Δυο κομμένα αυτιά

Τι βαρβαρότητα κι αυτή, να μπούνε νύχτα στο νοσοκομείο και να του κόψουν σύριζα με ξυράφι τα δυο αριστοκρατικά του αυτιά! Την ώρα, μάλιστα, που νοσηλευόταν εκεί κατάκοιτος για… ανύπαρκτη αρρώστια! 

Έφριξα. Και θα έφριξαν τότε, νομίζω, οι ευαίσθητοι αστοί μας κι οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, χουφτώνοντας έντρομοι τα δικά τους πολύτιμα αυτιά, για να τα προφυλάξουν από την ενδεχόμενη επίθεση του δράστη ή των δραστών, που ποτέ δε μάθαμε τ’ όνομά τους, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. 

Κι  απόμειναν, λένε, να χάσκουν στη θέση των κομμένων αυτιών δυο τρύπες, που τις έφραζε ο Μερκάτης με τ’ «αυτιά» ενός καπέλου για το κρύο μονίμως κατεβασμένα, για να μην μπαίνει αδέσποτος ο αέρας από τη μια και βγαίνει ανεμπόδιστος απ’ την άλλη, μια και δεν υπήρχε τίποτε ανάμεσά τους να σταματήσει την κυκλοφορία. 

Δυστυχώς δεν υπήρχαν τότε οι Φουστάνοι, για να του κόψουν τίποτε… οπίσθια κομμάτια και να τα επικωλήσουν στη θέση των οπών. Κρίμα!
 

Το «θύμα» λεγόταν Φραγκίσκος (ή Κέκος) Μερκάτης, ένας φασίστας αριστοκράτης που, όπως ισχυρίζεται ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας («Το σημειωματάριο ενός πιλάτου», σελ. 161), κατείχε «στην ιεραρχία του Ζακυνθινού δοσιλογισμού την πρώτη θέση». 

Έτσι, όταν οι Ιταλοί αξιωματικοί προσθαλάσσωσαν το υδροπλάνο τους (1 Μαΐου 1941) στο λιμάνι της Ζακύνθου, χωρίς να βρουν αντίσταση (στο νησί δεν υπήρχε από ημέρες καμιά στρατιωτική δύναμη), ο Μερκάτης ήταν από εκείνους που, μαζί μ’ έναν αστυνόμο και μια ομάδα χωροφυλάκων, πρόσφεραν πρώτοι τις υπηρεσίες τους στον ιταλικό φασισμό.

Πιο συγκεκριμένα, ο αριστοκράτης μας ανέλαβε υπηρεσία ως νομικός και πολιτικός σύμβουλος της ιταλικής διοίκησης, ενώ ο αστυνόμος με τους χωροφύλακές του συνέλαβαν και παρέδωσαν δεμένους στους Ιταλούς (2 Μαΐου 1941) δυο Άγγλους που κρύβονταν στο νησί κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους. «Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη», που έλεγαν και οι αρχαίοι, κι οι χωροφύλακες στο φασισμό.
 

Η ιστορία αυτή είναι ενδιαφέρουσα κυρίως γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αφενός του τρόπου που αντιμετώπισε το ελληνικό κράτος και η αστική τάξη τούς φασίστες συνεργάτες των κατακτητών κι απ’ την άλλη επειδή έχουμε τις έγγραφες μαρτυρίες του εισαγγελέα που ασχολήθηκε με την υπόθεση. Έτσι, για την περίπτωση του αστυνόμου ο εισαγγελέας Δελαπόρτας αναφέρει (ό.π., σελ.177) ότι αργότερα, εναντίον του αστυνόμου «κινήθηκε ποινική δίωξη για παράβαση της 6 Συντακτικής Πράξεως περί δοσιλόγων, με την κατηγορία πως παρέδωσε συμμάχους στον εχθρό και ύστερα από πρότασή μου βγήκε σύμφωνο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, που τον παρέπεμπε να δικαστεί γι’ αυτή την πράξη στο Δικαστήριο Ζακύνθου. Ο παραπεμπόμενος αστυνόμος άσκησε έφεση κατά του βουλεύματος αυτού και το Συμβούλιο Εφετών Πατρών δέχτηκε την έφεση και τη σχετική πρόταση του Εισαγγελέως, που υποστήριξε, πως όλες οι κατηγορίες κατά του αστυνόμου είναι σκευωρίες κομμουνιστών και τον… απάλλαξε από την κατηγορία!!!». Μάλιστα. Ας έλθουμε όμως στην περίπτωση του φασίστα Φραγκίσκου Μερκάτη.
 

