Ο ηγέτης

«Ζήτω! σωθήκαμε». 
Όχι εμείς φυσικά. 
Οι δανειστές, που θα τα κονομήσουν πάλι. 

Θα μας «κάνουν τη χάρη» να μας γδάρουν με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Κι αν δεν μπορέσουμε να πληρώσουμε, τόσο το καλύτερο. Θα πάρουν τα «φιλέτα» τσάμπα. 
Αυτά, τα έχουν καταφέρει οι «μεγάλοι ηγέτες» μας, τους οποίους ταΐζουμε, δίνουμε προνόμια και στους οποίους υπακούμε.

Έχουμε πράγματι ανάγκη από έναν, που θα μας κάθεται στο σβέρκο; Που θα μας «σώζει» κλέβοντας μας; 
Ακόμα κι αν δεν έκλεβε, έχουμε ανάγκη τον έναν, το μοναδικό, να μας νουθετεί, να μας διατάζει;

Κοιτάω την ιστορία της μεταπολίτευσης. Βρίθει από πλήθος άσχετων, μικρομέγαλων τίποτα, που εμφανίζονται ως «χαρισματικοί» και που ευθύνονται για το σημερινό χάλι. 

Σωτήρες διαφόρων ειδών, που θα έλυναν όλα μας τα προβλήματα, δημιουργώντας τελικά νέα, μεγαλύτερα δεινά, κάνοντας τα πράγματα χειρότερα.

Κάθε φορά που εμφανίζεται μια μετριότητα (στην καλύτερη περίπτωση), κάποιοι εκτελώντας εργολαβία γλειψίματος, μας τον παρουσιάζουν ως μεγάλο, τέλειο, σπουδαίο, τη λύση δια πάσα νόσο...
Κι εμείς; 
Σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι και προσκυνάμε το νέο αφέντη, που αποδεικνύεται όχι μόνο ανάξιος αλλά κι επικίνδυνος. 
Ως πότε; Μέχρι πότε θα συμπεριφερόμαστε ως νήπια, που ψάχνουν τη μαμά τους και που πέφτουν πάνω στην κακιά μητριά;

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα, ότι ο καλύτερος για να διαχειριστεί τα συμφέροντα του λαού είναι ο ίδιος ο λαός, χωρίς τη μεσολάβηση κηφήνων; Πως οι πολλοί δεν έχουν ανάγκη τον ένα, αλλά ότι ο ένας που τους εκπροσωπεί, πρέπει να υπακούει σ' αυτούς, να κάνει αυτό που αποφάσισε το σύνολο κι όχι να επιβάλει τη γνώμη του;

Γιατί βγάζουμε τους «ηγέτες»; Για να μας κλέβουν; Για να καταπιέζουν; Όχι. Ο αρχικός λόγος ήταν, για να εφαρμόζουν οι αντιπρόσωποι τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, όσον αφορά τις λεπτομέρειες. 
Αυτό γίνεται σήμερα; Σαφώς όχι.

Εκείνος που θα έπρεπε να δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές θα έπρεπε να είμαστε εμείς, ο λαός. 

Ποιος ξέρει καλύτερα πχ το εργοστάσιο απ τους εργάτες, που δουλεύουν σ’ αυτό; Ποιος μπορεί να πει καλύτερα, τι χρειάζεται μια υπηρεσία από τους υπαλλήλους; Κι όμως υπάρχουν οι άσχετοι πρόεδροι, διευθυντές κλπ, που μας τους φυτεύουν από ψηλά και κάνουν τον έξυπνο. Κι οι πλέον αρμόδιοι, οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, τους ακούνε! Αντί να τους δώσουν μια κλωτσιά...

Είμαστε σε αυτή την κατάσταση, γιατί το ίδιο το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό και μας οδήγησε εδώ. Γιατί το οικονομικό σύστημα λειτουργεί με βάση το κέρδος των λίγων, πράγμα άδικο. Μόνο η εκ βάθρων αλλαγή μπορεί να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις.

Όχι φίλε μου, δεν θέλουμε άλλους ηγέτες, άλλους σωτήρες. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας χρειαζόμαστε. Να φύγουμε από την πλάνη που μας δημιουργούν, ότι τάχα εμείς δεν μπορούμε και πρέπει να περιμένουμε το Μεσσία.

Μεσσίας είναι ο ίδιος ο λαός, όταν παίρνει την τύχη στα χέρια του...

Πηγή: βαθύ κόκκινο