Η προσπάθεια του κινήματος Rebel ξεκίνησε
στις 28 Απριλίου του 2013 θέτοντας ως στόχο τη συλλογή 15 εκατομμυρίων
υπογραφών μέχρι τις 30 Ιουνίου. Ωστόσο οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν κατά πολύ αφού
μέχρι τις 29 Ιουνίου 2013 είχαν μαζευτεί περί τα 22 εκατομμύρια υπογραφές! Έτσι
φτάσαμε στην ανατροπή της κυβέρνησης Μόρσι και στις μεγαλειώδεις πορείες των
εκατομμυρίων πολιτών που πανηγύρισαν χθες στις πόλεις της Αιγύπτου.
Γράφει ο πάροικος
Λέγεται ότι στο τελευταίο μόνο διάστημα που περιλαμβάνει την
προεδρία του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο οι δυνάμεις καταστολής σκότωσαν περισσότερους
πολίτες από όσους είχαν σκοτωθεί κατά την 29χρονη αυταρχική διακυβέρνηση του
Χόσνι Μουμπάρακ!
Με την αιγυπτιακή οικονομία υπό κατάρρευση, με ελλείψεις σε
καύσιμα και ηλεκτρισμό, με την ατιμωρησία των ενόχων του προηγούμενου
καθεστώτος και με νέο αυταρχισμό, η οργή του κόσμου δεν σταμάτησε να φουντώνει.
Το κίνημα ανυπακοής Tamarod (Rebel) που πρωταγωνίστησε στην αλλαγή του
πολιτικού σκηνικού στην Αίγυπτο στρεφόταν κατά της πολιτικής της κυβέρνησης της
Μουσουλμανικής Αδελφότητας και ζητούσε τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Οι
διεκδικήσεις του συνοψίστηκαν σε ένα κείμενο που άρχιζε ως εξής:
«Σας απορρίπτω…. γιατί
η ασφάλεια δεν έχει αποκατασταθεί ακόμαΣας απορρίπτω…. γιατί δεν υπάρχει ακόμα τόπος για τον στερημένο
Σας απορρίπτω…. γιατί ζητιανεύουμε ακόμα δάνεια από το εξωτερικό
Σας απορρίπτω…. γιατί δεν υπήρξε ακόμα δικαιοσύνη για τους μάρτυρες
Σας απορρίπτω…. γιατί δεν έμεινε πια αξιοπρέπεια ούτε για μένα ούτε για την πατρίδα μου
Σας απορρίπτω…. γιατί η οικονομία κατέρρευσε και εξαρτάται μόνο από τη ζητιανιά
Σας απορρίπτω…. γιατί η Αίγυπτος ακολουθεί ακόμα τα βήματα των ΗΠΑ
………………………………………………………………»
Το αυθόρμητο αυτό κίνημα γιγαντώθηκε σε ελάχιστο χρόνο όταν ο
κόσμος συνειδητοποίησε ότι οι ούτως ή άλλως περιορισμένης αποτελεσματικότητας
διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία της χώρας μειώνονταν σε
μαζικότητα εξαιτίας της αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους.
Η προσπάθεια του κινήματος Rebel ξεκίνησε στις
28 Απριλίου του 2013 θέτοντας ως στόχο τη συλλογή 15 εκατομμυρίων υπογραφών
μέχρι τις 30 Ιουνίου. Ωστόσο οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν κατά πολύ αφού μέχρι τις
29 Ιουνίου 2013 είχαν μαζευτεί περί τις 22 εκατομμύρια υπογραφές! Έτσι φτάσαμε
στην ανατροπή της κυβέρνησης Μόρσι και στις μεγαλειώδεις πορείες των
εκατομμυρίων πολιτών που πανηγύρισαν χθες στις πόλεις της Αιγύπτου.
Με παρέμβαση του στρατού ο Μόρσι τέθηκε σε κατ’ οίκον
περιορισμό, το σύνταγμα ανεστάλη, η κυβέρνηση αντικαταστάθηκε με μεταβατική
κυβέρνηση υπό την ηγεσία του ανώτατου δικαστή Adly Mansou. Ο στρατηγός Abdul Fatah Saeed Hussein Khalil Al-Sisi
σε διάγγελμά του προανήγγειλε κυβέρνηση συνεργασίας και αλλαγή του συντάγματος.
Είχε προηγηθεί 48ωρη προθεσμία στην κυβέρνηση για επίλυση της πολιτικής κρίσης,
στην οποία η κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν ανταποκρίθηκε.
Λίγο μετά την ομιλία του στρατηγού, ο Μόρσι σε ένα σύντομο
βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα προσέφυγε στις γνωστές απέλπιδες προσπάθειες στις
οποίες καταφεύγουν συχνά οι διεφθαρμένοι ηγέτες πριν την οριστική πτώση τους: «Είμαι
ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου […] Μας έκλεψαν την επανάσταση […] Είμαι
έτοιμος να καθίσω δίπλα με οποιονδήποτε και να διαπραγματευτώ με οποιονδήποτε […]»
Ο Μόρσι, όπως και κάθε τύραννος, έψαχνε την τελευταία στιγμή
απεγνωσμένα κάποιον για να διαπραγματευτεί την διατήρηση της εξουσίας του. Το μόνο που δεν του είχε περάσει από το μυαλό
ένα χρόνο τώρα ήταν το να διαπραγματευτεί με το λαό του που τον εξέλεξε.
Φυσικά οι ΗΠΑ και ο Ομπάμα έσπευσαν να εκφράσουν την
ανησυχία τους για την ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης…. Είναι
γνωστές οι διαχρονικές ανησυχίες των αμερικανικών κυβερνήσεων για την…
δημοκρατία αν και εκφράζονται έντονα και συνήθως έμπρακτα μόνο όταν κινδυνεύουν
συγκεκριμένα αμερικανικά συμφέροντα. Διότι κατά τα άλλα η αμερικανική διοίκηση
δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να συνεργάζεται με διεφθαρμένες κυβερνήσεις
και αυταρχικά καθεστώτα με τα οποία έχει ή βρίσκει κοινά επιχειρηματικά
συμφέροντα, είτε άμεσα είτε μακροπρόθεσμα. Για αυτό και ο Ομπάμα κάλεσε χθες
τον Αιγυπτιακό στρατό να επιστρέψει την εξουσία στον ανατραπέντα πρόεδρο της χώρας
και κάλεσε –ως συνήθως- τις πολιτικές δυνάμεις να καθίσουν στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων, δηλαδή σε ένα τραπέζι στο οποίο θα παρακαθίσουν όλοι οι
εραστές της εξουσίας και ασφαλώς σε εξέχουσες θέσεις οι υποστηρικτές των
αμερικανικών συμφερόντων τα οποία κινδυνεύουν. Αυτοί που συνήθως λείπουν από
ένα τέτοιο τραπέζι βέβαια είναι οι κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενοι, οι απλοί πολίτες,
αυτοί που ουσιαστικά προκάλεσαν την ανατροπή. Αλλά αυτό δεν εμπίπτει στη
δημοκρατία που έχει κατά νου ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Είναι καλό να θυμόμαστε πως ένας στρατός δεν είναι ποτέ δημοκρατική
δύναμη, ιδίως ένας στρατός που αποτελούσε πάντα εγγυητή ενός διεφθαρμένου
πολιτικού συστήματος όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στην Αίγυπτο. H συνέχεια δεν θα είναι ρόδινη, αλλά το παρήγορο είναι ότι ο αιγυπτιακός λαός συνεχίζει να διεκδικεί όσα του ανήκουν και συνειδητοποιεί ότι αποτελεί σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων. Αυτό για το οποίο πανηγυρίζει είναι η ανατροπή μιας ακόμα κυβέρνησης
που πρόδωσε τις ελπίδες του για δημοκρατία, δικαιοσύνη και ευημερία, και το
γεγονός ότι πρόκειται για τη δεύτερη ανατροπή κυβέρνησης μέσα ελάχιστο πολιτικό
χρόνο, γεγονός που αποδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητές του στον καθορισμό των
πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων.