Στη διάρκεια της φασιστικής του θητείας ο Μερκάτης θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη σύλληψη και αποστολή (Ιανουάριος 1943) ως ομήρων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία  τριάντα εφέδρων αξιωματικών, που πνίγηκαν στην Αδριατική κατά τη μεταγωγή τους, όταν ένα αγγλικό υποβρύχιο τορπίλισε το καράβι Cittá di Genova  (Πόλη της Γένοβα) που τους μετέφερε. Έτσι, αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο φασίστας μας, τρομοκρατημένος απ’ τις επερχόμενες συνέπειες και την οργή του λαού εναντίον του για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει, τη χώθηκε ως «ασθενής» στο Νοσοκομείο της Ζακύνθου. Τη νύχτα, όμως, κάποιος ή κάποιοι μπήκαν στο νοσοκομείο και του έκοψαν σύριζα και τα δυο αριστοκρατικά του αυτιά με ξυράφι. 

Για την πράξη αυτή, όπως μας πληροφορεί ο παραπάνω εισαγγελέας (ό.π., σελ.163), «Δεν στάθηκε δυνατόν να διωχθεί κανένας για φυσικός ή ηθικός αυτουργός (…) γιατί οι δράστες έμειναν άγνωστοι, κρυμμένοι ή προφυλαγμένοι μέσα στο γενικό μίσος που έτρεφε η Ζάκυνθος κατά του Μερκάτη και που κρατούσε τα στόματα κλειστά». (Πάντως, όταν πέρασαν τα χρόνια και παραγράφηκε το «αδίκημα», κάποιος ψιθύρισε ότι τα δυο κομμένα αυτιά του Μερκάτη τα διατηρούσε σ’ ένα βάζο με αντισηπτικά κάποιος φαρμακοποιός, του οποίου ο αδελφός ήταν μεταξύ των τριάντα ομήρων που πνίγηκαν στα νερά της Αδριατικής, τον Ιανουάριο του 1943. Αλλά δεν ήταν αυτός ο «φυσικός αυτουργός» της νεμέσεως, κι αν ξέρει κανείς τίποτε, καλά θα κάνει να το βουλώνει.) Ο Μερκάτης μετά την αποκοπή των αυτιών του κατέφυγε για θεραπεία στην Πάτρα, κι όταν ασκήθηκε εναντίον του δίωξη για τα εγκλήματά του, δεν εμφανίστηκε στη δίκη  στο Δικαστήριο Δοσίλογων και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.
 

Το ενδιαφέρον σ’ αυτή την ιστορία, ή, αν θέλετε, το μεγαλύτερο πολιτικό ενδιαφέρον, δε βρίσκεται στην πράξη τού… ξυρίσματος των δυο φασιστικών αυτιών, αλλά στην αντιμετώπιση που είχε ο Φραγκίσκος Μερκάτης από την αστική τάξη και τους κυβερνητικούς εκπροσώπους της, που ανέλαβαν να αποκαταστήσουν την αστική τους «δικαιοσύνη», μετά την απελευθέρωση. Κι όπως το εκφράζει ο παραπάνω εισαγγελέας (ό.π., σελ. 163) «Από δω και πέρα ο Μερκάτης αποτελεί το κλασικότερο παράδειγμα προστατευτισμού και ευνοϊκής μεταχείρισης, που έδειχνε προνομιακά για τα χαϊδεμένα του παιδιά, τους δοσίλογους, το Κράτος και τις περισσότερες φορές και η Δικαιοσύνη. Πολύ υψηλά ιστάμενα πρόσωπα συντελέσανε, ώστε όχι μόνο να μην εκτελεσθεί η θανατική καταδίκη του Μερκάτη, αλλά να μην έμπει ούτε ώρα φυλακή, ούτε ως νοσηλευόμενος να μπει σε νοσοκομείο φυλακών ή άλλο υπό φρούρηση, ως κατάδικος. Του επιτρέψανε να μένει σε ιδιωτικό σπίτι [κάποιας αστής κυρίας στην Πάτρα] αφρούρητος! Για να μην κάμει πολύ κακήν εντύπωση αυτό το μεγάλο σκάνδαλο, εβρήκανε μία φόρμουλα να εμφανίζεται ο Μερκάτης, πως βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση, δηλαδή πως είναι ετοιμοθάνατος και ελάχιστες μέρες, αν όχι ώρες, του μένουν να ζήσει. Τα περί κωματώδους καταστάσεως τα πιστοποιούσαν εγγράφως με πιστοποιητικά ή με ενόρκους βεβαιώσεις οι περισσότεροι και οι καλύτεροι γιατροί των Πατρών. (…) Αυτά τα πιστοποιητικά (…) η ανώτερη Δικαιοσύνη τ’ αποδέχονταν και τα υιοθετούσε, χωρίς να προκαλέσει μία εξέταση του Μερκάτη από ομάδα ανωτέρων στρατιωτικών γιατρών.»
 

