Ας υπάρξει επιτέλους η έξοδος.

του Χρήστου Κατσούλα

Τέτοιες ώρες δεν χρειάζονται κοινότοπες διαπιστώσεις. Για τη σκληρότητα των Γερμανών, για την αδικία της Ευρωζώνης, για τον ανύπαρκτο τρίτο δρόμο χωρίς τρόικα αλλά με ευρώ. Τα πολιτικά διλήμματα είναι ισχυρά και από αυτή την άποψη χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις. Η τελευταία εβδομάδα έδειξε ότι διαπραγμάτευση δεν υφίσταται. Εκτός κι αν ως διαπραγμάτευση εννοείται η επιλογή ανάμεσα σε ελαφρώς διαφοροποιημένες συνθήκες σφαγής.
 
Οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης των νενέκων της τρόικας είναι μεγάλες, και μέρες επετείου που είναι, συνιστούν διαχρονικό όνειδος. Η τρικομματική κυβέρνηση είναι και θα είναι υπόλογη για τη χείρα βοηθείας που έδωσε στους εκτελεστές της Κύπρου. Για δεύτερη φορά σε σαράντα χρόνια το καθεστώς της Αθήνας ανοίγει το δρόμο ή και διευκολύνει την τραγωδία της Λευκωσίας. Ο Σόιμπλε δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο βοηθό δημίου για την Κύπρο από τον Σαμαρά.

Οι ευθύνες του ευρωπαϊσμού είναι επίσης μεγάλες. Γιατί επί τρία χρόνια ορκίζεται ότι υπάρχει τρίτος δρόμος, ότι η τρόικα μπλοφάρει, ότι η Μέρκελ θα υποχωρήσει αν κάποιος πει όχι. Και ορκίζεται παράλληλα ότι η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή, άσε που δεν θα την επιτρέψουν οι Γερμανοί διότι θα έχουν ανυπολόγιστο κόστος. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία αυτής της άποψης είναι προφανής, όπως και η συνεισφορά στον αφοπλισμό του λαϊκού παράγοντα. Αν δεν είχε προηγηθεί ο ευρωψυχωτικός παραλογισμός στην ελληνική και κυπριακή Αριστερά, σήμερα οι επιλογές του κυπριακού λαού θα ήταν πιο προετοιμασμένες. Αυτή η συζήτηση είναι αναγκαίο να γίνει.
Ελλείψει τρίτης λύσης, η κυβέρνηση Αναστασιάδη έχει το δίλημμα να υπογράψει ή όχι την οριστική όσο και εξευτελιστική διάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου και την καταδίκη της στον γνωστό φαύλο κύκλο χρεών, λιτότητας, ύφεσης. Άλλες λύσεις εξαντλήθηκαν. Για την ακρίβεια ποτέ δεν υπήρξαν στα σοβαρά, όσο το κυπριακό πολιτικό σύστημα δεν ήθελε να αποχωριστεί την Ευρωζώνη.
 

Η υπογραφή Αναστασιάδη θα σημάνει την πλήρη προδοσία των αντικατοχικών και αντιευρωπαϊκών αισθημάτων του κυπριακού λαού. Θα βάλει την ταφόπλακα στην αναζήτηση μιας οποιασδήποτε σωτηρίας.
Η άρνηση υπογραφής θα οδηγήσει μαθηματικά στην έξοδο από το ευρώ. Επιλογή που θα όφειλε να ήταν συνειδητή, προετοιμασμένη, με πολιτικό μέτωπο που να τη στηρίζει και να την επιλέγει, με σχέδιο Β.
 

Χωρίς απολύτως καμιά εμπιστοσύνη στο αμαρτωλό κυπριακό πολιτικό σύστημα, η απόρριψη των προτάσεων της τρόικας (που σημειωτέον είναι πολύ χειρότερες από τις προ μιας εβδομάδας απορριφθείσες αποφάσεις του Eurogroup), είναι μονόδρομος. Κι ας πληρωθεί το κόστος μιας άτακτης εξόδου.

Μόνο μια έξοδος σήμερα δίνει τη δυνατότητα στο λαϊκό κίνημα να ανασυγκροτηθεί σε μια τελείως διαφορετική βάση από την υπεράσπιση των χρεοκοπημένων πλέον δογμάτων της παραμονής πάση θυσία στο ευρώ.
 

Από την διαφαινόμενη αποψινή υποταγή της Κύπρου που θα σημαίνει πόνο δίχως τέλος, είναι προτιμότερη μια (προσωρινά) οδυνηρή έξοδος που με προϋπόθεση αντίστοιχες πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις θα μπορέσει να δώσει προοπτική στον δοκιμαζόμενο κυπριακό λαό. Γιατί πέρα από τα ευρώ που ήδη τελείωσαν, τα ΑΤΜ που ήδη στέρεψαν, τις τράπεζες που ήδη έκλεισαν, τα καύσιμα που ήδη μειώθηκαν και την αγορά που ήδη κατέρρευσε, υπάρχει και η αξιοπρέπεια, η ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η ελευθερία, η αυτοδιάθεση.
 

Τις ώρες αυτές, η συγκεκριμένη πολιτική θέση των αντιμνημονιακών κομμάτων της Ελλάδας για το συγκεκριμένο δίλημμα του Eurogroup θα ήταν θησαυρός. Δυστυχώς είναι δυσεύρετη. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, όπως και το ΚΚΕ, θα όφειλαν πέρα από την γνωστή καταγγελία της κυβέρνησης, των μονοπωλίων, των ανθελληνικών κέντρων και του μερκελισμού, να βγουν θαρρετά και να προτρέψουν για το όχι της Κύπρου και τη συνακόλουθη έξοδο από την Ευρωζώνη. 

Καθαρά, ανοικτά, συγκεκριμένα και έντιμα. 

Το δίλημμα έχει τεθεί. Δηλαδή είχε τεθεί εδώ και χρόνια, αλλά ας όψεται η καμπάνια ενάντια στην εθνική περιχαράκωση και τον ...οικονομισμό.
"Το θέμα είναι τώρα τι λες".

Πηγη: antapocrisis.gr