Σύμφωνα με μια περίεργη, αλλά σταθερά εμφανιζόμενη σύμπτωση, οι "δικτάτορες" κατεδαφίζονται από όσους τους είχαν αναδείξει, ρίχνοντας τους προηγούμενους "δικτάτορες". Έτσι το έργο "λαός εναντίον δικτατόρων" δίνει στο λαό το δικαίωμα στο ΔΙΑΡΚΕΣ ΛΑΘΟΣ (μεθοδολογικά αναβαθμισμένο μέσω facebook-twitter).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταθερή ένδειξη γι’ αυτό είναι και κείμενα τύπου «Σας απορρίπτω…. γιατί…» όπου επιδιώκεται η παύση των αρνητικών συνεπειών μιας διακυβέρνησης και όχι η αντικατάσταση από ένα σύστημα που θα σταματήσει οριστικά να αναπαράγει τα προβλήματα που αναφέρονται. Φυσικά ένα τέτοιο κείμενο είναι αδύνατο να υπάρξει (δημόσια διαβούλευση σε θέματα που αδυνατεί να συλλάβει ο ανενημέρωτος-απαίδευτος;;;) και να συγκεντρώσει εκατομμύρια υπογραφών. Άρα ο λαός συνεχίζει να βαυκαλίζεται, να πανηγυρίζει για την πτώση των αυταρχικών και αναποτελεσματικών ηγετών, ενώ τα μέσα συνεχίζουν να "υποδεικνύουν" στον λαό την ανάδειξη κυβέρνησης με δείκτη "δημοκρατικότητας" που ο κάτοχός του ορίζει.
Το τι συζήτηση περί "δημοκρατίας" έπαιξε στα "δημοκρατικά" ευρωκανάλια... Κρίμα να μην προλάβει ο Καψής ν' ανοίξει το ελληνικό ΜπιΜπιΣι, θα κλαίγαμε από τα γέλια...
Νισάφι !
Αγαπητέ …ξερέμπελ…,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εγκλωβισμός των μαζών και τα περί «δημοκρατικών ευρωκαναλιών» ως γενικές διαπιστώσεις ισχύουν. Αλλά αν κάπου πρέπει να θεωρείται απολύτως δεδομένος ο εγκλωβισμός, είναι εκεί ακριβώς όπου οι ελπίδες των μαζών εναποτίθενται στην πολιτική -και ιδίως την κοινοβουλευτική- τελετουργία. Όχι εκεί όπου οι πολίτες προκαλούν ανατροπές, είτε με εκατομμύρια υπογραφές είτε με την μαχητική παρουσία τους στους δρόμους, είτε με οποιονδήποτε τρόπο νομίζουν!
Το πού θα καταλήξουν οι κινητοποιήσεις –που πάντως κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια- είναι άσχετο με τις αρχικές προθέσεις και την αναγκαιότητα του κινήματος. Οι δε αρχικές προθέσεις του κινήματος μπορούν και να διαφοροποιηθούν κατά τη διαδικασία! Τίποτα δεν αποκλείεται.
