«Να ξυπνήσει ο λαός»

«Υποταχθείτε σε εμάς ή χάος»: Αυτή είναι η γραμμή της άρχουσας τάξης προκειμένου να τρομοκρατήσει το λαό, και ήδη οι πολιτικοί και τα δημοσιογραφικά φερέφωνα τους έχουν πιάσει δουλειά, φοβερίζοντας τον κόσμο ότι αν δε δεχτεί να εξαθλιωθεί, τότε «θα έρθει η συντέλεια του κόσμου».

Το βασικό στήριγμα των κυβερνώντων είναι ότι δεν αρκεί απλά το «να ξυπνήσει ο λαός». Πέρα από το να «ξυπνήσεις», πρέπει να βρεις τον τρόπο να αντιμετωπίσεις τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω σου. Για να το πούμε και αλλιώς, ο σκλάβος που συνειδητοποιεί τη θέση του στην κοινωνία δεν γίνεται αυτόματα ελεύθερος. Έχει βέβαια κάνει το πρώτο και βασικό βήμα προς την απελευθέρωση του, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Γι’ αυτό άλλωστε και πάντα υπήρχαν πολλοί σκλάβοι που ναι μεν καταλάβαιναν την αδικία, αλλά δεν επαναστατούσαν εναντίον της.

Για να κάνεις το «επόμενο βήμα», πρέπει να πεισθείς ότι μπορείς να το κάνεις, και να βρεθεί και ένας τρόπος και σχέδιο οργάνωσης, ώστε να υλοποιήσει στην πράξη αυτή την ανατροπή.

Οι κυβερνώντες εκεί ακριβώς ποντάρουν, στο ότι ο κόσμος ναι μεν έχει κατανοήσει ότι τον εκμεταλλεύονται μέχρι αηδίας, αλλά δεν έχει ακόμα το απαιτούμενο σχέδιο, οργάνωση και πίστη στις δυνατότητες του για να τολμήσει να τους ανατρέψει πλήρως.

Έτσι, τα παίζουν «όλα για όλα», λέγοντας ουσιαστικά στον κόσμο «ανατρέψτε μας, αν τολμάτε και αν μπορείτε. Αλλιώς, βγάλτε το σκασμό και αφήστε μας να σας ρημάξουμε».

Πολλοί λένε ότι «αυτό είναι εκβιασμός». Σωστά, έτσι είναι. Και καλά κάνουν και το καταγγέλλουν. Πέρα όμως από το να καταγγέλλεις, πρέπει να μπορείς να «απαντήσεις» στις κινήσεις του αντιπάλου, αν θέλεις στ’ αλήθεια να τον κερδίσεις. Και γι’ αυτό θα κριθούμε από το πόσο πειστικά θα περιγράψουμε την «επόμενη μέρα» ενός ΟΧΙ σε ένα λαό που «θέλει» να πει ΟΧΙ, αλλά φοβάται τις συνέπειες που θα έχει αν τα βάλει με τους αφεντάδες του.

Δε θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε αυτό που επίσης έχουμε αναφέρει πολλές φορές, ότι δηλαδή οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για μια τέτοια κατάσταση, με την άρχουσα τάξη να τους κηρύττει πόλεμο μέχρις εσχάτων, ανεβάζοντας κατακόρυφα την εκμετάλλευση.

Όλοι ήξεραν ότι υπάρχει αδικία, το βίωναν άλλωστε καθημερινά, αλλά τέλος πάντων το ανέχονταν, και είχαν μάθει να επιβιώνουν μέσα σε ένα πλαίσιο «ήπιας» ταξικής πάλης. Τα πιο «ζόρικα» πράγματα γίνονταν αλλού, γίνονταν μακριά, στο Αφγανιστάν, στα εργοστάσια-κάτεργα της Κίνας, και ξέρω και εγώ που αλλού. Δεν γίνονταν πάντως σε εμάς. Άρα, η ιδέα του να δώσουν σκληρές μάχες απλά ήταν…» «αναχρονιστική» (για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ).

