Κυβερνών αυταρχισμός

του Μενέλαου Γκίβαλου

Για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, στην επιβολή μιας μορφής αυταρχικής Δημοκρατίας, προηγήθηκαν δύο στάδια στην πορεία της συγκυβέρνησης. Κατά το πρώτο -που ακολούθησε της εκλογικής αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου-αποκαταστάθηκε η «αξιοπιστία» της χώρας, δηλαδή της τριμερούς του Μνημονίου, με τη δήλωση νομιμοφροσύνης του Αντώνη Σαμαρά και των «συνοδοιπόρων» του ότι θα αποδεχτούν χωρίς καμία ένσταση τις απαιτήσεις του Δ’ Ράιχ και των δανειστών μας.

Κατά το δεύτερο στάδιο, που αφορούσε στην ψήφιση των καταστροφικών μέτρων, ενεργοποιήθηκαν όχι μόνο οι εκβιασμοί και οι απειλές κατά των βουλευτών, αλλά και το «βαρύ πυροβολικό» των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Η αποδοχή της παραίτησης από την ασυλία επί της εθνικής περιουσίας, η παραβίαση συνταγματικών διατάξεων, η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας απαιτούν ένα καθεστώς έκτακτων εξουσιών, μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δικτατορία. Κι αυτό ακριβώς το καθεστώς ενεργοποιήθηκε.
Πέραν όμως της Νομοθετικής Εξουσίας, την επίθεση δέχεται και η Δικαστική Εξουσία. Ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» καταφέρεται εναντίον της Δικαιοσύνης, ο Γιάννης Στουρνάρας περιφρονεί δικαστικές αποφάσεις -περίπτωση του χαρατσιού της ΔΕΗ-, ολόκληρος ο δικαστικός κλάδος στοχοποιείται, υποβαθμίζεται, απαξιώνεται.

Τώρα βρισκόμαστε στην τρίτη φάση. Σε μια κοινωνία που εξαθλιώνεται, σε μια οικονομική δομή που διαλύεται, πρέπει να επιβληθούν τα νέα, σκληρά, καταστροφικά μέτρα δια πυρός και σιδήρου. Θα πρέπει να ισοπεδωθεί κάθε αντίδραση, να κατασταλεί κάθε διαμαρτυρία.

Οι οικονομικές επιλογές του Μνημονίου συνιστούν μια αντικοινωνική – ακροδεξιά επιλογή. Για να υλοποιηθεί η επιλογή αυτή απαιτείται πολιτικός αυταρχισμός και ακροδεξιά ιδεολογική αντίληψη. Γι’ αυτό και η τριμερής κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της ανασυντάσσονται και προσαρμόζονται απόλυτα στις απαιτήσεις των καιρών… κυβέρνηση έκτακτων εξουσιών και μνημόνιο αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Από την ανυπαρξία στον ακροδεξιό αυταρχισμό… Αυτή είναι η πορεία της ΝΔ από το 2009, όπου κυριολεκτικώς αποχώρησε από την εξουσία. Η αντιμνημονιακή ρητορική του Αντώνη Σαμαρά υπήρξε «δάνεια», συγκυριακή… Δεν θεμελιώθηκε ποτέ στην -ανύπαρκτη τότε- ιδεολογικο-πολιτική ταυτότητα της ΝΔ. Γι’ αυτό και η ρητορική αυτή σαρώθηκε εν μια νυκτί και αντικαταστάθηκε από την υποταγή στη μνημονιακή «ιστορική αναγκαιότητα», την οποία εξέφραζε η υποτελής κυβέρνηση Παπαδήμου…

Έκτοτε, σταδιακά αλλά σταθερά, η ΝΔ αποκτά τη νέα, σύγχρονη ταυτότητα της, η οποία αποτελεί ανάτυπο της «μνημονιακής ταυτότητας», δηλαδή εκφράζει και υλοποιεί μια αυταρχική και αντικοινωνική πολιτική.
Οι παραδοσιακές αρχές και αντιλήψεις του κλασικού φιλελεύθερου επιχειρήματος, όπως ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός (του ιδρυτή της, Κ. Καραμανλή) και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός της νεότερης περιόδου, αντικαθίστανται σήμερα από το δόγμα του «νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού», από ακροδεξιές αντιλήψεις και πρακτικές.

Άλλωστε, «εκ γενετής» η συντηρητική παράταξη στον τόπο μας περιείχε στο «σκληρό της πυρήνα» την αυταρχική – ακροδεξιά εκδοχή, την οποία και ενεργοποίησε σε ορισμένες κρίσιμες περιόδους κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης (περίπτωση Ευ. Αβέρωφ αλλά και Κ. Μητσοτάκη).
Σήμερα αυτή η ακροδεξιά αντίληψη καθίσταται κυρίαρχη στη ΝΔ. Αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο στον πολιτικο-επικοινωνιακό της λόγο (τον οποίο επεξεργάζεται και «εκπέμπει» ειδικό ακροδεξιό επιτελείο), αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Ίσως κάποιοι θεωρήσουν την αυταρχική αυτή συμπεριφορά ως συγκυριακή, ως αναγκαίο «μέσο» για να επιτευχθεί η «σωτηρία» της χώρας. Όποιος όμως μεταχειρίζεται αυταρχικά μέσα και τα «νομιμοποιεί» ηθικά, πολιτικά και ιδεολογικά γίνεται ο ίδιος δούλος των μέσων που χρησιμοποιεί, ταυτίζεται με αυτά… Οι υποτελείς του Μνημονίου μετασχηματίζονται γοργά σε πολιτικά «εργαλεία» του.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Τώρα ο Α. Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να «νομιμοποιήσει» και τα εγκλήματα των προκατόχων του. Γι’ αυτό και συγκαλύπτει ή αιτιολογεί την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ», την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, την αλλοίωση του ελλείμματος… 

Δεν απολογείται, άλλωστε, στον ελληνικό λαό, αλλά στα «αφεντικά» του Μνημονίου, που απαιτούν όχι μόνο τη δήλωση νομιμοφροσύνης του κ. Σαμαρά, αλλά και την πιστή τήρηση του κανόνα της «ομερτά».

Πηγή: ”Επίκαιρα”