Και η δική μας ευχή θα ήταν μια επανάσταση με ξεκάθαρες αντισυστημικές επιδιώξεις. Αλλά επειδή δεν έχουμε αυτό δεν έπρεπε να έχει υπάρξει καμιά κινητοποίηση; Να λυπούμαστε δηλαδή για αυτό που έγινε χθες; Yπάρχουν όμως και άλλα ερωτήματα, ορισμένα εκ των οποίων θεμελιώδη:
Έχουν δικαίωμα οι μάζες να αποφασίζουν για την τύχη τους, ή πρέπει να ρωτάνε κάποιους ειδικούς πριν επιβάλουν κάτι ή πριν επαναστατήσουν; Επίσης έχουν ή δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει τι είναι (ή τι ήταν) σωστό και τι λάθος αν όχι οι ίδιες οι μάζες εν ευθέτω χρόνω;
Επομένως δεν καταλαβαίνω, ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα κρίνουμε μια επαναστατική πράξη, διαδικασία, πορεία; Το τι πιστεύει κάποιος σοφός επαναστάτης ή θεωρητικός; To τι λένε τα ιδεολογικά μας ευαγγέλια και οι προφητείες; Μήπως το τι συμφωνεί και τι όχι με τις γραμμές μιας κεντρικής επιτροπής κόμματος;
Ή μήπως πρέπει να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος (το οποίο πάντως τη στιγμή που δρούμε δεν το γνωρίζουμε); Αν π.χ. η συγκεκριμένη ανατροπή στην Αίγυπτο καταλήξει μετά από μερικούς μήνες ή μετά από μερικές δεκαετίες σε ένα χειρότερο καθεστώς, αυτό σημαίνει ότι κακώς έγινε η χθεσινή ανατροπή και ότι έπρεπε να έχουν προβλέψει οι μάζες τις κακές εξελίξεις και να έχουν αποφύγει την εξέγερση;
Τέλος, δεν καταλαβαίνω, τι έπρεπε να έχουν κάνει οι Αιγύπτιοι εν προκειμένω; Να κάτσουν στα αυγά τους και να συνεχίσουν να ανέχονται το καθεστώς Μόρσι ή το προηγούμενο του Μουμπάρακ; Μήπως να ενισχύσουν το ΚΚ Αιγύπτου; Nα στείλουν και χαιρετίσματα μαζί με κανένα κουτί χουρμάδες στον Περισσό και να περιμένουν οι ίδιοι νηστικοί την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών και της εργατικής τους συνείδησης; Μήπως να περιμένουν νηστικοί μέχρι να αυτοοργανωθούν πλήρως σε οριζόντιες δομές και αλληλέγγυα οικονομία και να αγνοήσουν εντωμεταξύ το μεγάλο φαγοπότι που γίνεται στις πλάτες τους; Τι ακριβώς προτείνεις ως εναλλακτική λύση απεγκλωβισμού;
Σωστή και αναμενόμενη η ερώτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση είναι απλή, επικίνδυνα απλή, ώστε να απορρίπτεται εύκολα από όποιον έχει εγκλωβιστεί στον πολιτικό τρόπο σκέψης του "δημοκρατικού διαφωτισμού". (Δεν μιλάω προσωπικά, άλλωστε αν ήθελα να τσακωθώ, ή να αυτοθαυμαστώ, δεν θα έγραφα εδώ…, ούτε απορρίπτω το άρθρο, όπως ίσως φάνηκε, κάθε άλλο, απλά προεκτείνω τον συλλογισμό).
Το ερώτημα που θα πρέπει κάποιος να βάλει είναι: τι επιδίωξε να θεσπίσει η γνωστή δυτική "διανόηση" του 18ου αιώνα (πολιτική & οικονομική θεωρία του διαφωτισμού); Ποιον κατέδειξε ως εχθρό της "προόδου" ΑΜΕΣΑ και ποιον ΕΜΜΕΣΑ; Τι απέδειξε η ιστορία ως προς το τι είναι "πρόοδος"; (όχι η κοινή βέβαια, πολύ δε μάλλον η μαρξιστική)
Τι είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους; Ο ηθικός κώδικας όπου το καλό και το κακό σχεδόν συμπίπτει. Τι διαιρεί τους ανθρώπους; Η ατομική και συλλογική αλαζονεία. Την υποδαυλίζει σταθερά κάποιος; Προφανώς; Ποιος; Αυτός που εισάγει τον πειρασμό της σύγχρονης ευζωίας και την απατηλή σχέση: σοσιαλισμός εναντίον καπιταλισμού, όταν η μη κοινή ιστορία εύκολα δείχνει ότι ο δεύτερος χρηματοδότησε τον πρώτο, ώστε να πετύχει μέσα από την σύγκρουση την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη φθορά στον αντίπαλό του.
