεσης πάνω στις ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών συνδικάτων για πρωτοβουλίες συντονισμού. Οι απεργίες στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν γίνει σύμβολο και έχουν δώσει έμπνευση στους εργάτες και τις εργάτριες όλης της Ευρώπης.
Το σύνθημα “Είμαστε όλοι Έλληνες” που ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις δεν είναι...
σύνθημα “συμπαράστασης” αλλά δείχνει ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης ξέρουν πως η σύγκρουση με τη λιτότητα και τις περικοπές δεν μπορεί να γίνει παρά με απεργιακή κλιμάκωση.
Πορτογαλία
Η απόφαση για τις 14 Νοέμβρη ξεκίνησε από την Πορτογαλία, όπου η μεγαλύτερη συνομοσπονδία της χώρας, CGTP, κήρυξε γενική απεργία σε συνέχεια από την πολύ πετυχημένη σαββατιάτικη διαδήλωση στη Λισαβόνα στις 29 Σεπτέμβρη και τις μεγάλες πορείες που ξεκινώντας από το Βορρά και το Νότο της χώρας κατέληξαν στην πρωτεύουσα στις 13 Οκτώβρη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η CGTP δεν ανήκει μόνο στη Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, αλλά και στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, στην οποία ανήκει και το ΠΑΜΕ, μιας και παραδοσιακά είναι η Ομοσπονδία που συνδέεται με το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ισπανία
Τα συνδικάτα της Ισπανίας βρίσκονταν ήδη κάτω από τεράστια πίεση να ανταποκριθούν στον ξεσηκωμό ενάντια στην κυβέρνηση Ραχόι. Η εργατική τάξη της χώρας είχε αγκαλιάσει την απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων, ζητώντας τέτοιες πρωτοβουλίες και από άλλα συνδικάτα.
Όποια κίνηση κι αν έκαναν οι μεγάλες συνομοσπονδίες από το καλοκαίρι και μετά έχει μαζική συμμετοχή.
Στις 15 Σεπτέμβρη είχαν κάνει πανεθνική διαδήλωση στη Μαδρίτη, ενώ στις 25 Σεπτέμβρη η περικύκλωση του κοινοβουλίου κατέληξε σε μια μαζική σύγκρουση με την αστυνομία που προσπάθησε να καταστείλει με πλαστικές σφαίρες και ξύλο το κίνημα, προκαλώντας τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ενώ οι ηγεσίες των συνδικάτων είχαν βάλει στο κέντρο της προσοχής τους την εκστρατεία για “δημοψήφισμα”, πρώτες οι CCOO (Εργατικές Επιτροπές), μια από τις δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας, άνοιξαν το ζήτημα της απεργίας.
Η απόφαση μεταφέρθηκε στα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα και τελικά συμφώνησε και η UGT (η άλλη μεγάλη συνομοσπονδία) για γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη, μαζί με τους Πορτογάλους.
Η πλατφόρμα “Κοινωνική Σύνοδος” που είχαν φτιάξει τα συνδικάτα μαζί με άλλες κοινωνικές οργανώσεις για να απαιτήσουν δημοψήφισμα έδωσε την περασμένη βδομάδα και αυτή τη συγκατάθεσή της για στήριξη της απεργίας. Έτσι τώρα και οι οργανώσεις των φοιτητών, των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών, του κινήματος LGBT, συμμετέχουν στην απεργία, όπως επίσης και μικρότερες εργατικές συνομοσπονδίες.
Εξάλλου διάφοροι κλάδοι στην Ισπανία βρίσκονται ήδη σε απεργιακές κινητοποιήσεις, με πιο σημαντικό παράδειγμα τις απεργίες που κάνουν κάθε Δευτέρα οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης. Ενώ, οι φοιτητές στην Καταλoνία έκαναν μια μαζική διαδήλωση την περασμένη Τετάρτη.
Μόνο η συμμετοχή της Ισπανίας και της Πορτογαλίας κάνει την 14η Νοέμβρη μια ιστορική μέρα. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ ξανά απεργία σε όλη την ιβηρική χερσόνησο. Οι ηγεσίες των συνδικάτων σε όλη την Ευρώπη για δεκαετίες απέφευγαν και τις απεργίες και τους συντονισμούς ακόμα και μέσα στην ίδια τους τη χώρα, πόσο μάλλον με τους συναδέλφους τους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Τα προβλήματα υποτίθεται ήταν “συγκεκριμένα” και “επί μέρους” του κάθε κλάδου ή της κάθε συγκεκριμένης κυβέρνησης. Τώρα αναγκάζονται να προχωρήσουν σε μια κίνηση που παραδέχεται ότι η μάχη ενάντια στη λιτότητα είναι ενιαία και πρέπει να προχωρήσει με από κοινού κλιμάκωση.
