Αντίστροφη μέτρηση

του Γιώργου Μαλούχου

Οι μέρες που στο αμέσως επόμενο διάστημα έρχονται μπροστά μας, θα συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον του «ιστορικού του μέλλοντος» περισσότερο από κάθε άλλη πρόσφατη περίοδο της ευρωπαΐκής ιστορίας. Θα γραφτούν κάποτε γι΄ αυτές όλων των ειδών τα πονήματα: από επιστημονικές διατριβές ιστορικών, οικονομολόγων και πολιτικών επιστημόνων, μέχρι βιβλία με αποκαλύψεις για τα παρασκήνια, ή πολιτικά θρίλερ και μυθιστορήματα φαντασίας...

Κι όλα αυτά, επειδή έχουμε μπει πια στην τελική ευθεία: η κατεύθυνση που θα πάρει το μέλλον της Ευρώπης και, στην πρώτη γραμμή της μάχης το μέλλον του μεγάλου πειραματικού εργαστηρίου της, της Ελλάδας, είναι πλέον ζήτημα που κρίνεται εντός λίγων εβδομάδων στο ευρύτερο πλαίσιο των αποφάσεων για το μέλλον της ευρωζώνης.

Μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, ή, το αργότερο, μέχρι τα μέσα Μαρτίου, θα έχει καθοριστεί το τι θα γίνει – και τι θα προβλεφθεί να γίνεται στο εξής - για τις χώρες που βρίσκονται στο «κόκκινο».

Πυρετώδεις διεργασίες διεξάγονται αυτή τη στιγμή. Το τρίγωνο των διεργασιών αυτών περιλαμβάνει το Βερολίνο, σε δεσπόζουσα θέση, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, ασφαλώς, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ οι ενδιαφερόμενες χώρες μέλη φαίνεται να έχουν δευτερεύουσας σημασίας ρόλο, αν όχι και ενημέρωση.

Ένα σκαλοπάτι έξω απ’ τα κλειστά δωμάτια των συζητήσεων, περιμένει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που μπήκε στα εσωτερικά του οίκου της ευρωζώνης με την Ελλάδα, αλλά είναι αμφίβολο αν θα έχει παρουσία στη διαμόρφωση του νέου μόνιμου ευρωπαΐκού μηχανισμού διάσωσης «αμαρτωλών» οικονομιών.

Σε κατάσταση διάχυσης γύρω από όλες τις πλευρές του τριγώνου και πάντα στο ημίφως, οι λεγόμενες «αγορές» είναι ποικιλοτρόπως παρούσες και επηρεάζουν έμμεσα και άμεσα τις σχετικές διεργασίες, οι οποίες «επικουρούνται», με διάφορους τρόπους, από σειρά φορέων και επιφανών προσώπων ανά την Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθούν στενά τα τεκταινόμενα χωρίς, όπως φαίνεται, να λαμβάνουν μέχρι στιγμής θέση, κάτι που είχαν πράξει πριν από περίπου ένα χρόνο στο ύπατο επίπεδο, όταν ο πρόεδρος Ομπάμα πίεσε ασφυκτικά την καγκελάριο Μέρκελ για το ελληνικό πρόβλημα.

Φυσικά, όλη αυτή η τεράστιας σημασίας συζήτηση για το πώς και το που του μέλλοντος, διεξάγεται στην ουσία έχοντας αφήσει εκτός των τειχών της τους ευρωπαΐκούς λαούς. Και είναι μεγάλη η αντίφαση και πικρή η ειρωνεία: να συμβαίνει αυτό στον πιο προνομιακό χώρο στον κόσμο για το δημοκρατικό πολίτευμα: στις ευρωπαΐκές δημοκρατίες του 21ου αιώνα...

Σενάρια για το τι πρόκειται να συμβεί έρχονται στο φως σε συνεχή ροή, μέχρι που, μετά από λίγο, άλλα, καινούργια, παίρνουν τη θέση τους: το ευρωομόλογο που πριν από λίγες ημέρες βρισκόταν ακόμα στο επίκεντρο των δημοσίων συζητήσεων, φαίνεται τώρα ότι είχε ήδη από τότε «καεί» ως ενδεχόμενο.

Από διάφορες πλευρές, σοβαρές και ανυστερόβουλες αλλά, κυρίως, με σημαία ευκαιρίας και άμεσα συμφέροντα, εκτοξεύονται διαρκώς ρουκέτες: χρεοκοπία, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση, μοντέλα της μίας ή της άλλης μορφής.

Ετσι, οι συνθήκες αβεβαιότητας, καθίστανται πλέον περίπου συνθλιπτικές, την ώρα που φως ανάπτυξης δεν είναι ορατό.

Τα καλά νέα, είναι ότι βρισκόμαστε πλέον στην αντίστροφη μέτρηση αυτού του κακού: ότι είναι να γίνει αναμένεται να γίνει σύντομα. Οι αποφάσεις θα ληφθούν κι όταν συμβεί αυτό, οι συνθήκες αβεβαιότητας και αστάθειας, ως ένα βαθμό, θα υποχωρήσουν – δεν είναι και λίγο.

Τα κακά νέα τώρα, είναι ότι, από αυτή τη συζήτηση, που, ασφαλώς, δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, πλην όμως την αφορά πρωτίστως, η ίδια μοιάζει απούσα. Είναι λίαν αμφίβολο αν η χώρα εκπροσωπείται ή, ακόμα περισσότερο, αν συμμετέχει με κάποιο πραγματικό τρόπο στις παραπάνω διεργασίες, που θα καθορίσουν καθολικά το μέλλον της για μια τουλάχιστον γενιά από σήμερα. Κι αυτό, είναι πρόβλημα, που η κυβέρνηση οφείλει να το αντιμετωπίσει ταχύτατα.

Δεν υποστηρίζει κανείς ότι είναι εύκολο. Είναι όμως απαραίτητο και σίγουρα, αν επιμείνει, υπάρχουν οι τρόποι να επιβάλει την παρουσία της.

Εκτός και αν, στην Αθήνα, κανείς δεν θέλει να ξέρει. Θα είναι πάντως τραγικό αν τα πλέον ουσιώδη από τα τεκταινώμενα η ελληνική πλευρά τα μάθει μια μέρα από τα βιβλία.

Πηγή: http://www.tovima.gr/