Το ευρω-ομόλογο βασιλική οδός για τη νέα λιτότητα

(Πριν, 16/1/21010)

wolfgang-schauble

Καμία συζήτηση για τους όρους!  

Με την προσοχή στραμμένη στην ατζέντα της 4^ης Φεβρουαρίου, όταν στην έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ θα ανοίξει τα χαρτιά της η Γερμανία, συνέρχεται αύριο, Δευτέρα, το συμβούλιο υπουργών της ευρωζώνης. Το επίμαχο θέμα δεν είναι άλλο από τα μέσα που θα τεθούν στη διάθεση των 17 κρατών – μελών της ευρωζώνης και των ίδιων των μηχανισμών της ΕΕ για να ανακοπεί η κρίση χρέους. Η Γερμανία αυτή τη στιγμή φαίνεται να συναινεί στην αύξηση των διαθέσιμων πόρων (440 δισ. ευρώ σήμερα) ώστε να υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα για την αντιμετώπιση της κρίσης ρευστότητας. Επίσης φαίνεται να συζητά την έκδοση του ευρω-ομολόγου που θα επιτρέψει τον φθηνό δανεισμό των χωρών – μελών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επίθεσης της κερδοσκοπίας. Αποτελούν αυτά τα μέσα έστω μια κάποια λύση;

Η πλευρά που με εξοργιστικό τρόπο εξαφανίζεται από τη συζήτηση αφορά τους όρους υπό τους οποίους θα τεθούν και τα δύο αυτά μέσα στη διάθεση των περιφερειακών κρατών της ευρωζώνης. Παράλειψη που δεν συγχωρείται μετά τα εξοντωτικά μέτρα που απαιτήθηκαν από την Ελλάδα και την Πορτογαλία για να ενεργοποιηθεί ο εν λόγω μηχανισμός. Το ερώτημα είναι επομένως υπό ποιους όρους θα δεχθεί η Γερμανία να αυξηθεί το κόστος δανεισμού της κατά 17 δισ. ευρώ, όπως εκτίμησε ο υπουργός Οικονομικών του Δ’ Ράιχ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ότι θα συμβεί αν η Γερμανία δεχθεί τη διάχυση των δικής της αξιολόγησης σε μια κοινή δεξαμενή με την αξιολόγηση της Ελλάδας και επίσης υπό ποιους όρους θα χορηγηθούν τα νέα αυτά ποσά στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο που σπρώχνονται να μπουν στον προκρούστειο μηχανισμό έτσι ώστε η Deutsche Bank και η Societe Genelerale να είναι σίγουρες ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά τους.

Και εδώ τα δημοσιεύματα που φέρουν την Γερμανία να απαιτεί την επιβολή νέων, αυστηρότατων προγραμμάτων λιτότητας ακόμη και να «βάλει χέρι» σε δημόσια έσοδα για να δώσει τη συναίνεσή της, βεβαιώνουν πως το ευρω-ομόλογο δεν θα συνιστά μηχανισμό προσωρινής ανακούφισης ή πολύ περισσότερο αναδιανομής πόρων μεταξύ Βορρά και Νότου, όπως συνέβαινε με τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης κατά κόρον τις δεκαετίες ’80 και ’90. Αντιθέτως, θα αποτελέσει ένα επιπλέον μέσο έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης και μεταφοράς πόρων από τον κόσμο της εργασίας προς το κεφάλαιο, εντός και εκτός εθνικών συνόρων.

Το ΠΑΣΟΚ που διαφημίζει το ευρω-ομόλογο σαν την νέα Μεγάλη Ιδέα πολύ δικαιολογημένα τα ξεχνάει όλα αυτά. Αν προχωρήσει το σχέδιο ο Γιωργάκης θα εμφανιστεί θριαμβευτής, υπερηφανευόμενος ότι μείωσε το κόστος δανεισμού, ενώ ταυτόχρονα θα εμφανίζει ως έξωθεν επιβαλλόμενη την λιτότητα που εφαρμόζει ο ίδιος στο εσωτερικό της χώρας.
Η Αριστερά όμως και συγκεκριμένα ο ΣΥΝ επωμίζεται βαρύτατες ευθύνες – συνενοχής στην σημερινή πολιτική περικοπών και λιτότητας – όταν θεωρεί τους όρους έκδοσης του ευρω-ομολόγου ασήμαντες λεπτομέρειες που μπορούν κάλλιστα να θυσιαστούν στο βωμό της ενιαίας Ευρώπης! Στην πραγματικότητα το ευρω-ομόλογο (έτσι όπως υλοποιείται κι όχι όπως θα το ήθελε η ΚΠΕ του ΣΥΝ) όχι απλώς δεν μπορεί να αποκοπεί από τους όρους έκδοσής του, αλλά αντίθετα αποδεικνύεται βασιλική οδός για την επιβολή ενός νέου γύρου λιτότητας. Θα την αποδεχθεί ο ΣΥΝ στο όνομα του φιλο-ευρωπαϊσμού του;

Η αρνητική συμβολή του αριστερού φιλο-ευρωπαϊσμού στην αναγκαία σήμερα ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων για έξοδο από το ευρώ αποκαλύπτεται και σε ένα ενδιαφέρον κείμενο του γάλου θεωρητικού Μισέλ Ισόν που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με τίτλο «Μια ευρωπαϊκή στρατηγική για την Αριστερά». Στο κείμενο παραβλέπονται οι θεμελιώδεις αιτίες των σημερινών αντιθέσεων, δηλαδή οι ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ κέντρου και περιφέρειας που αποτελούν διαρκή μηχανισμό απόκλισης. Δεύτερο, η ευρωζώνη εμφανίζεται σαν μηχανισμός θωράκισης από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις όταν στην πράξη κάτι τέτοιο διαψεύσθηκε πανηγυρικά. Τρίτο, σωστές προτάσεις για άρνηση πληρωμής και διαγραφή του χρέους ακυρώνονται από ευχολόγια του τύπου «οι πλουσιότερες χώρες πρέπει να βοηθούν τις φτωχότερες να αντιμετωπίζουν το δημόσιο χρέος τους». Τέταρτο, με μια αδικαιολόγητη ελαφρότητα σείεται η απειλή της «ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας από εκείνη που βιώνουμε σήμερα» αν βγούμε από το ευρώ, χωρίς να εξηγείται το γιατί. Πέμπτο, απορρίπτεται το ενδεχόμενο της υποτίμησης (θεωρώντας προφανώς ιδανική την σημερινή συναλλαγματική ισοτιμία για τις προοπτικές της απασχόλησης στον ευρωπαϊκό Νότο) στο όνομα των αρνητικών συνεπειών της όταν υπάρχουν μια σειρά αντισταθμιστικά μέτρα για την διαφύλαξη των εργατικών μισθών και εισοδημάτων (πάγωμα τιμών, κ.α.). Τέλος, μέλημα του γράφοντα δεν είναι η ανατροπή της επίθεσης και η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη (συστατικό στοιχείο της οποίας πάλης είναι έξοδος από το ευρώ και η πάλη κατά της ΕΕ) αλλά η διασφάλιση της σταθερότητας της ΕΕ.

Μήπως η Μέρκελ είναι πιο αρμόδια για αυτό;

Πηγή: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/