Η πτώση του τελευταίου Φαραώ και οι αϋπνίες ΗΠΑ – Ισραήλ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

(Επίκαιρα 3-9/2/2011)

Ποιος θυμάται άραγε το όραμα του Μπους και των Αμερικάνων νεοσυντηρητικών; Ένα απέραντο ντόμινο που θα ξεκίναγε από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, με τη βοήθεια των αμερικανικών επεμβάσεων που έγιναν με πρόσχημα την αντιμετώπιση της λεγόμενης τρομοκρατικής απειλής, για να καταλήξει στη δυτική Αφρική που βρέχεται από τον Ατλαντικό, παρασέρνοντας όλα τα αραβικά καθεστώτα. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, τα όνειρα παίρνουν την εκδίκησή τους και το ντόμινο ξεκίνησε. Με δύο διαφορές όμως: η πρώτη, και λιγότερη σημαντική, αφορά την κατεύθυνση του. Σημείο εκκίνησης δεν ήταν το Ιράκ ή το Αφγανιστάν αλλά η Τυνησία στη δυτική Αφρική όπου στις 14 Ιανουαρίου σημειώθηκε η πιο εκπληκτική «αλλαγή καθεστώτος» (regime change για να θυμηθούμε και την Μπουσική ορολογία) των τελευταίων ετών.

Ο αιμοσταγής δικτάτορας, Μπεν Άλι, μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και από τους καλύτερους πελάτες του ΔΝΤ εγκατέλειψε τη χώρα κυνηγημένος από τον λαό του, που – κυριολεκτικά – τον «πήρε με τις πέτρες». Κι αυτή είναι η δεύτερη και πιο ουσιώδης διαφορά από το σχέδιο των Αμερικάνων νεοσυντηρητικών. Καθώς, η αφύπνιση των αραβικών λαών από την Αλγερία και την Τυνησία μέχρι την Αίγυπτο, την Ιορδανία και την Υεμένη επαγγέλλεται την πιο γνήσια και ανόθευτη δημοκρατία αμφισβητώντας τις δικτατορίες, την ίδια ώρα που γκρεμίζει τα πιο ακλόνητα μέχρι χθες στηρίγματα της αμερικανοκρατίας, του Ισραήλ και της Νέας Τάξης στη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ.

Αρκεί μια γρήγορη ματιά στα χαρακτηριστικά του καθεστώτος του Χόζνι Μουμπάρακ, έτερου εκλεκτού μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ώστε να φανεί γιατί Αμερικάνοι και Ισραηλινοί έχουν χάσει τον ύπνο τους τις δέκα τελευταίες μέρες που διαρκεί αυτή η πρωτοφανής σε μαζικότητα και αποφασιστικότητα λαϊκή επανάσταση. Η Αίγυπτος ήταν η πρώτη αραβική χώρα που υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης με το Ισραήλ, το 1979, προκαλώντας ένα ρήγμα στον αραβικό κόσμο που ακόμη μένει ανοιχτό – παρότι στα βήματα της Αιγύπτου βάδισε γρήγορα και το βασίλειο της Ιορδανίας. Η Αίγυπτος ακόμη και σήμερα αποτελεί το μακρύ χέρι του Ισραήλ και πολύτιμο βοηθό του στην πολυετή προσπάθεια εξόντωσης του λαού της Γάζας. Τελευταίο της «κατόρθωμα» το υπόγειο ατσάλινο τείχος που θα έριχνε κατά μήκος των συνόρων με την Γάζα, ώστε ο αποκλεισμός των Ελεύθερων Πολιορκημένων Παλαιστίνιων να γίνει πλήρης και ο εξευτελισμός του Μουμπάρακ, που κατάντησε δεσμοφύλακας του Ισραήλ και τιμωρός των Παλαιστινίων, τέλειος. Εξ ίσου άτεγκτος αποδείχθηκε ο δικτάτορας Μουμπάρακ και στις διώξεις που εξαπέλυσε εναντίον κι άλλων αραβικών οργανώσεων που έχουν επιλέξει το δρόμο της αντίστασης απέναντι στον Σιωνισμό, όπως η Χεζμπολάχ. Οι δίκες στελεχών της στην Αίγυπτο προ διετίας προκάλεσαν την οργή των αραβικών πληθυσμών και πολύ περισσότερο των ίδιων των Αιγυπτίων.

Ωστόσο, η καταστολή που επέδειξε στο εσωτερικό της Αιγύπτου, ειδικότερα απέναντι στους Αδελφούς Μουσουλμάνους που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, αποτέλεσε την μεγαλύτερη συμβολή του Μουμπάρακ στη Δύση και τον λόγο για τον οποίο τόσο η Ουάσινγκτον όσο και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τον θεωρούσαν προνομιακό τους σύμμαχο, αμείβοντάς τον στη συνέχεια για τις υπηρεσίες του πλουσιοπάροχα. Αρκεί μια ματιά στα υπερσύγχρονα τανκς του αιγυπτιακού στρατού που πάνω τους οι διαδηλωτές έγραφαν «κάτω ο Μουμπάρακ», «κάτω ο τύραννος», «έξω ο Φαραώ», ενώ οι στρατιώτες από τους πυργίσκους απολάμβαναν το θέαμα αρνούμενοι να υπακούσουν στις εντολές και να επιτεθούν στο πλήθος!

