«Κυβερνώντες» υπάλληλοι της τρόικας

του Μενέλαου Γκίβαλου
 

Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας μια κυβέρνηση, μια πολιτική εξουσία, που έχει εκλεγεί μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αποδέχεται -και σε ουσιαστικό αλλά και σε τυπικό επίπεδο- να μετατραπεί ΣΕ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ.

Ο πολιτικός ευτελισμός της τριμερούς κυβέρνησης έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η «τρόικα» και οι τεχνοκράτες της επιπλήττουν τους υπουργούς και επιβάλλουν τις βουλήσεις τους, έχουν διεισδύσει σε κάθε μηχανισμό, σε κάθε ιεραρχική δομή της δημόσιας διοίκησης και των οργανισμών, και αρνούνται στην πραγματικότητα οποιαδήποτε διαπραγμάτευση...

«Αποφασίζομεν, διατάσσομεν, επιβάλλομεν», αυτό είναι το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο της δομής εξουσίας που έχει επιβληθεί στη . χώρα. Ο μέγιστος εξευτελισμός όμως συντελείται -και σε συμβολικό και σε ουσιαστικό επίπεδο- στον θεσμό της ύπατης κυβερνητικής εξουσίας, σ' αυτόν του πρωθυπουργού, που δέχθηκε να «παζαρέψει» με τους «τροϊκανούς» για ζητήματα που όχι μόνο δεν αφορούν δανειακές δεσμεύσεις αλλά -για μια κυβέρνηση που θα σεβόταν στοιχειωδώς την πολιτική της εξουσία και την αξιοπρέπεια της- θα αποτελούσαν τρέχουσες υπουργικές επιλογές και αποφάσεις.

Ο κ. Σαμαράς φαίνεται, όμως, δεν έχει συνείδηση ούτε του πολιτικού ρόλου που διαδραματίζει ούτε της σημασίας του θεσμικού αξιώματος το οποίο υπηρετεί. Ίσως επικράτησαν μικροκομματικές λογικές, ότι τα όποια «οφέλη» προκύψουν από τη διαπραγμάτευση θα «εμπορευματοποιηθούν» ως προσωπική του επιτυχία από τα μνημονιακά φερέφωνα των ΜΜΕ και τους εντεταλμένους αναλυτές...
Ίσως στην πραγματικότητα ο ίδιος να αυτοαξιολογείται ως ανίκανος και ανίσχυρος -λόγω των δεσμεύσεων και των δηλώσεων νομιμοφροσύνης που έχει υποβάλει στην κ. Μέρκελ- να αρνηθεί σε πολιτικό επίπεδο τη συνέχιση των καταστροφικών μέτρων και αρκείται στον ρόλο ενός σκιώδους πρωθυπουργού, ο οποίος «αγοράζει» με κάθε τρόπο «πολιτικό χρόνο», μέχρι της τελικής πτώσης του.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Αντ. Σαμαράς δεν έχει κανένα δικαίωμα, και σε θεσμικό και σε πολιτικό και σε ηθικό επίπεδο, να ευτελίζει και να αποποιείται το «δημοκρατικό» περιεχόμενο του ρόλου του, να ακυρώνει στην πράξη την εντολή των πολιτών στα κόμματα που «συγκυβερνούν» σήμερα.

Είναι  ανήκουστο να εμφανίζεται ένας πρωθυπουργός δημόσια και να εκφράζει προσωπικές απόψεις για κρίσιμα θέματα (όπως, π.χ., το ύψος του ΦΠΑ) και να είναι ανίκανος να τις εφαρμόσει στην πράξη. Είναι ανήκουστο να εμφανίζονται οι αρχηγοί των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ο κ. Ευ. Βενιζέλος και ο κ. Φ. Κουβέλης, και να διατυπώνουν «προτάσεις» ή να προβάλλουν «ενστάσεις», να υποτονθορύζουν ή να «κλαψουρίζουν» σε καθημερινή σχεδόν βάση, επιτελώντας στην πράξη τον ρόλο του συμβούλου ή του παρατηρητή των εξελίξεων...

Δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά η καταστροφική πορεία που ακολουθεί η χώρα, δεν πρόκειται να ανασχεθεί η διάλυση του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού, εάν δεν λυθεί το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Ο ελληνικός λαός δεν εκπροσωπείται από τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, για να σταματήσει το «σπιράλ» της ιστορικής μετατροπής της Ελλάδας σε μια «αναδυόμενη οικονομία», όπως την κατατάσσουν ήδη διεθνώς οι αξιολογήσεις. .. Μέσα σε τρία χρόνια η χώρα γύρισε ήδη πολλές δεκαετίες πίσω.

Χωρίς πολιτική βούληση, χωρίς σχέδιο, ευτελιζόμενη καθημερινώς από την «τρόικα» και τους δανειστές, η κυβέρνηση έδωσε ήδη το σύνθημα για το «μεγάλο ξεπούλημα»...

Μια πολιτική - κυβερνητική Ακροδεξιά συνάδει και εναρμονίζεται με μια οικονομική ακροδεξιά νοοτροπία για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, των κτιρίων, των οργανισμών, των υποδομών.
Στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ, η τοποθέτηση του Στ. Σταυρίδη αποκαλύπτει -και συμβολικά και ουσιαστικά- τη «στρατηγική» των ιδιωτικοποιήσεων. Ο κ. Στ. Σταυρίδης, σύμφωνα με δημοσιεύματα («Εφημερίδα των Συντακτών», 12/3/13), βρέθηκε στη διεύθυνση της ΑΓΕΤ -Ηρακλής την περίοδο 1991-1992, όταν η εταιρεία πουλήθηκε στην Caltsestruzzi (αθάνατε Κ. Μητσοτάκη!), που είχε ως βασικά στελέχη της επιφανή μέλη της ιταλικής μαφίας...

Η παλιά διαπλοκή ενθαρρύνεται και αναδιοργανώνεται εν όψει της νέας διαρπαγής. Ο ΟΠΑΠ γίνεται πεδίο ανταγωνισμού των «εκλεκτών» της, ενώ τα 28 δημόσια κτίρια εκχωρούνται ως επίλεκτα «χρηματιστηριακά προϊόντα», με αποτέλεσμα το κράτος να εισπράξει τώρα 200 δισ. ευρώ και να καταβάλει σε βάθος 15 ετών τίμημα ύψους άνω των 500 δισ. ευρώ.

«Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων». .. Το σύνθημα της νεοφιλελεύθερης Ακροδεξιάς, αντικοινωνικής αντίληψης, το έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα» είναι κατ' αυτόν τα σύμβολα-ορόσημα της νέας εποχής που ευαγγελίζεται... Επενδύσεις και επιχειρηματικότητα είναι όμως το ξεπούλημα «όσο όσο» και «ανταγωνιστικότητα» οι μισθοί των 300 ευρώ...

Το άκρον άωτον της έκπτωσης για έναν πολιτικό επέρχεται όταν αυτός δεν είναι ικανός να συνειδητοποιήσει καν την έκπτωση αυτή...

Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος – «Παρόν»