του Θανάση Καρτερού*Μπορεί ο Παπανδρέου να έβγαλε άλλον έναν έμπλεο αισιοδοξίας λόγο στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, να ύμνησε για άλλη μια φορά τη μεγαλοφυή μεταρρυθμιστική πολιτική του και να τα έβαλε με τους μεμψίμοιρους.
Μπορεί επίσης οι υπουργοί του να συνέβαλαν ως συνήθως στον όλο προβληματισμό διά της γνωστής στάσης μούγκα στη στρούγκα, αλλά το γεγονός πια δεν κρύβεται: Η κυβέρνηση παραπατάει. Αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του είναι η εικόνα της, που δεν μπορούν να κρύψουν οι μπαρούφες περί της οικονομικής ύφεσης που ρηχαίνει και της κοινωνικής συναίνεσης που βαθαίνει.
Οι ενδείξεις αφθονούν. Πρώτα-πρώτα το απίστευτο με την εκποίηση, επισήμως διαφημιζόμενη ως αξιοποίηση, της δημόσιας περιουσίας, με την οποία έγινε κατά το κοινώς λεγόμενο το σώσαι.
Καλά, ας αφήσουμε στην άκρη την τσαπατσουλιά, την προχειρότητα και την ηθική ενός τέτοιου σχεδίου. Τι σόι κυβερνητική λειτουργία είναι αυτή, κανένας υπουργός να μην ξέρει τι του γίνεται με τόσο μεγάλο και φιλόδοξο εγχείρημα. Να γνωρίζουν, όσο γνώριζαν κι αυτοί, μόνο ο Παπανδρέου κι ο Παπακωνσταντίνου; Να τα μαθαίνουν όλοι από την τρόικα; Να τρέχουν από το μεσημέρι για να βγάλουν μια ανακοίνωση τα χαράματα της άλλης μέρας;
Καπάκι ήρθε και η υπόθεση με τους ημιυπαίθριους. Ο υφυπουργός από μόνος του αποφάσισε και διέταξε, λένε επισήμως, υποχρεώθηκε μάλιστα να ζητήσει συγνώμη δημοσίως ο έρμος –και δεν είχε καν την ευθιξία να παραιτηθεί. Αλλά τι είδους συστήματα είναι αυτά; Τι είδους κυβερνητική αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα διεκδικούν, σε τέτοιες μάλιστα στιγμές κοινωνικής έντασης, όταν ένας υφυπουργός μπορεί να κάνει άνω κάτω όλη τη χώρα με κάποια πρωτοβουλία του; Και ποιος μπορεί να πιστέψει ότι μια τέτοια εξυπνάδα τη διέπραξε χωρίς να ρωτήσει κανέναν; Κι αν τη διέπραξε έτσι, πώς δεν έφυγε από την κυβέρνηση αμέσως, την ίδια στιγμή, και απλώς του ζήτησαν να ταπεινωθεί δημοσίως με μισή συγνώμη και να τελειώσει το ζήτημα;
Υπάρχουν κι άλλα, ουκ ολίγα, όπως οι πιρουέτες του Παπανδρέου προσωπικώς -μήνες και μήνες να μας έχει πάρει το κεφάλι με τη σκληρή αναγκαιότητα να αποφασίζει για λογαριασμό μας η τρόικα και ξαφνικά να αγριεύει ότι η κυβέρνηση αποφασίζει και η τρόικα συμβουλεύει. Η το κουφό να υπόσχεται ότι θα κάνει νόμο για να μην πωλείται δημόσια γη, που ο ίδιος αποφάσισε να πουλήσει.
Όλα πάντως βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές: όσο οι πιέσεις από κάτω εντείνονται, τόσο πιο καθαρά εμφανίζονται οι κυβερνητικές αδυναμίες και τόσο το πράγμα πάει προς το κυβερνητικό ξεχαρβάλωμα.
Το παραμύθι του Παπανδρέου ότι η χώρα διαθέτει μια κυβέρνηση αποφασισμένη, που πιστεύει αυτό που κάνει, που αγνοεί το κόστος και διαθέτει την ικανότητα να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα μπάζει από παντού. Και η διαρκής και εκνευριστική επίκληση των επαίνων της τρόικας –μας εγκρίνουν, ανυμνούν την πολιτική μας, χειροκροτούν την σταθερότητά μας, θα μας δώσουν άλλη μια δόση του δανείου κλπ- απλώς υπογραμμίζουν το πρόβλημα. Διότι το θέμα δεν είναι τι λένε για σένα αυτοί που υπαγορεύουν την πολιτική σου, αλλά αυτοί που τη δοκιμάζουν στην πλάτη τους.
Το είδος αυτής της πολιτικής δεν είναι φυσικά καθόλου άσχετο με το είδος της κυβερνητικής αρρυθμίας.
Όπως δεν είναι καθόλου άσχετο και το οργανωτικό τάλαντο του πρωθυπουργού, αφού όπως και να το κάνουμε, όταν μια ομάδα παραπατάει έχει κάποια ευθύνη και ο επικεφαλής και υπεύθυνος για το συντονισμό της. Επί της ουσίας πάντως όλα αυτά, με δεδομένο μάλιστα ότι τα δυσκολότερα δεν έχουν ακόμα περάσει, είναι φυσικό να οδηγούν την κυβέρνηση στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Με αποτέλεσμα να πυκνώνουν οι σκέψεις για φυγή προς τα μπρος –προς πρόωρες εκλογές. Μπροστά στον κίνδυνο να φτάσουν από τη μια στιγμή στην άλλη οι αντιδράσεις της κοινωνίας στο μη παρέκει και να γενικευτεί το κυβερνητικό αλαλούμ, είναι πολύ πιθανό να καταφύγουν στις κάλπες.
Όσο έχουν χρόνο κι όσο τους παίρνει, αντλώντας διδάγματα κι από τα παθήματα των προκατόχων τους, αλλά κι από τον πικρό καφέ που σερβίρεται τον τελευταίο καιρό στις αραβικές χώρες...
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 20-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου