Πρόκειται για μία κραυγή απόρριψης των ισχυρών, των λαμόγιων και των βαρόνων της εξουσίας που λεηλάτησαν τον πλούτο της Ιταλίας. Δεν είναι πολιτικός αλλά κωμικός ηθοποιός. Είναι σάρκα εκ της σαρκός αυτής της μεγάλης μικρομεσαίας μάζας της χερσονήσου των Απεννίνων. Λέγεται Μπέμπε Γκρίλο και έχει κάνει την Ευρωζώνη να τρέμει με την σκέψη και μόνο ότι μπορεί να κερδίσει από 15% έως 20% στις εκλογές, να είναι τρίτο ή ακόμη και δεύτερο κόμμα και να διαθέτει στην Κάτω Βουλή από 80 έως 100 βουλευτές με αποτέλεσμα να είναι ο απόλυτος ρυθμιστής.
Υπόσχεται κατώτατο μισθό 1.000 ευρώ, εγγυημένο από το Κράτος. Υπόσχεται υψηλές συντάξεις, αλλά και σύνταξη για όλους στα 60. Απαιτεί να εγκαταλείψουν την πολιτική σκηνή όλα τα πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στο μεγάλο «πάρτι». Επιθυμεί να επιβάλλει έλεγχο σε όλους όσους άμεσα ή έμμεσα συμμετείχαν σε δημόσιες δαπάνες. Με λίγα λόγια ο Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος ήρθε από το πουθενά εκφράζει την πλήρη απαξίωση που αισθάνονται εκατομμύρια Ιταλοί για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Στην προεκλογική του εκστρατεία δεν ακολούθησε την πάγια τακτική που εφαρμόζουν οι πολιτικοί στην Ιταλία εδώ και δεκαετίες. Προτίμησε την αμεσότητα του Διαδικτύου και την διεισδυτικότητα του Facebook και του Twitter. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο Γκρίλο είναι «πολιτικό παιδί» του Ίντερνετ.
Απευθύνεται στους νέους, τους οργισμένους, τους νέους «παρίες» της κοινωνίας σε παρακμή, τους αγανακτισμένους, αλλά και εκείνους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Η πολιτική του επιρροή δεν είναι μεγαλύτερη –όπως θα περίμενε κανείς- στον ιταλικό νότο που υποφέρει περισσότερο. Αντίθετα, ο πολιτικός του λόγος, αν όχι η πολιτική του κραυγή, απευθύνεται σε όλη την κοινωνία από το Τορίνο έως το Παλέρμο.
Η Ευρωζώνη και τα ηγετικά της στελέχη ανησυχούν για την έκβαση αυτών των εκλογών. Δεν είναι μόνο το φάντασμα του Μπερλουσκόνι που πλανάται απειλητικά πάνω από την ιταλική χερσόνησο μηρυκάζοντας κατά διαστήματα την «italexit» από το ευρώ, αλλά είναι και τα μεγάλα ποσοστά που δημοσκοπικά τουλάχιστον κερδίζει ο Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος έχει μία έντονη χροιά αντιευρωπαϊσμού. Η συμπεριφορά του Γκρίλο δεν ανταποκρίνεται στον «politically correct» πολιτικό λόγο των αντιπάλων του.
Είναι αθυρόστομος, σαρωτικός, ισοπεδωτικός και ανατρεπτικός. Δεν είναι αριστερός λόγος αλλά δεν είναι και ακροδεξιός. Υπόσχεται πολλά και βεβαίως δεν είναι τεχνοκράτης. Κάνει τους Ιταλούς να ονειρεύονται, αλλά είναι αντισυστημικός. Οι Καγκελαρίες της Ευρώπης τον θεωρούν τον πλέον αντισυστημικό πολιτικό αυτή τη στιγμή από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό. Δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας που τους απασχολεί και τους φοβίζει. Είναι η έκφραση του Μπέπε Γκρίλο όταν μιλά για την πολιτική παρακμή και τους πολιτικούς - απατεώνες που κάνει τους καθώς πρέπει πολιτικούς κύκλους της Ευρώπης να αναλογίζονται με τρόμο τις συνέπειες που θα έχει στα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα αυτή η απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής.
Ο Μπέπε Γκρίλο γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1948 στη Γένοβα, είναι δηλαδή 65 ετών.
Το βιογραφικό του Μπέπε Γκρίλο
«Όταν ήμουν νεαρός έκανα μια διαφήμιση, αλλά αργότερα κατάλαβα ορισμένα πράγματα γύρω από τις διαφημίσεις. Μετά από λίγα χρονιά τα έβαλα με τους πολιτικούς, διότι τα πράγματα πηγαίνανε άσχημα, αλλά αργότερα κατάλαβα ορισμένα πράγματα γύρω από την πολιτική, και πιο συγκεκριμένα ότι η πολίτικη ελέγχεται από την οικονομία. Μετά από λίγα χρονιά ξεκίνησα μια παράσταση καταστρέφοντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά τώρα καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα γύρω από το διαδίκτυο, και πιο συγκεκριμένα ότι το διαδίκτυο αποτελεί τη μοναδική μας σωτηρία».
(Beppe Grillo, οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Tutto il Grillo che conta")
Ο Μπέπε Γκρίλο (Beppe Grillo, πραγματικό όνομα Giuseppe Piero Grillo, γενν. στη Σαβινιόνε κοντά στη Γένοβα στις 21 Ιουλίου 1948) είναι Ιταλός κωμικός και ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης καθώς επίσης blogger και σχολιαστής.