Τελικά και για να μην τα πολυλογούμε, η κυβέρνηση άλλαξε το νόμο που δεν επέτρεπε να προσβάλει κανείς με ανακοπή τις αποφάσεις των «Δικαστηρίων Δοσίλογων», ο ετοιμοθάνατος φασίστας Μερκάτης έκανε ανακοπή, η δίκη ορίστηκε για τις 4 Απριλίου 1947, αλλά, ζαμανφού ο φασίστας (στ’ απαυτά του που λένε), ούτε σ’ αυτή τη δίκη εμφανίστηκε, απορρίφθηκε η ανακοπή του, προφανώς όμως «γνώριζε» τι θα συνέβαινε στη συνέχεια, αφού, όπως υπονοεί με σαφήνεια ο εισαγγελέας, είχαν ήδη παρέμβει για λογαριασμό του κάποιοι σαν τον Υπουργό Δικαιοσύνης Απόστολο Αλεξανδρή και σαν τον Γενικό Επίτροπο Δοσίλογων, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Βασίλειο Κυριακόπουλο, που διετέλεσε κι αυτός για ένα φεγγάρι Υπουργός Δικαιοσύνης. Μετά από λίγο «οι μεγάλοι του προστάτες», λέει ο Δελαπόρτας, «πέτυχαν και του δόθηκε πλήρης χάρη. Μάλιστα διατάχθηκε και του αποδόθηκε και η περιουσία του που είχε δημευτεί από το Δικαστήριο. Τότε ζωντάνεψε και καρδάμωσε ο Μερκάτης και πήγε κι έζησε στην Κηφισιά όπου μετά πολλά χρόνια, σε βαθιά γεράματα, επέθανε.» 

Αυτά ισχυρίζεται ο Δελαπόρτας, αλλά εγώ αμφιβάλλω αν πέθανε ο φασίστας Μερκάτης. Οι τύποι σαν κι αυτόν καιροφυλακτούν, γίνονται ζόμπι και βρικόλακες κι επανεμφανίζονται κάθε τόσο, όταν φουντώνει το επαναστατικό κίνημα, προκειμένου να αναλάβουν το σύνηθες έργο τους και να προσφέρουν τις εγκληματικές τους υπηρεσίες στο σύστημα (μήπως και ανατραπεί και χάσουν οι τραμπούκοι τη δουλειά τους), φορώντας τη μάσκα του «αντισυστημικού επαναστάτη», ακόμα και τα προσωπεία του «αντιναζιστή» και του «αντιφασίστα», εφόσον το απαιτεί η «Υπηρεσία». Κι η αστική τάξη με τους διάφορους εκπροσώπους της είναι πάντοτε έτοιμη να τους χαϊδέψει και να τους τιμήσει.
 

Προχθές (24.10.2012), για παράδειγμα, οι χρυσαυγίτες δημοσίευσαν ένα κείμενο, με το οποίο ―πολύ προσεκτικά― ανακοινώνουν ότι «Τίμησαν τη μνήμη εκτελεσθέντων από τους γερμανούς κατακτητές», χωρίς να αναφέρουν τίποτε στο κείμενό τους για την ναζιστική ιδεολογία των εκτελεστών. 

Τώρα που οργανώνονται οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 28^ης Οκτώβρη, αρκετοί περιφερειάρχες και δήμαρχοι της συγκυβέρνησης είχαν την τιμή να καλέσουν τη Χρυσή Αυγή, για να συμμετάσχει με εκπροσώπους της στις εκδηλώσεις. Και δεν το αποκλείω καθόλου να εμφανιστούν οι πολιτικοί απόγονοι του Μερκάτη και να παραστήσουν τους… αντιφασίστες, ώστε να εξαπατήσουν τους αφελείς και να συνεχίσουν να βρομίζουν με τον «επαναστατικό» τους αγώνα τον τόπο.

Ίσως, μάλιστα, να εμφανιστούν μαζί ο «λενινιστής» Στουρνάρας με τον «αντιφασίστα» Μιχαλολιάκο και υπάρχει ενδεχόμενο να τους ζητωκραυγάσουν γιουχαϊστί και γιαουρτωδώς τα πλήθη.

Ας προσέξουν, πάντως, λίγο οι φασίστες μας και οι πολιτικοί τους προστάτες, γιατί οι δράστες του ξυρίσματος Μερκάτη κι οι απόγονοί τους κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και ψοφάνε ―οι βάρβαροι!― για φασιστικά και τροϊκανά αυτιά.

Πηγή: oapatris.wordpress.com