Έχουμε ήδη γράψει πολλά για το θέμα, οπότε θα θυμίσουμε απλά μια βασική αρχή που την λέμε ξανά και ξανά από την αρχή της κρίσης: Ότι δηλαδή πέρα από μνημόνια, ΔΝΤ, κτκλ, οι κεφαλαιοκράτες δεν επενδύουν τα κεφάλαια τους έως ότου οι εργάτες δεχτούν να δουλέψουν με [πολύ] χειρότερους όρους – δηλαδή μικρότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, περιορισμός-κατάργηση συντάξεων, περιορισμός κατάργηση εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, κτλ, κτλ, κτλ.

Έτσι, «πρέπει» να αφήσει τους εργάτες στη Δύση να ψοφήσουν (άλλοι κυριολεκτικά και άλλοι μεταφορικά) της πείνας, ώστε τελικά να δεχτούν μέσα στην απελπισία τους αυτά τα μέτρα. Βέβαια, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση της Γερμανίας υπάρχουν και άλλα κριτήρια – για παράδειγμα αν υπάρχει αυξημένη καινοτομία σε νέους κλάδους της παραγωγής, ή αυξημένη ποιότητα κατασκευής και τεχνογνωσία, τότε πράγματι οι κεφαλαιοκράτες είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το «κάτι παραπάνω».

Ωστόσο, η βασική στρατηγική είναι -ολοφάνερα- η «μείωση του εργατικού κόστους» όπως το ονομάζουν. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ντόπια άρχουσα τάξη έκρινε πως η εξαθλίωση των εργατών είναι τόσο μεγάλη, που θα δυσκολευόταν να τα καταφέρει μόνη της, και έτσι οικειοθελώς φώναξε το ΔΝΤ για βοήθεια (από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας νομίζω)

Τώρα λοιπόν το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια για πολύ κόσμο, και προφανώς ζητά σταθερότητα. Σίγουρα θα υπάρχουν και οι ultra-αριστεριστές, που θα πουν «ας κάνουμε ντου εναντίον αυτών που μας ρημάζουν» – χωρίς όμως σχέδιο και όραμα για την επόμενη μέρα αυτού του «ντου», οι περισσότεροι δε θα ακολουθήσουν.

Και αν η κομμουνιστική αριστερά δε δώσει ένα δικό της όραμα και σχέδιο για το μέλλον, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν τη «σταθερότητα» που τους παρέχουν οι κυβερνώντες. Τη λέξη σταθερότητα τη βάζω σε εισαγωγικά διότι ειδικά στη σημερινή συγκυρία, οι κυβερνώντες δε μπορούν καν να παρέχουν σταθερότητα, παρά μόνο στα λόγια. Ο λόγος είναι διότι οι πολιτικές τους αφανίζουν στην κυριολεξία ένα μεγάλο κομμάτι εργατών, μικροαστών, ακόμα και αστών, και βυθίζουν σε μεγάλη φτώχεια την πλειοψηφία των όσων επιβιώσουν. Παρόλα αυτά, πολλοί θα τους στηρίξουν, ελπίζοντας ότι θα είναι από τους «τυχερούς» που θα επιβιώσουν.

Άλλωστε, αν κάποιος δεν πιστέψει σε κάτι άλλο, τότε και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να τα βάλει με τους «παντοδύναμους» αφέντες του… κατουριέται πάνω του.

Πώς θα ήταν λοιπόν η «επόμενη μέρα» στην Ελλάδα μετά από ένα πιθανό «ΟΧΙ στο ευρώ»;

Πολλοί λένε ότι «δεν θα υπάρχει μέλλον».

Όμως, στην πραγματικότητα τώρα είναι που δεν υπάρχει μέλλον, με το ευρώ.

Καταρχήν, θα πρέπει να πούμε ότι στην επόμενη αυτή μέρα θα πρέπει να ανατραπεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ή όποια άλλη κυβέρνηση έχει προκύψει ως τότε (πχ Σαμαράς, ή Σαμαράς με Καρατζαφέρη, ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας με χίλια-δυο λαμόγια της άρχουσας τάξης μαζεμένα στην ίδια στέγη, κτλ).

Στη θέση αυτής της κυβέρνησης, θα πρέπει να έρθει μία «αριστερή κυβέρνηση» η οποία παράλληλα με την έξοδο από το ευρώ θα πρέπει να κηρύξει στάση πληρωμών, να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, να επιβάλλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων ώστε να μη φύγουν μαζικά λεφτά στο εξωτερικό από την άρχουσα τάξη, να κόψει εξωφρενικά προνόμια των πραγματικών προνομιούχων (πχ Εκκλησία) κτλ.

Ας τα δούμε ένα ένα, μιας και τα μέτρα αυτά φαίνονται «περίπλοκα»:

Για την έξοδο από το ευρώ, αυτή έτσι και αλλιώς ετοιμάζεται: Το σημερινό spiegel το λέει ανοιχτά, ενώ στο marketwatch το λέει ορθά-κοφτά ότι ακόμα και αν η διαδικασία της «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» διακοπεί πρόωρα από το λαό με ένα πιθανό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, η ΕΚΤ θα μπορούσε να τυπώνει πληθωριστικό χρήμα, να το δώσει στις τράπεζες και να σωθούν. Βέβαια, η εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος «σκοντάφτει» στη Γερμανία, και τις επόμενες μέρες θα γράψουμε τα νεότερα για αυτό το ζήτημα.

Ως τότε, επανερχόμαστε στο θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, για το οποίο είχαμε γράψει πχ εδώ, και είχαμε δει το πως η Γερμανία «το σκέφτεται» για το μέλλον της ευρωζώνης, με το πιθανότερο σενάριο να είναι να δημιουργηθεί μια ευρωζώνη δύο ταχυτήτων. Επίσης, γράφαμε τα εξής:

Τα πράγματα με το ευρώ τα έχουμε ξαναδεί εδώ και καιρό – ωστόσο θεωρώ ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία του κόσμου θα ταχθεί τελικά εναντίον του. Απλά θα αργήσει να το συνειδητοποιήσει, και άρα θα είναι «πολύ αργά», καθώς οι «εταίροι» μας φέρουν τη δική τους «λύση» για την Ελλάδα, με το ευρώ δύο ταχυτήτων. Έτσι κι αλλιώς, οι «εταίροι» πλέον αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς καν να συνδιαλέγονται ιδιαίτερα με την κυβέρνηση ανδρείκελων που υπάρχει στην Ελλάδα, και άρα όσο ο λαός δεν ανατρέπει αυτή την κυβέρνηση, θα βρίσκεται στο έλεος τους. Μόνο που αυτοί δεν έχουν σκοπό να δείξουν καν έλεος.

- Ο λόγος για τον οποίο ισχυρίζομαι ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία να στραφεί εναντίον του ευρώ είναι ο εξής: Το ευρώ το έχουμε ξαναπεί ότι είναι ένα «υπερβολικά σκληρό» νόμισμα για την Ελλάδα, έχει δηλαδή μια «υπερβολικά υψηλή» ισοτιμία, που δεν επιτρέπει στις βιομηχανικές/αγροτικές εξαγωγές να είναι «ανταγωνιστικές».

Για την ακρίβεια, μόνο η Γερμανία μπορεί να αντέξει τις σημερινές ισοτιμίες του ευρώ, λόγω της ανώτερης ποιότητας/τεχνογνωσίας που διαθέτουν οι εξαγωγές της (τα made in Germany προϊόντα είναι τα ακριβότερα, αλλά έχουν και την καλύτερη ποιότητα οπότε πουλιούνται). Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν πρόβλημα, και έτσι πολύ θα ήθελαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, να μειώσουν έτσι εμμέσως το εργατικό κόστος + τα λοιπά λειτουργικά κόστη, και έτσι να γίνουν «ανταγωνιστικές».

Βέβαια, σε όλες τις χώρες, ακόμα και στην Ελλάδα, υπάρχουν και επιχειρήσεις που «μπορούν να σταθούν στο διεθνή ανταγωνισμό», ωστόσο ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα οι επιχειρήσεις αυτές είναι λίγες. Οι υπόλοιπες δεν αντέχουν, και βάζουν λουκέτο. Και μάλιστα κλείνουν με τρομερούς ρυθμούς, λόγω της «λιτότητας» που προωθεί η ντόπια και η ξένη άρχουσα τάξη, και ρίχνει τους μισθούς, και άρα και την αγοραστική δύναμη των εργατών, οξύνοντας την ύφεση (με τελικό βέβαια στόχο να τσακιστεί η εργατική τάξη, και λόγω της ανεργίας και της φτώχειας να δεχτεί να εργασθεί από εδώ και πέρα με μισθούς πείνας και μηδαμινά δικαιώματα).

Όσο λοιπόν μεγαλώνει ο αριθμός των λουκέτων, των ανέργων, των φτωχών, κτλ, τόσο θα χάνεται και η υποστήριξη προς το ευρώ, διότι όλοι θα αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν. Και τελικά απλά θα έχουμε έξοδο από την ευρωζώνη – άλλωστε, η Γερμανία αμφιταλαντεύεται για το αν θέλει να κρατήσει τους πάντες εντός της ευρωζώνης, ή αν θέλει να συνεχίσει σε μια ευρωζώνη με λιγότερα αλλά πιο «ανταγωνιστικά» μέλη.

Όσο για το αν «θα φύγει η Ελλάδα», αν «θα φύγει η Γερμανία», ή αν «η Γερμανία διώξει την Ελλάδα», καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν: Για παράδειγμα ξέρω περίπτωση εργοδότη που ήθελε να απολύσει έναν εργαζόμενο, αλλά επειδή δεν ήθελε να του καταβάλλει αποζημίωση, δεν τον απέλυσε, και απλά του έβαζε κάθε μέρα άπειρη δουλειά, ώσπου μια μέρα ο εργάτης αυτός δεν άντεξε και παραιτήθηκε. Αυτή η «παραίτηση» βέβαια είναι στην πραγματικότητα μια απόλυση που εντέχνως μετατράπηκε σε «παραίτηση», προς όφελος του εργοδότη, που τσέπωσε για την πάρτυ του τα λεφτά της αποζημίωσης. Αντίστοιχα βέβαια υπάρχουν και -λιγότερες- περιπτώσεις «απολύσεων», στις οποίες ο εργάτης ήθελε να παραιτηθεί, και απλά άρχισε να μην αποδίδει στη δουλειά, ώστε να απολυθεί και να κερδίσει την αποζημίωση.
 

«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» λοιπόν, καθώς οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις απώλειες που θα έχουν αν η Ελλάδα κηρύξει άμεσα στάση πληρωμών και βγει από το ευρώ, ακολουθώντας κατά μία έννοια το δρόμο της Ισλανδίας (η οποία προέβη σε στάση πληρωμών, φυλάκισε τραπεζίτες και πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης, και καθώς δεν ήταν στο ευρώ, υποτίμησε το νόμισμα της κατά 50% και τώρα επέστρεψε σε -καπιταλιστική έστω- ανάπτυξη).

Η λύση που προωθούν είναι μια «ελεγχόμενη χρεωκοπία» για το ζήτημα του χρέους, ενώ για το νομισματικό ζήτημα προωθείται ολοένα και περισσότερο η ιδέα για «ευρωζώνη δύο ταχυτήτων».

Με αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία θα εξακολουθεί να κρατά υπό τον έλεγχο της την Ελλάδα (μετατρέποντας την βέβαια σε προτεκτοράτο-παρία), ενώ και νομισματικά θωρακίζεται το ευρώ, κρατώντας στα αποθεματικά του μάλιστα και το χρυσό που συνεισφέρει η Ελλάδα στο όλο εγχείρημα, μιας και τυπικά η Ελλάδα δε θα έχει αποβληθεί, ενώ ίσως να μας υπόσχονται ότι τάχα «όταν η Ελλάδα ανακάμψει, τότε θα ξαναμπείτε στην πρώτη ταχύτητα».
…
Ήδη κυκλοφορούν σενάρια για το πόσο θα υποτιμήσουν το «δεύτερο» αυτό ευρώ, με βάση τα δικά τους συμφέροντα, ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο τις απώλειες των δικών τους τραπεζών, και να μπορούν παράλληλα να εξαγοράσουν φτηνά τα πάντα.

Με το «δεύτερο ευρώ» δηλαδή έχουμε όλα τα μειονεκτήματα ενός πληθωριστικού νομίσματος (έμμεση μείωση μισθών), χωρίς κανένα πλεονέκτημα. Και αυτό διότι η νέα του ισοτιμία πάλι θα ελέγχεται από τη Γερμανία, προς όφελος των ξένων πιστωτών και επενδυτών.

Σε ότι αφορά το ζήτημα του χρέους, αυτό είναι αναπόσπαστα δεμένο με το ζήτημα του ευρώ: Οι ίδιοι οι δανειστές μας παραδέχονται ότι το χρέος θα αυξηθεί, απορροφώντας ολοένα και περισσότερους πόρους από τον προϋπολογισμό. Καθώς λοιπόν η Ελλάδα θα βυθίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερο χρέος, θα παραχωρεί τα πάντα στους δανειστές… για να αποφύγει το αναπόφευκτο: Η χρεωκοπία θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια, διότι όταν παράγεις ολοένα και λιγότερα (λόγω της συνεχιζόμενης καταστροφής της παραγωγικής βάσης), και έχεις ολοένα και περισσότερα χρέη, τότε είναι ξεκάθαρο ότι θα χρεωκοπήσεις. 

Για την ακρίβεια, έχεις ήδη χρεωκοπήσει, απλά η χρεωκοπία δεν είναι ακόμα επίσημη, ώστε προηγουμένως οι δανειστές να εξασφαλίσουν «πακέτα σωτηρίας» για να αντέξουν τις απώλειες («ελεγχόμενη χρεωκοπία»).

Με απλά λόγια, υποβαλλόμαστε σε ένα «μαρτύριο της σταγόνας», χωρίς καν να «αποφύγουμε τη χρεωκοπία», που αποτελεί το βασικό ψέμα στο οποίο στηρίζεται η άρχουσα τάξη και τα φερέφωνα τους.

Γι’ αυτό και χρειάζεται να απαλλαγούμε από το βάρος των τόκων που τώρα τσεπώνουν οι πιστωτές. Άλλωστε, ακόμα και αναλυτές της άρχουσας τάξης παραδέχονται ότι όλα αυτά τα δάνεια που παίρνει «η Ελλάδα» τελικά εκεί καταλήγουν σχεδόν όλα: Στις τσέπες των πιστωτών δηλαδή.

Για παράδειγμα, δείτε εδώ για ένα πρόσφατο άρθρο της Washington Post, ή εδώ για ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον άρθρο του Forbes, το οποίο λέει την εξής μεγάλη αλήθεια: Ότι αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών, τότε το ισοζύγιο της θα είναι θετικό, μιας και σήμερα είναι αρνητικό λόγω των τεράστιων τόκων που πληρώνει.