Το ξεκίνημα της καριέρας του
Κάτοχος διπλώματος λογιστικής και κωμικός του οποίου το ταλέντο ανακαλύφθηκε, σχεδόν τυχαία, κατά τη διάρκεια μιας πρόβας ενώ αυτοσχεδίαζε ένα μονόλογο. Μετά από δυο εβδομάδες εμφανίζεται για πρώτη φορά στην τηλεόραση, με πρωτοβουλία του Pippo Baudo o οποίος τον ανακάλυψε και τον προώθησε μεταξύ του 1977 και του 1978, στην πολυθεματική τηλεοπτική εκπομπή Secondo Voi. Το 1979 ακολούθησαν νέες εμφανίσεις στην εκπομπή του Enzo Trapani «Luna Park», καθώς επίσης στο Fantastico.
Το 1978 διευθύνει μαζί με τις Stefania Casini, Maria Giovanna Elmi και Vittorio Salvetti, το Φεστιβάλ του Sanremo στο οποίο θα συμμετάσχει αργότερα με την ιδιότητα του κωμικού. Το 1980 καταδικάζεται σε ένα έτος και 3 μήνες κάθειρξης με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια δεδομένου ότι θεωρήθηκε υπαίτιος για το θάνατο 2 ενηλίκων και του παιδιού τους μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Η δεκαετία του '80
Η δεκαετία του ’80 σηματοδοτεί το αποκορύφωμα της επιτυχίας του, χάρη στις εκπομπές Te la do io l'America (1981) και Te lo do io il Brasile (1984) κατά τη διάρκεια των οποίον διηγείται τις εμπειρίες των επισκέψεων του στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Βραζιλία με ανέκδοτα και «πνευματώδεις λόγους» που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής και τις ομορφιές αυτών των χωρών. Τα επόμενα χρόνια η δημοτικότητα του συνεχίζει να αυξάνεται, με μία ακόμη εκπομπή που βασίζεται πάντα σε προσωπικές του εμπειρίες (Grillometro του 1985) και το 1986 ως πρωταγωνιστής σε ένα διαφημιστικό σποτ γνωστής μάρκας γιαουρτιού. Με την πάροδο του χρόνου οι εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από μια όλο και περισσότερο έντονη δόση σάτιρας, σε μορφή όλο και περισσότερο άμεση και ακανθώδη. Το 1986, κατά τη διάρκεια μιας πολυθεματικής σαββατιάτικης εκπομπής, το Fantastico 7, επιτίθεται με βαριούς υπαινιγμούς στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον Bettino Craxi την εποχή εκείνη Πρωθυπουργό της Ιταλίας, ενέργεια η οποία του κόστισε την απομάκρυνση του από τη δημόσια τηλεόραση.
«Ο δείπνος στην Κίνα… ήταν παρόντες όλοι οι σοσιαλιστές μαζί με την αντιπροσωπεία και έτρωγαν… Σε κάποια στιγμή ο Marfelli κάνει μια απίστευτη γκάφα..Καλεί τον Craxi και τον ρωτάει: «Να σου πω κάτι, αυτή η χωρά έχει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους και είναι όλοι τους σοσιαλιστές;». Και ο Craxi του απαντάει: Ναι, γιατί;». «Ε τότε, εάν είναι όλοι τους σοσιαλιστές, ποιον κλέβουν;».
(Beppe Grillo, μονόλογος κατά τη διάρκεια του εβδόμου επεισοδίου της τηλεοπτικής εκπομπής «Fantastico 7», 15 Νοεμβρίου 1986)
Μεταξύ του 1982 και του 1988, εργάστηκε ως ηθοποιός σε 3 ταινίες γυρισμένες από το Luigi Comencini, Dino Risi και Francesco Laudadio.
H δεκαετία του '90
«Kέρδισα 20 δικαστικούς αγώνες ενάντια στην Telecom αποκαλώντας τους ληστές, κλέφτες και πουτάνας γιούς».
(Beppe Grillo)
Εμφανίσεις
Θεατρικές Παραστάσεις
• 1991: Buone Notizie
• 1995: Energia e Informazione[21]
• 1997: Cervello
• 1998: Apocalisse morbida (σε συνεργάσια με τον Giacinto Auriti)
• 2000: Time Out
• 2001: La grande trasformazione
• 2002-2003: Va tutto bene
• 2003-2004: Black out - Facciamo luce
• 2004-2005: BeppeGrillo.it (Διαθέσιμο και σε DVD)
• 2006: Incantesimi (Διαθέσιμο και σε DVD)
• 2007: Reset
Τηλεόραση
Rai
• 1977-1978: Secondo voi
• 1979: Luna Park
• 1979: Fantastico
• 1981: Te la do io l'America (σε 6 επείσοδια)
• 1984: Te lo do io il Brasile (σε 6 επεισόδια)
• 1985: Grillometro
• 1986: Fantastico 7
• 1988: XXXVIII Festival della canzone italiana
• 1989: XXXIX Festival della canzone italiana
• 1993: Beppe Grillo Show (2 επεισόδια)
Telepiù
• 31 Δεκεμβρίου 1998: Primo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 1999: Secondo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 2000: Terzo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 2001: Quarto Discorso all'Umanità
Κινηματογράφος
• Cercasi Gesù, σε σκηνοθεσία του Luigi Comencini (1982)
• Scemo di guerra, σε σκηνοθεσία του Dino Risi (1985)
• Topo Galileo, σε σκηνοθεσία του Francesco Laudadio (1988)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
• Το μπλογκ του Μπέπε Γκρίλο.
Πηγή: Madata.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου