Η παραδοξότητα του φαινομένου συναγωνίζεται την περιοδικότητά του: Υπό την απειλή των αστρονομικών spreads, που απειλούν να μας καταβαραθρώσουν στα Τάρταρα της οικονομικής χρεοκοπίας, η κυβέρνηση αναγγέλλει επώδυνα μέτρα και ο πρωθυπουργός αποδύεται σε διεθνείς διπλωματικές εκστρατείες.
Οι τελευταίες καταλήγουν πάντα σε θρίαμβο, τον οποίο, ωστόσο, δεν εννοούν να εννοήσουν οι «αγορές», με αποτέλεσμα το κόστος δανεισμού να παραμένει εξοντωτικό.
Ακολουθούν νέα μέτρα και νέες διεθνείς εκστρατείες, οι οποίες αποκομίζουν νέους διπλωματικούς θριάμβους και νέα δάνεια, με τα ίδια, πάντα, τοκογλυφικά επιτόκια.
Τούτων δοθέντων, το ερώτημα που τίθεται είναι πόσους ακόμη θριάμβους αυτής της κυβέρνησης είναι σε θέση να αντέξει αυτή η χώρα; ("Καθημερινή", 02/04/2010)
Ο ελληνικός φαύλος κύκλος μάς θύμισε την άδοξη περιπλάνηση του Τσε Γκεβάρα στο Κονγκό.
Υπό την επίδραση ανιμιστικών αντιλήψεων, οι αντάρτες της αφρικανικής χώρας, οπλισμένοι με πρωτόγονα ακόντια και ασπίδες, ορμούσαν εναντίον πάνοπλων, λευκών μισθοφόρων, πεπεισμένοι ότι προστατεύονταν επαρκώς από τις σφαίρες χάρη στο μαγικό φίλτρο με το οποίο είχαν επαλειφθεί.
Φυσικά, αποδεκατίζονταν, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να εγκαταλείψουν τις τελετουργικές επαλείψεις και να εκπαιδευτούν από τον Αργεντίνο στη χρήση των σύγχρονων όπλων. Αντιθέτως, επέμεναν ότι σκοτώθηκαν εκείνοι που δεν πίστευαν στ’ αλήθεια. Για τους πραγματικά πιστούς το μαγικό φίλτρο ήταν πραγματικά ακατανίκητο!
Αυτοεκπληρούμενες προφητείες αυτού του τύπου είναι αδύνατο να ανατραπούν με τα επιχειρήματα της τυπικής λογικής - και αυτό ισχύει και στην περίπτωση των οικονομικών βουντού. Τι πρέπει να συμπεράνουμε αν δεν αποδίδουν, παρά το μέγα κοινωνικό κόστος, τα επώδυνα οικονομικά μέτρα; Οτι πρέπει να ανακρούσουμε πρύμναν; Οχι βέβαια! Το σωστό συμπέρασμα είναι ότι έπρεπε να τα είχαμε πάρει πολύ νωρίτερα και ότι για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο πρέπει να πάρουμε τώρα ακόμη περισσότερα, σκληρότερα και ταχύτερα!
Οσοι ακολουθούν αυτόν τον δρόμο αναλαμβάνουν συνειδητά το ρίσκο της κοινωνικής έκρηξης στο όνομα της αποτροπής μιας οικονομικής χρεοκοπίας.
Στην πράξη, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και στα δύο, καθώς είναι αδύνατον η Ελλάδα να σηκώσει για πολύ ακόμη το βάρος της εξυπηρέτησης ενός τόσο συντριπτικού χρέους, με τόσο συντριπτικούς όρους.
Φέτος προβλέπεται ότι θα πληρώσουμε μόνο για τόκους το 5,5% του ΑΕΠ. Μαζί με τα χρεολύσια το ποσό ανεβαίνει στο 13% του ΑΕΠ, ενώ τα αντίστοιχα κονδύλια για την παιδεία, την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση φτάνουν μόλις το 3,6%, το 2,9% και το 4,2% αντίστοιχα. Ο Economist προβλέπει ότι μέχρι το 2014 θα πληρώνουμε το εξωφρενικό 16,5% του ΑΕΠ σε τοκοχρεολύσια. Τι να περισσέψει και για ποιον;
Με αυτά τα δεδομένα, επιβάλλεται σχεδόν ως όρος εθνικής επιβίωσης η στάση πληρωμών και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η λύση είναι πολύ λιγότερο δραματική από όσο συνήθως παρουσιάζεται - άλλωστε έχει ήδη προταθεί από διακεκριμένους Ελληνες πανεπιστημιακούς.
Από το 1970, έχουν καταφύγει σ’ αυτήν τη λύση 40 χώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το χρεοστάσιο υπήρξε αφετηρία όχι εθνικής καταστροφής, αλλά οικονομικής αναγέννησης. Αίφνης, το 2005 οι πιστωτές της Αργεντινής δέχθηκαν να διαγράψουν το 55% των οφειλομένων.
Επιτέλους, τα τοκογλυφικά επιτόκια που μας επιβάλλουν νομιμοποιούνται στο όνομα του αυξημένου ρίσκου χρεοστασίου. Αφού, λοιπόν, το προεξοφλούν και το προεισπράττουν, ας το έχουν κιόλας!
Το μεγάλο διαπραγματευτικό ατού για την Αθήνα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Στις δύο πρώτες θέσεις του κόσμου, ως προς το συνολικό εξωτερικό χρέος (κράτος, επιχειρήσεις και ιδιώτες), φιγουράρουν Ιαπωνία και Βρετανία, με ποσοστά άνω του 380%.
Η αρμόδια υπηρεσία του Κογκρέσου προβλέπει ότι το χρέος της Αμερικής θα υπερδιπλασιασθεί την επόμενη δεκαετία, ενώ ο οίκος Fitch απειλεί να υποβαθμίσει, μετά την Πορτογαλία, και τη Γαλλία.
Η καμπάνα χτυπάει για όλους και η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να δεχθεί να μετατραπεί σε πυγμαχικό σάκο των «αγορών».
Πηγή: http://www.tvxs.gr/news/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου