"Γιατί μόνο εγώ; Να φτωχύνουν και οι άλλοι!"

του Θύμιου Καλαμούκη

Να φτωχύνουν και οι άλλοι. Να περικοπούν και αυτών οι  μισθοί. Γιατί μόνο εγώ; Να πεινάσουν και αυτοί! Εμένα μου έκοψαν 30% από το μισθό μου, να κόψουν και στα ρετιρέ. Πρέπει και αυτών οι μισθοί να πάνε στα 500 ευρώ.  Είναι μερικές από τις απόψεις που συναντώ όταν από την ραδιοφωνική εκπομπή, υποστηρίζω ότι πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα κάποιας μερίδας εργαζομένων, τελευταίως των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ.

Είναι απόψεις μιας σιχαμένης μερίδας συμπολιτών μας, που λειτουργώντας με φτηνά και ταπεινά, αισθήματα επιθυμεί το κακό που έχει υποστεί η ίδια να το πάθουν και οι υπόλοιποι. Είναι η μερίδα εκείνη που δεν διανοείται ότι θα μπορούσε αυτή και άλλες μερίδες συμπολιτών μας, να ΜΗΝ είχαν υποστεί περικοπές. Πως; Αν δεν σκεφτόντουσαν έτσι.

Αν είχαν πέντε έξι βασικές αξίες, όπως αλληλεγγύη, συναδέλφωση, αγωνιστικότητα, αξιοπρέπεια, μαχητικότητα, αυτοθυσία, αυτοεκτίμηση, σύνεση και εγκράτεια. Και αν δεν είχαν κάποιες άλλες ιδιότητες, όπως, αφέλεια, ξεπούλημα συνείδησης, αρρωστημένο μικροαστισμό, άγνοια βασικών κανόνων λειτουργίας της «ελεύθερης» οικονομίας, ατομισμό, ανάγκη για κάθε λογής τσοπάνο, υποτακτικότητα και άλλα συμπτώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Το ενδιαφέρον με αυτούς τους συμπολίτες μας είναι ότι ενώ υποστηρίζουν με φανατισμό την ανάγκη να μην πληρώνουν αυτοί, τους ακριβοπληρωμένους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, κάνουν την κότα όταν τους επισημαίνεις ότι πληρώνουν με διάφορους τρόπους και επί δεκαετίες, εφοπλιστές, εργολάβους, καναλάρχες και μια δεκάδα λαμόγια, που του τρώνε τα λεφτά και το μέλλον. Αυτή την κλεψιά, την θεωρούν αυτονόητη, σχεδόν απαραίτητη!

Δεν με ενοχλούν αυτές οι απόψεις. Δεν με επηρεάζουν. Δεν με απασχολούν. Στους προβληματισμένους, συμπολίτες, συντρόφους, συναγωνιστές που με αγωνία ρωτάνε (ρωτάμε), πώς θα αλλάξουμε τα πράγματα με τέτοιες συμπεριφορές, τους απαντώ: ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ.  Δεν τους χρειαζόμαστε. Ποτέ οι αλλαγές σε μια κοινωνία δεν έγιναν με την συμμετοχή του συνόλου. Ποτέ το 100% ενός λαού δεν συμμετείχε σε έναν δημιουργικό ξεσηκωμό. Σπάνια αυτός που βράζει στο ζουμί του βγήκε από την κατσαρόλα.

Τύποι, που  εμπιστεύονται τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους Κουβέληδες, ενώ έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Τύποι, που  αναζητούν τον καλύτερο έμπορο για να εξαγοραστούν. Τύποι που μηρυκάζουν παιδαριώδη επιχειρήματα των παραθύρων και λογοδοτούν στους Πρετεντέρηδες. Τύποι που συνηθίζουν τα σκατά και τα θεωρούν αναγκαίο όρο αξιοπρεπούς επιβίωσης, είναι ήδη καταδικασμένοι. Καταδικασμένοι να περιμένουν το ψίχουλο που θα τους πετάξει η Τρόικα εσωτερικού ή εξωτερικού. Καταδικασμένοι στον φόβο και την αγωνία. Καταδικασμένοι να καταναλώνουν μεταλλαγμένα προϊόντα και ιδέες. Είναι καταδικασμένοι, όχι από εμένα, ή άλλους. Είναι καταδικασμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς τους, τις επιλογές τους, τον τρόπο σκέψης τους.

Θα προχωρήσουμε χωρίς αυτούς. Θα προχωρούσαμε έτσι κι αλλιώς χωρίς αυτούς. Το ξέραμε από την αρχή. Μάλλον το ήξεραν και αυτοί. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Από τα κεφάλια.

Μερικά είναι στραμμένα πάνω και μερικά κάτω.

Καλά βελάσματα! .

ΥΓ1. Γνωρίζω ότι χαλάει την ηρεμία, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος… αλλά δυστυχώς πρέπει να μάθετε να κοιμόσαστε με φασαρία. Δεν θα ησυχάσουμε.

ΥΓ2. Και νιώθω ότι αυξάνονται αυτοί που δεν αρκούνται στην απλή φασαρία.

Πηγή: Ελληνοφρένεια (28-01-2013, Πρωτότυπος τίτλος: Ουστ.)