Ποιος είναι ο αντίπαλος; Η ηθική ζωή. Ποια είναι η μέθοδος εξόντωσής της; Ο πολιτικός νόμος (δηλαδή ο ανθρώπινος που ουσιαστικά αντιστρετεύεται τον θεϊκό βλ "ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό"). Όταν λοιπόν προσπαθεί κάποιος μέσα από την κοινοβουλευτική δημοκρατία να ανατρέψει τα δεινά της κοινωνίας, είναι σαν να προσπαθεί να αδειάσει με κουβάδες ή αντλίες το νερό από ένα πλοίο που έχει υποστεί ρήγμα. Την κοινοβουλευτική αρένα με τους δύο μονομάχους (εργατικοί-φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί-ρεπουμπλικάνοι, χριστιανοδημοκράτες-σοσιαλδημοκράτες… ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) την επιβάλει από το παρασκήνιο αυτός που διαθέτει το κεφάλαιο, προκαθορίζει το παιχνίδι, ελέγχει τις συνειδήσεις επιβάλλοντας την διαφθορά, και στη συνέχεια χρησιμοποιεί ως δικαιολογία την διαφθορά για να επιβάλλει το επόμενο στάδιο, πιο βαρύ για τον άνθρωπο από το προηγούμενο. Η απόγνωση έρχεται σιγά σιγά, με δεδομένο ότι ο πλανημένος ως προς το ποιος είναι εχθρός τίνος, βλέπει αδιέξοδο και τα παρατάει, αργά ή γρήγορα.
Συνεχίζεται…
Συνέχεια από το προηγούμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρακτικά, αφού εκεί στρέφεται η συζήτηση, στην Ελλάδα το στημένο έργο θα οδηγήσει την μαζική απόγνωση στην μάχη ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α., δυο νέους ελεγχόμενους πόλους, από το ίδιο παρασκήνιο (θα συμφωνήσεις ελπίζω ότι η Χ.Α. προβάλλεται έμμεσα από το σύστημα που υποτίθεται ότι την αποστρέφεται όσο τίποτα). Εκεί θα αναλάβει δράση και ο παράγοντας "μετανάστες" υποδαυλιζόμενος από οργανωμένους πυρήνες. Ας μην επεκταθούμε. Στην Αίγυπτο ο σοσιαλιστικός καπιταλισμός (δηλ το πολιτικό σύστημα που λέμε ΔΥΣΗ) "ανακάλυψε" ότι ο Μουμπάρακ ήταν δικτάτορας με κάποια μικρή καθυστέρηση, το ίδιο με τον Σαντάμ, με τον Καντάφι, με τον Άσαντ, με τον Ερτογάν (ας μην κρίνουμε τώρα την δημοκρατία των Μπους-Μπλαιρ-Μέρκελ). Φαντάσου τι θα μπορούσε να πει το ίδιο σύστημα για τους ΓΑΠ, Παπαδήμο, Σαμαρά, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Στουρνάρα… αν το έπιανε κρίση ειλικρίνειας… Θα το κάνει έμμεσα όμως. Για να οδηγήσει την οργή πού; Στον Τσίπρα που κουνάει τα χέρια όταν μιλάει (για να δείξει ένταση συναισθήματος υπέρ των βασανιζόμενων…) ενώ ρουφάει το χαρτί, λέξη προς λέξη, ακόμα κι όταν λέει τα πιο προφανή (μην παρασύρεστε από τα τυχόν υγιή στελέχη που μπορεί να υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έχουν καμιά δυνατότητα).
Δεν υπάρχει λύση στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, αφού είναι προκαθορισμένος ο σκοπός του από τον κατασκευαστή του. Αυτό που έχει να κάνει ο καθένας είναι να μη συμμορφωθεί με τις επιταγές της παγκόσμιας δικτατορίας και να πλανηθεί όσο γίνεται λιγότερο για τις "ΛΥΣΕΙΣ" που θα προταθούν, γιατί τα χειρότερα, μάλλον έρχονται και τότε οι εκβιασμοί της σημερινής τρόικας θα φαντάζουν παιδικοί.