Οι φιλοαμερικανοί δικτάτορες της Μέσης Ανατολής, από τον Μπεν Άλι μέχρι τον Μουμπάρακ, αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια το αποτελεσματικότερο ανάχωμα απέναντι στην άνοδο του πολιτικού Ισλάμ. Προς απόδειξη οι απηνείς διώξεις και τα φριχτά βασανιστήρια που υπέμεναν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο, η «απαγορευμένη οργάνωση», όπως συχνά αναφέρεται. Επίσης οι παροιμιώδεις και χονδροκομμένες εκλογικές νοθείες έτσι ώστε να μην καταγραφεί στα εκλογικά αποτελέσματα η τεράστια επιρροή που διαθέτει στα 81 εκ. Αιγυπτίων – για τις οποίες φυσικά η Δύση ποτέ δεν διατύπωσε κάποια επίσημη διαμαρτυρία. Αποτέλεσμα αυτών των διώξεων ήταν και η εκλογική εξαφάνιση των Αδελφών Μουσουλμάνων στις τελευταίες εκλογές (όπου το κόμμα του Μουμπάρακ κέρδισε και τις 518 σχεδόν βουλευτικές έδρες!) όταν στις εκλογές του 2005, όπου ούτε και τότε έλειψε η νοθεία, είχαν κερδίσει το 20% των εδρών.

Παρόλα αυτά η υπερμεγέθυνση του ισλαμικού κινδύνου δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Στην μεν Τυνησία η επιστροφή του ηγέτη των ισλαμιστών σεΐχη Ραχίντ Γκανουχί από το Παρίσι, όπου ήταν εξόριστος επί 22 χρόνια, συνέπεσε με πλήθος ενδείξεων και δηλώσεων που βεβαιώνουν ότι το κόμμα του αν από κάπου αντλεί παράδειγμα είναι από το ΑΚΡ του Ταγίπ Ερντογάν και όχι την Αλ Κάιντα. Και στην Αίγυπτο, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι περισσότερο φαίνεται να έχουν επηρεαστεί από την δράση της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο παρά από ακραίες φονταμενταλιστικές οργανώσεις.

Ακόμη κι έτσι όμως, το έναυσμα και το ζητούμενο της μεγάλης αφύπνισης των αραβικών λαών που θα γράψει με κεφαλαία γράμματα το 2011 στην πολιτική τους ιστορία, δεν αφορά τις θρησκευτικές διαφορές, αλλά το κοινωνικό ζήτημα. Αιτία ήταν η φτώχεια. Ας θυμηθούμε αρχικά την αφορμή για όλα αυτά. Ήταν η αυτο-πυρπόληση ενός νεαρού πτυχιούχου όταν η αστυνομία επιχείρησε να του κατασχέσει τον πάγκο που είχε για να εμπορεύεται μικροπράγματα και να μπορεί έτσι να βιοπορίζεται. Η Αίγυπτος από την άλλη αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ξεπεσμού στην πρόσφατη πολιτική ιστορία – υπόμνηση επίσης για το τι θα συμβεί και στην Ελλάδα αν συνεχίσουν τα ηνία της οικονομίας να βρίσκονται στα χέρια του ΔΝΤ και της ΕΕ. Από «φάρος της Μέσης Ανατολής» και υπόδειγμα ταχύρυθμης ανάπτυξης που μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες κατέληξε να είναι η μεγαλύτερη χωματερή ανθρώπων. Ενδεικτικά, το 90% των νέων είναι άνεργοι, το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα και το 1/3 είναι αναλφάβητοι – σε μια χώρα μάλιστα όπου άνθισε ένας από τους λαμπρότερους αρχαίους πολιτισμούς! Αναρωτιόμαστε μετά για το διακύβευμα της επανάστασης;

ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία παρότι στήριξαν ανεπιφύλακτα και επί δεκαετίες τον εκλεκτό τους σύμμαχο – αφήνοντας κατά μέρους τις διακηρύξεις για δημοκρατία ή σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα – παρότι μάλιστα δεν δίστασαν και στις αρχές της επανάστασης να εκφράσουν την υποστήριξή τους στον Μουμπάρακ, από τη στιγμή που φάνηκε η απροθυμία των Αιγυπτίων να υποχωρήσουν, παρά μάλιστα τους δεκάδες νεκρούς, ανέβασαν τους τόνους ζητώντας μεταρρυθμίσεις. Και επί της ουσίας την παράδοση της εξουσίας στον πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας, Ελ Μπαραντέι, που επέστρεψε στην Αίγυπτο την προηγούμενη εβδομάδα για να τεθεί αμέσως σε κατ’ οίκον περιορισμό με απόφαση του Μουμπάρακ.

Παρότι τόσο το περιεχόμενο όσο και η μορφή της επόμενης μέρας θα περάσει καιρός για να κριθούν, χαρακτηριστική είναι η ρευστότητα που υπάρχει ακόμη στην Τυνησία, το σίγουρο είναι πως ΗΠΑ και Ισραήλ ποτέ ξανά δεν θα νιώσουν τόση σιγουριά όση ένιωθαν επί Μουμπάρακ, την τελευταία 30ετία.

Πηγή: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/