Φυσικά, δεν τους ήρθε επιφοίτηση. Ήταν τα συγκεκριμένα παραδείγματα που ήρθαν από την Ελλάδα αλλά και από τις άλλες χώρες του Νότου. Στη διαδήλωση που έγινε στο Λονδίνο το περασμένο Σάββατο (περισσότερα στο οπισθόφυλλο), όποιος συνδικαλιστής ήθελε να μιλήσει για την συνέχεια του αγώνα, χρησιμοποιούσε σαν παράδειγμα των απεργιών στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, η κίνηση των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων είναι και αποτέλεσμα των αντικειμενικών συνεπειών που έχει η κρίση και η λιτότητα σε όλες τις χώρες. Παντού γενικεύονται τα ίδια πακέτα λιτότητας, οι κομμένοι μισθοί, η διάλυση των υπηρεσιών, η ανεργία καλπάζει. Γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, χρειάζεται μετωπική σύγκρουση με τους μηχανισμούς που επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβερνήσεις τους.
Η πρωτοβουλία για τις 14 Νοέμβρη θα παίξει προωθητικό ρόλο σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, μπορεί να σπρώξει συνδικάτα που διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα και να ξεδιπλωθεί η δράση. Κρίσιμος κρίκος είναι η Ιταλία. Στη διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου στη Ρώμη, η επικεφαλής της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας, CGIL, δεσμεύτηκε ότι τα ιταλικά συνδικάτα θα βρίσκονται στο δρόμο στις 14 Νοέμβρη, μαζί με τους Ισπανούς και Πορτογάλους εργάτες που θα απεργούν.
Ιταλία
Η CGIL προχωράει σε κινητοποιήσεις και απεργίες ανά κλάδο εδώ και καιρό, αλλά σε επίπεδο γενικής απεργίας μέσα στο 2012 οργάνωσε μόνο μία 16ωρη τον Απρίλη. Τώρα δηλώνουν ότι βρίσκονται σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες συνομοσπονδίες (CISL, UIL) για να οργανώσουν τον τρόπο συμμετοχής στις 14 Νοέμβρη.
Αντίστοιχα μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στη Βρετανία όπου το TUC (η βρετανική ΓΣΕΕ), έχει αναγκαστεί να θέσει προς συζήτηση στα μέλη της την προοπτική γενικής απεργίας. Η γαλλική CGT δηλώνει ότι “θα διασφαλίσει την επιτυχία της 14 Νοέμβρη” έχοντας ανοίξει συζήτηση για τον τρόπο συμμετοχής.
Τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα έχουν δηλώσει προς τα ΜΜΕ ότι θετική ανταπόκριση για τις 14 Νοέμβρη είχαν και από τα συνδικάτα της Μάλτας και της Κύπρου. Ακόμη και σε χώρες που δεν θα μπορέσει να κηρυχτεί γενική απεργία, η 14η Νοέμβρη θα είναι ευκαιρία για κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις να συντονιστούν.
Οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ελλάδα δεν μπορούν να λείπουν από αυτό το ιστορικό ραντεβού. Ο ίδιος ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ αναγκάστηκε σχεδόν να προαναγγείλει την απεργία και δύσκολα θα μπορέσει να πάρει πίσω μια τέτοια δήλωση.
Όμως, η 14η Νοέμβρη πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εργατικών χώρων, όλων των συνδικάτων. Είναι η μέρα που μπορούμε να απεργούμε ταυτόχρονα με συναδέλφους μας από τη μία ως την άλλη άκρη της ηπείρου, δείχνοντας ποιος πραγματικά έχει τη δύναμη, αν την έχουν οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης, ή οι εργάτες που κινούν την οικονομία είτε δουλεύουν σε λεωφορεία, είτε σε εργοστάσια, είτε σε σχολεία και νοσοκομεία.
πηγή: ergatiki.gr
Εδώ φρόντισαν να βάλουν την πρώτη 48άρωρη μια βδομάδα πριν ώστε να μην μπορεί να προταθεί καμία άλλη απεργία την ημέρα της πανευρωπαϊκής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θέλουν ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να έχουν ευρωπαϊκή δυναμική διότι αφενός εδώ είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος του προβλήματος που η κάθε απεργία απειλεί την εκάστοτε κυβέρνηση, αφετέρου μια κινητοποίηση στους δρόμους κοντά στη 17η Νοέμβρη έχει από μόνη της τη δυναμική να γεφυρώσει τα απεργιακά αιτήματα με κύμα κοινωνική αντιβίας.
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, πιστοί υπηρέτες "νομιμότητας και ομαλότητας" της άρχουσας τσέπης, δεν δρουν για το φαίνεσθαι μόνο όπως νομίζουν πολλοί, αλλά προτίστως για την εκτόνωση οποιασδήποτε πραγματικής αντίστασης.
Οι άλλοι απεργία, οι δικοί μας στάση....
ΔιαγραφήΧαιρετισμούς στα κόμματα και τις κομματικές παρατάξεις!
Ή μήπως ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ λειτουργούν ανεξάρτητα;
Αυτά να τα θυμούνται οι αμετανόητοι οπαδοί του κοινοβουλευτισμού.