Χέρια με πορτοκάλια και χειροβομβίδες

της Σοφίας Φιλιππίδου

 

Γυρίζει μόνος στα χέρια του κλαδί από ελιά γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά αισθάνεται πως όλα χάθηκαν. Μην του μιλάτε, είναι άνεργος τα χέρια στις τσέπες του σαν δυο χειροβομβίδες. (...) Νίκος Καρούζος

Αφορμή για να ανατρέξω σ' αυτούς τους στίχους στάθηκε η φωτογραφία με τα σηκωμένα χέρια προς τη σακούλα με τα πορτοκάλια. 
Η φωτογραφία έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της «Guardian» σαν «φωτογραφία της ημέρας» με την εξής λεζάντα: «Αθηναίοι προσπαθούν να πάρουν μια σακούλα με πορτοκάλια κατά τη διάρκεια δωρεάν διανομής φρούτων και λαχανικών από αγρότες έξω από το υπουργείο Γεωργίας».

Κάποιοι στο Διαδίκτυο τη σχολίασαν δυσμενώς, λέγοντας ότι αυτά βλέπουν οι ξένοι και δεν έρχονται στην Ελλάδα! Υποψιάζομαι πως, κατά την άποψή τους, οι ξένοι θέλουν να βλέπουν χέρια που χειροκροτούν τα θερινά Επιδαύρια, χέρια που πηγαινοέρχονται ρυθμικά δίδοντας το τέμπο στις συναυλίες, έστω χέρια πιστών που ικετεύουν τη Μεγαλόχαρη, αλλά εννοείται πως «λογοκρίνουμε» χέρια σε γροθιά ή χέρια που κρατάνε πέτρες!

Βέβαια, όλοι έχουμε δει έστω μια φορά τα χέρια των σκελετωμένων παιδιών υψωμένα προς τα ελικόπτερα που ρίχνουν τα πακέτα της ανθρωπιστικής βοήθειας στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και σίγουρα οι περισσότεροι ξέρουμε πως στην Αίγυπτο (που είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς) συναντάς εκατοντάδες χέρια ζητιάνων μέχρι να φτάσεις στις Πυραμίδες! Και αν κάνεις και τη βλακεία ν' ανέβεις στην γκαμήλα, δεν σε κατεβάζουν αν δεν χρυσώσεις δεκάδες άλλα χέρια που σε τραβολογάνε, ενώ η γκαμήλα πέρδεται ασυστόλως! Με άλλα λόγια, κατά τη συνήθεια του Καραγκιόζη, απ' εδώ το 'χαμε, από 'κεί το πήγαμε, φτάσαμε στο ποιος θα φάει το καλοκαίρι το μουλαρίσιο μουσακά «στο κουτούκι του Ντορή».

Εν τω μεταξύ, από ό,τι άκουσα σε κάποιο πάνελ στην τηλεόραση, το επιτελείο του υπουργείου ετοιμάζει (κατόπιν μελέτης) νέα καμπάνια για «γαστριμαργικά καλοκαίρια» στην Ελλάδα, γιατί η παλιά καμπάνια του προηγούμενου υπουργού δεν απέδωσε! Ήταν πανάκριβη, αλλά δεν τα 'φερε!
Στείλε, χριστιανή μου, μια καμπάνια απ' τις παλιές κι άσε τις μελέτες και τα έξοδα. Χτύπα και τις καμπάνες ντάγκα ντούγκα, τόσες εκκλησίες έχουμε...

Αν και μεταξύ μας, αν θες τη γνώμη μου, τύπωσε τη φωτογραφία με τα χέρια και τη σακούλα με τα πορτοκάλια, που είναι και τζάμπα, και γράψε από κάτω:
Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
Έλληνας.
Νίκος Καρούζος, «Πέντε ποιήματα μέσα στο σκοτάδι - εικόνα».

Εκεί που φτάσαμε να ζητάμε την ελεημοσύνη των τουριστών για να βγάλουμε τη σεζόν, ας το κάνουμε τουλάχιστον περήφανα, με τους μεγάλους ποιητές μας.
Κι όταν τελειώσει με το καλό το καλοκαίρι, με την παρέλαση των μαυρισμένων κώλων, και φαγωθεί και το ρημαδοτζάτζικο, ας λύσουμε και καμιά απορία, π.χ. τι μας χαλάει και τ' αλλάζουμε όλα προς το χειρότερο, γιατί οι ντομάτες είναι στρόγγυλες γυαλιστερές και κόκκινες σαν πλαστικά μπαλόνια, γιατί οι κότες είναι κλειδωμένες μέσα και γιατί οι ελληνικές ταβέρνες έχουν γύρω γύρω νάιλον και στην οροφή ανεμιστήρες; Ποια ιδιοφυΐα σκέφτηκε αυτή την πατέντα που συνδυάζει φινλανδέζικο χαμάμ με εξωτική Χαβάη; Και γιατί εκεί που κάθεσαι στα κλαρωτά ντιβανομπάουλα πάνω στο κύμα και πίνεις τα ρακόμελα της συμφοράς σε ραντίζουν με παγωμένους υδρατμούς, που εκτοξεύονται απροειδοποίητα απ' τα ερκοντίσιον; Χάπενινγκ, σου λέει! Τι να πω και εγώ, τα έχω χαμένα.

Θα μου πείτε, αυτά είναι του μαζικού τουρισμού και η «πέτρα η πικρή, η δοκιμασμένη, και η αγέρωχη» της Σαντορίνης αντιστέκεται. Μπορεί, δεν το γνωρίζω. Εγώ αυτά βλέπω τα καλοκαίρια όταν βρίσκομαι σε περιοδεία!

Κατά τ' άλλα, καμιά φορά, αναζητώντας απελπισμένα το θαύμα, «τρέχω» στην Κρήτη και στις καλύβες απ' άγρια φτέρη που φτιάχναμε παιδιά στις αμμουδιές του Λιβυκού Πελάγους (τότε που μαζεύαμε αλάτι απ' τα βράχια)! 
Εκεί έβγαινε η Αθάνατη Γοργόνα με τις χούφτες γεμάτες στρείδια, που τα έσπαγε με μια πέτρα και τα ρουφούσε ζωντανά!
Και «τρέχω» ακόμη έφηβη στις ακρογιαλιές του Κίσαβου να σιγοτραγουδήσω παρέα με τη φωτιά «ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα» και να ονειρευτώ (τρέμοντας από ηδονή) την Ελευθερία γυμνόστηθη, σκαρφαλωμένη στη Μεγάλη Άρκτο, και τα χαράματα να κρυφτώ στις σκοτεινές σπηλιές, να μη με «πιάσει» «ο ήλιος ο ηλιάτορας». 

Πηγή: enet.gr