Μαθαίνοντας να ζούμε για την δόση μας

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Όσοι έχετε σχέση με το marketing και τις πωλήσεις, αλλά και όσοι έχετε εμβαθύνει στην επιστήμη

ίσως συμφωνείτε ως προς το απόφθεγμα: όλα είναι καταστάσεις της νόησης. Πράγμα που σημαίνει, απλά, ότι όλα είναι ζήτημα δόμησης της πραγματικότητας μέσω του προσδιορισμού της ταυτότητας του καθενός μας.

Μόνον που η ταυτότητα προσδιορίζεται κοινωνικά σε συνάφεια με το στενό και ευρύτερο προβάλλον, αλλά και αναπαραστάσεις του κόσμου από τα ΜΜΕ με κυρίαρχο μέσο την τηλεόραση. 

Για την ακρίβεια τα ΜΜΕ προσφέρουν το κώδικα προσδιορισμού της ταυτότητας. Φυσικά, η δόμηση της ταυτότητας συναρτάται με την αντίληψη του συμφέροντος και η αναφερόμενη ταυτότητα (η προβολή του εαυτού) με την μορφή νομιμοποίησης της διεκδίκησης του συμφέροντος.

Αν την τελευταία συνάρτηση την δεις αμφίδρομα θα καταλάβεις πώς η κάθε πρόταση που ακούς, διαβάζεις, αρθρώνεις ή σκέπτεσαι εμπεριέχει και αναπαριστά μια συγκεκριμένη διάσταση των εξουσιαστικών σχέσεων. Έτσι προκύπτει το μήνυμα. Δεν υπάρχει μήνυμα απαλλαγμένο από πολιτική. 

Δεν υπάρχει «κοινή λογική» έξω από το φάσμα της πολιτικής και ασφαλώς δεν υπάρχει οικονομία δίχως πολιτική εξαναγκασμού. Μέσω των οικονομικών μάλιστα σχέσεων ο εξουσιαστικός καταναγκασμός νομιμοποιείται αποτελεσματικότερα, ως «κοινή λογική».

Στον βαθμό μάλιστα που αποδεχθούμε ότι το Μέσο είναι μήνυμα, τότε θα μπορούσαμε, κάπως αφηρημένα, να συμπεράνουμε ότι μακροπρόθεσμα η «κοινή λογική» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της κοινής γνώμης. Άρα δεν υπάρχει πολιτική έξω από την πολιτική επικοινωνία και το αντίστροφο. 

Όταν λέμε ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πολιτική, αλλά αναλώνεται αποκλειστικά στην επικοινωνία, κάνουμε λάθος. Με την ομολογουμένως αντιφατική και υπερβατική επικοινωνία της κάνει πολιτική και μάλιστα αποκαλυπτικότατη πολιτική, προδίδοντας την πολιτική της φύση, τις εξαρτήσεις της, τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς της και εν τέλει την ταυτότητα της και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Η μέθοδος δόμησης πολιτικής επικοινωνίας σήμερα στην χώρα γίνεται μέσω της πρόκλησης κρίσης και σε αυτό διαφέρει αυτή η κυβέρνηση από τις δύο προηγούμενες: Σημίτη και Καραμανλή. 

Οι προηγούμενοι εφήρμοσαν παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας, ενώ ετούτοι την πλέον σύγχρονη. Με δύο λόγια αυτή συνίσταται στην δημιουργία, κρίσης -με επικοινωνιακό τρόπο ασφαλώς -κάθε φορά που πρόκειται να ληφθεί μια απόφαση. 

Συνήθως η κρίση διαχειρίζεται όχι με τον προσδιορισμό του προβλήματος (καθαρή πολιτική προσέγγιση), αλλά με την διαστροφή ή διασκέδαση της θεσμικής έκφρασης των πολιτικών σχέσεων που το συνθέτουν. Έτσι, δεν λέμε για παράδειγμα «πώληση», «διομολόγηση» κλπ, ούτε χρησιμοποιούμε άλλη νομικά εκπεφρασμένη πραγματικότητα στις συναλλαγές, αλλά  μιλούμε για «αξιοποίηση», «fast track» και τα ρέστα. 

Αντί να κλονιζόμαστε από το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο και την εμφανιζόμενη προστριβή μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης, τα αξιοποιούμε επικοινωνιακά για να καταλήξουμε σε μια απόφαση, που αλλιώς θα προκαλούσε αυτή καθεαυτή μείζονες αντιδράσεις. Τώρα οι αντιδράσεις έχουν σε μεγάλο βαθμό απορροφηθεί μέσω της αρχικής κρίσης που εμφανίζεται ως κρίση επικοινωνίας, δηλαδή ως παρεξήγηση, καθώς το ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα έχει ήδη διασκεδαστεί στο επίπεδο της ρητορείας τρόικας-κυβέρνησης-αντιπολίτευσης.

Έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι αυτόν τον καιρό και έτσι η κρίση μεταβάλλεται σε αναπόσπαστο στοιχείο του μηχανισμού λήψης αποφάσεων. Ο ίδιος ακριβώς επικοινωνιακός μηχανισμός οδήγησε στο «μνημόνιο» και αυτός είναι που οδηγεί στα νέα προεκλογικά διλήμματα, τα οποία στην ουσία διαπραγματεύονται την διαχείριση της πτώχευσης της χώρας.

Συνεπώς, η κυβέρνηση και ευρύτερα το καθεστώς προκαλεί επικοινωνιακά διαρκώς κρίσεις, ώστε η απειλή να αποτελέσει μόνιμη κατάσταση νόησης. Δηλαδή τον τρόπο που θα αντιλαμβάνεται ο πολίτης την (απειλητική) πραγματικότητα. Από εκεί και έπειτα ο ρόλος περνά στην προπαγάνδα και τα ΜΜΕ για να ορίσουν την απειλή, μέσω της οποίας επαναπροσδιορίζει κανείς την ταυτότητά του και το ιδιαίτερο συμφέρον του. Στο πλαίσιο αυτό θα αρθρωθούν τα καθεστωτικά διλήμματα των εκλογών, αλλά και η ίδια η ανάγκη προσφυγής στην κάλπη.

Μέσω της διαλεκτικής της κρίσης δομείται τελικά η «κοινή λογική» στην χώρα και επιχειρείται να νομιμοποιηθούν οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις. 

Οι νέες οικονομικές σχέσεις εμφανίζονται ως λύση στην κρίση και ως καταστάσεις ανάγκης και όχι ως ιδεολογικές ή πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων και του κυρίαρχου καθεστώτος και έτσι ο δικομματισμός αντί να εμφανίζεται ως παράγοντας που προκάλεσε την κοινωνικο-οικονομική κρίση, προβάλλεται ως συνθήκη σταθερότητας, με την έννοια του καταλληλότερου διαχειριστή της κρίσης. 

Το δίλημμα των εκλογών θα είναι: θα υποστηρίξετε αυτόν που μπορεί να διασφαλίσει την επόμενη δόση σας ή κάποιον άλλον που θα σας αφήσει στεγνούς;

Με αυτόν τον τρόπο ή κρίση συνδέεται με την δόση του τελευταίου δανείου και η τελευταία με την δοσολογία της συνταγής του ΔΝΤ. Κάπως έτσι ο Έλληνας μετατρέπεται νοερά σε εξαρτημένο άτομο από την δόση που θα εξασφαλίζουν μηχανισμοί της τρόικας. 

Από εκεί και έπειτα ο οικονομικός καταναγκασμός θα λάβει την μορφή ασφυκτικού ψυχολογικού καταναγκασμού, ώστε το κοινωνικό πρόβλημα να μεταβληθεί σε ατομική «πάθηση». 

Η φτωχοποίηση και η ανεργία δεν προκαλούν κοινωνική κατάθλιψη, προκαλούν όμως ατομική. Και αυτό με κάποια «δόση» μισθού αντιμετωπίζεται! 

Εδώ, πρόκειται για την «εσωτερική υποτίμηση» του ατόμου και όχι του καταναλωτή. Μα υπάρχουν άτομα στην σημερινή ελληνική κοινωνία; Υπάρχουν προσωπικότητες; Σήμερα όλοι μιλάμε για σοβαρά πράγματα: περί καταναλωτή ή αφηρημένα περί λαού!

Γιατί μας μπλέκεις, ίσως πεις. Για να καταλάβεις ότι η κρίση κάνει πολιτική και η πολιτική στην χώρα μας από εδώ και πέρα θα πορεύεται αποκλειστικά μέσω κρίσεων, οι οποίες θα προκαλούν σε ατομικό επίπεδο άλλου τύπου κρίσεις, τις οποίες θα ορίζει γενικά το καθεστώς ως αποκλίνουσα συμπεριφορά. 

Έτσι μετά τον γιατρό της τρόικας θα πέσεις στα χέρια του ψυχίατρου, αν φυσικά γλυτώσεις από τα χέρια του μπάτσου και το δόκανου του νόμου. 

Η ελάττωση της οικονομικής δόσης θα προκαλεί αύξηση της δόσης της συνταγής του προσωπικού σου ιατρού, μέχρι να γίνεις εντελώς φυτό. Μετά θα είσαι έτοιμος να πράξεις το καθήκον σου ως πολίτης: να στηρίξεις ή να ανεχτείς την «πολιτική της πρέζας», που εμφανίζεται ως η μόνη λύση για μια χώρα που δεν καταρρέει, όπως δηλώνει ο πρωθυπουργός , καθώς έχει διασφαλιστεί και η επόμενη δόση της! Μη μου ζητήσεις λύση μετά από αυτά. 

Την πολιτική λύση την περιέγραψα πεισματικά σε προηγούμενα διαδικτυακά σημειώματα.  Αν δεν συμφωνείς την λύση να την αναζητήσεις στον ιατρό σου! Πρέπει να μπεις από τώρα στην ουρά!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Πηγή: http://www.stopcartel.info/