Αν απαλλαγεί από αυτό, τότε -τι έκπληξη- θα έχει λεφτά για «μισθούς και συντάξεις», που σύμφωνα με την ψεύτικη προπαγάνδα των κυβερνώντων πληρώνονται μέσω των ταμειακών συμβάσεων (ναι, αυτών που ακόμα και η Washington Post παραδέχεται ότι καταλήγουν στις τσέπες των τραπεζών).

Και αν η στάση πληρωμών γίνει ΤΩΡΑ, και με τους δικούς μας όρους, αντί για αργότερα και με τους δικούς τους όρους, τότε για παράδειγμα θα μπορούσαμε να διασώσουμε πχ τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων που τώρα αφήνονται να καταρρεύσουν, αντί να δίνονται «πακέτα σωτηρίας» στις τράπεζες.

Αποτελεί μέγιστη ειρωνεία το ότι μιλούν για μισθούς και συντάξεις αυτοί που αφήνουν τον κόσμο χωρίς μισθούς (λόγω ανεργίας), ή με μισθούς πείνας, και παράλληλα οδηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων σε χρεωκοπία.

Όπως και να έχει, τα -τεράστια- χρέη δεν μπορούν να αποπληρωθούν, και άρα κάποιος θα πρέπει να την πληρώσει. Αυτό που βλέπουμε είναι μια κλασσική μάχη για το ποιος θα τα φορτωθεί: Μπορείτε να πληρώσετε χρέη δισεκατομμυρίων; Αν ναι, ΟΚ, πάω πάσο. Αν όχι, τότε όμως θα πρέπει να παλέψετε «μέχρι τέλους» ώστε να την πληρώσουν οι πιστωτές, όλοι αυτοί που έως τώρα ρουφάνε καθημερινά δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων για να γλιτώσουν τη χρεωκοπία τους, και έχουν και το θράσος να κατηγορούν τους εργαζόμενους για βολεμένους και κρατικοδίαιτους.

YΓ1: Για το ζήτημα της αλλαγής της στρατιωτικής ηγεσίας από το ΠΑΣΟΚ, έχω την εντύπωση ότι δεν θέλουν να προκαλέσουν πραξικόπημα, όπως μερικοί νομίζουν. Απλά προφανώς θέλουν να βάλουν στην ηγεσία του στρατού «δικούς τους» ανθρώπους, που να μπορούν να τους ελέγχουν, ώστε να διασφαλίσουν ότι ελέγχουν το στρατό (κάτι που μάλλον δεν το έχουν και τόσο σίγουρο αυτή τη στιγμή), τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής.

ΥΓ2: Ενδιαφέρον έχει και το σενάριο όπου διεξάγεται το δημοψήφισμα, και υπερισχύει το ΝΑΙ. Σε μια τέτοια περίπτωση, πολλοί από αυτούς που στήριξαν τους κυβερνώντες θα αποδεκατιστούν μέσα από τα νέα μέτρα που θα επιβληθούν, οι υπόλοιποι θα χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο και όσοι ψήφισαν ΟΧΙ, μετά θα κατηγορούν τους υποστηρικτές του ΝΑΙ ως προδότες.

Αυτό το λέω επειδή είδα κάτι καταστροφολογικά σενάρια να διακινούνται από τα φερέφωνα των κυβερνώντων ότι τάχα «αν βγει το ΟΧΙ, θα έχουμε εμφυλιακό κλίμα», λες και αν βγει το ΝΑΙ θα είμαστε όλοι αγαπημένοι.  

Ας το πάρουμε όλοι απόφαση, και οι μεν και οι δε, ότι δε γίνεται να συνυπάρχουν αρμονικά ο εκμεταλλευτής και ο εκμεταλλευόμενος – διότι ο πρώτος θέλει να ρημάξει τον δεύτερο, και ο δεύτερος έχει κίνητρο να σταματήσει αυτή τη διαδικασία. 

Και όταν τα πράγματα «ζορίζουν», αυτό δε μπορεί εύκολα να κρυφτεί, ή να αγνοηθεί, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

πηγή: ciaoant1