Κρίσιμοι μήνες στην ΕΕ

του Γιώργου Δελαστίκ

Aπό μια κλωστή κρέμεται πλέον η τύχη του ευρώ, μετά το ανατρεπτικό αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών. Το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Οι ψηφοφόροι της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας της Ευρωζώνης, μετά από εκείνες της Γερμανίας και της Γαλλίας, ψήφισαν σε ποσοστό 55% κόμματα είτε δεξιά (Μπερλουσκόνι) είτε κεντροαριστερά (Γκρίλο) που έβαλαν επί τάπητος το ζήτημα της εγκατάλειψης του ευρώ από την Ιταλία. 

Ελάχιστη σημασία έχει κατά πόσο είναι ειλικρινείς στο θέμα αυτό οι ηγέτες τους. 

Το ζήτημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ιταλικού λαού τάχθηκε δια της ψήφου κατά του ευρώ. Οι ψηφοφόροι μιας μεγάλης βιομηχανικής χώρας όπως η Ιταλία, για την οποία δεν μπορούν να ειπωθούν οι συνήθεις παρ΄ ημίν ανοησίες (δεν παράγει τίποτα, ζει με δανεικά, είναι καθυστερημένη κ.λπ.), αποδοκίμασαν ρητά την πολιτική υπεράσπισης του ευρώ.

Ένα βήμα πριν από το τέλος έχουμε φτάσει τώρα πια. Ξεκινήσαμε με την ασήμαντη, περιφερειακή, περιθωριακή Ελλάδα. Συνεχίσαμε με τις επίσης ασήμαντες, περιθωριακές χώρες της Ευρωζώνης Ιρλανδία και Πορτογαλία, οι οποίες υπήχθησαν και αυτές σε καθεστώς μνημονίου. Σε διαδικασία υπογραφής μνημονίου και η μηδαμινή για τους Ευρωπαίους Κύπρος.

Η τέταρτη οικονομία της Ευρωζώνης, η ισπανική, έχει κι αυτή ανεβεί στο ικρίωμα ψυχορραγώντας στο όριο μεταξύ εντός και εκτός μνημονίου. Τα πράγματα σοβάρεψαν. Τι είδους νόμισμα ακριβώς είναι αυτό το ευρώ, αν πετάει στον μνημονιακό γκρεμό τη μια χώρα μετά την άλλη; Τι ακριβώς κερδίζουν οι χώρες και οι λαοί που το ευρώ τους κατακρημνίζει στον μνημονιακό Καιάδα και τους ωθεί σε πρωτοφανή για ειρηνικές συνθήκες καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου; Με δεδομένο δε ότι προ δέκα και πλέον ετών η Γερμανία πήρε την απόφαση στο ευρώ να μπει όποια χώρα το ήθελε από τις 15 που τότε συναποτελούσαν την ΕΕ, αναφύεται ένα μείζον θέμα.

Ποιους στόχους είχε το Βερολίνο στον οικονομικό, αλλά και στον πολιτικό τομέα, όταν επέβαλε αυτή τη θέση του στην ΕΕ; Προφανώς τη γερμανική ηγεμονία σε όλη την Ευρώπη, συνοδευόμενη από τη μέσω οικονομικής εξαθλίωσης καθυπόταξη όλων των κρατών της Γηραιάς Ηπείρου. Η εξάπλωση της κρίσης και στην Ιταλία το αποδεικνύει αυτό πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού διαπιστώνουμε ότι ούτε καν η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ευρώ.

Τελευταίος κρίκος η Γαλλία. Οι επαΐοντες γνωρίζουν ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας είναι σε «χάλια» ανάλογα με εκείνα της Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Ελλάδας. Έχουν επίσης πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι οι Γερμανοί γνωρίζουν τα πάντα, αλλά συνειδητά κάνουν τα στραβά μάτια επειδή ξέρουν πως, αν στην παρούσα φάση πιέσουν τη Γαλλία ή θελήσουν να την υπαγάγουν σε... καθεστώς μνημονίου (!), το ευρώ θα διαλυθεί αμέσως και είναι άκρως αμφίβολο αν θα επιβιώσει και η ΕΕ. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Ευρώ δεν θα υπάρξει ούτε αν αποχωρήσει από αυτό η Ιταλία, σηματοδοτώντας την έναρξη αποχωρήσεων ή αποβολών από την Ευρωζώνη και των άλλων χωρών της νότιας Ευρώπης. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν υπάρχει καν θέμα συζήτησης περί της δυνατότητας επιβίωσης του ευρώ, αν η Γαλλία οδηγηθεί σε κατάσταση διαφωνίας με τη Γερμανία. «Η Γαλλία με την παράδοση εξεγέρσεων που έχει ... τείνει σε ιδιαιτέρως σφοδρές συγκρούσεις» έγραφε προ εβδομάδων σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» και συνέχιζε ομολογώντας ότι «δεν είναι όμως και θεμελιωδώς διαφορετικές οι διαθέσεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

Οι Γερμανοί θα αποφασίσουν πολύ σύντομα τι θα κάνουν. Θα επιμείνουν στην πολιτική καθυπόταξης των χωρών της ΕΕ μέσω της πολιτικής που ασκούν με το ευρώ σε αυτή τη φάση ή θα την αλλάξουν; Αν συνεχίσουν και νικήσουν, κερδίζουν τα πάντα. Το Τέταρτο Ράιχ θα επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη. Θα αναβιώσει με άλλους όρους η γερμανική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που υπήρχε πριν από χίλια χρόνια.

«Πανευρωπαϊκός Μάης του ΄68» τους απειλεί όμως αν επιμείνουν στην εξοντωτική λιτότητα και οι λαοί της Ευρώπης εξεγερθούν, αντί να αποδεχθούν την υποδούλωση. Τότε οι Γερμανοί θα χάσουν πάλι τα πάντα. Το βέβαιο είναι ότι πλησιάζει η ώρα των αποφάσεων. Έχουμε την αίσθηση ότι θα ζήσουμε μεγάλα γεγονότα.

Πηγή: "Έθνος"