Αν οι λέξεις "μετάνοια" (μεταστροφή του σκέπτεσθαι) και "εγκράτεια" σας καλύπτουν ως πολιτικό πλαίσιο, θα πρότεινα ως επόμενο βήμα μια έρευνα της ιστορίας και μια ανάγνωση των Γραφών, μακριά από προκάτ και στερεότυπα που επιβλήθηκαν πονηρά όπως "η πίστη μάχεται την επιστήμη", "ο χριστιανισμός μάχεται τον ελληνισμό" κ.ο.κ. Κι αν δυσκολεύεται κάποιος να ξεκινήσει, ας αναλογιστεί μέσα στον πολιτικό του βίο πόσες φορές απατήθηκε, ποια ήταν η τελευταία φορά που άκουσε αλήθειες από τους πολιτικούς. Κι αν και πάλι αρνηθεί κάτω από το επιχείρημα "και η Εκκλησία έχει αποδειχθεί διεφθαρμένη", ας προσπαθήσει να το παραμερίσει (μέχρι να βρει τις αιτίες) αναλογιζόμενος το επιχείρημα "η πραγματική αγάπη, δηλαδή η απόλυτη συνένωση των ανθρώπων ουδεμία διαφθορά ή σκοπιμότητα έχει". Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ανακαλύψουμε ποιος αλήθεια την εκπροσωπεί. Τα υπόλοιπα, τα άκρως ευνοϊκά προς τον άνθρωπο θα πραγματωθούν, να είστε βέβαιοι.
Λυπάμαι που το πήγα μακριά, κοντύτερα όμως δεν μπορούσα.
Εγώ δεν διάβασα πουθενά στο άρθρο κουβέντες υπέρ του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μιλάς φίλε όλο για αυτό σαν να υπερασπίζεται το άρθρο την κοινοβουλευτική αριστερά? Μπορεί κάποιος να είναι και κατά της πολιτικής φάρας ολόκληρης... Μπορεί να είναι κατά του υπαρκτού κοινοβουλευτισμού. Γιατί το βγάζεις αυτό από τη μέση?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τώρα κατάλαβα πού το πας, από τα υπόλοιπα που γράφεις περί ηθικής σε συνδυασμό με την μετάνοια, την εγκράτεια, τον ηθικό νόμο και τις Γραφές. Από ό,τι καταλαβαίνω, για σένα το μόνο που θα μας σώσει είναι η προσευχή και η πίστη! Οι εξεγέρσεις και οι εγκόσμιες αντιστάσεις είναι μάταια πράγματα...
Λίγο περίεργο δεν σου φαίνεται που σύμφωνα με το άρθρο που σχολιάζουμε, 22 εκατομ. Αιγύπτιοι (οι περισσότεροι προφανέστατα πιστοί και βαθιά θρησκευόμενοι, όχι σαν κι εμάς τους άπιστους...) αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν και να βγουν στους δρόμους? Σου πέρασε από το μυαλό μήπως αυτοί βαρέθηκαν να περιμένουν την παρέμβαση του Κυρίου? Κάτι δεν θα ξέρουν κι αυτοί τόσα χρόνια με δικτατορία? Αν ξαφνικά οι διαμαρτυρόμενοι αντί να φωνάζουν στους δρόμους και να μαζεύουν υπογραφές κατέφευγαν στην προσευχή και αγαπούσαν αλλήλους, τι θα γινότανε με τους κακούς και αμετανόητους? Περιμένεις να γίνουν και οι δικτάτορες και οι κατακτητές πιστοί και να μοιράσουν με αγάπη στον κόσμο τα προνόμιά και τα πλούτη τους? Και τι προβλέπεις να γίνει όσο δεν θα το κάνουν? Εμείς οι υπόλοιποι θα το ρίξουμε απλώς στην εγκράτεια? Πολύ βολικό αλήθεια για τους από πάνω!